Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν γεννηθεί μέσα στον κόσμο. Με το σώμα του το ίδιο και με τις αισθήσεις του βεβαιώνεται πως ζει. Και αργότερα, με την συνείδησή του, πως υπάρχει. Και με την ψυχή του, πως είναι. Σπάνια, μέσα στην ιστορία τού κόσμου, ο άνθρω­πος κατορθώνει, εγείροντας και συγκρατώντας σε αγρυπνία όλες του τις δυνά­μεις, σώματος, νου, καρδιάς και ψυχής, να βιώσει το υπάρχειν στην πληρότητά του. Για τούτο και σπάνια, συνειδητο­ποιεί την τραγική οδύνη τής καταστα­τικής ως όντος μοναξιάς του. Μιας μο­ναξιάς που εκκινά από το φλογώδες μυ­στήριο της σύλληψής του για να καταλήξει, απαρέγκλιτα, στο βουβό μυστήριο της αποχώρησής του, του θανάτου. Διαβάστε περισσότερα »

Το βασικό θέμα που ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η τρεπτότητά του, η ροπή προς το μη ον. Μετά την πτώση του, ο άνθρωπος στέκεται μετέωρος μπροστά στο «αυτεξούσιό» του και την δυνατότητα επιλογής, ή επι­λέγει την οντολογική του αναφορά και μέθεξη στη ζωή του Ακτίστου ή αφήνε­ται στην πορεία του προς το «μη ον».

Η πτώση, το αυτεξούσιο, η επιλογή συγκροτούν τον πυρήνα της «βασικής ψυχικής συγκρούσεως» του ανθρώπου.

Η επιλογή ως ελκυστή του Λόγου-Χριστού ως αρχέτυπο του ανθρώπου τον οδηγεί στην πορεία του «καθ’ ομοίωση», η επιλογή του «εγώ» τον οδηγεί στην πορεία της φθοράς. Έτσι η «εντροπία» της ζωής μας μετουσιώνεται σε πιθανό­τητες ή υπερβάσεως του παρόντος κόσμου και «ζωής» στον μη αισθητό, αλλά συνάμα πραγματικό κόσμο, η εγκλωβισμού στον κόσμο των αισθήσεων και της φθοράς.

Καμία εντελέχεια και καμία ψυχολογική υποστήριξη δεν έχουν θέση στην ζωή του ανθρώπου. Οι ψυχολογικές ερμηνείες συνολικά είναι αναντίστοιχες και αδύναμες για την πορεία προς το «καθ’ ομοίωση».

Στόχος της εργασίας μας ως Κέντρο Πρόληψης Κατά των Ναρκωτικών «Ιπποκράτης» είναι να δουλέψουμε με τους ανθρώπους για τη νοημοδότηση της ζωής και τον λόγο της υπάρξεως στην ζωή. Η κατανόηση επομένως του οντολογικού υποβάθρου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μας.

Με αυτόν τον σκοπό, το τμήμα Κοινωνικών Μελετών της Αστικής Εταιρείας «Ιπποκράτης» εκδίδει την παρούσα μονογραφία.

Δρ. Δημήτριος Κ. Γερούκαλης

Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Α΄. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ: Ἡ Ἀνθρωπική ἀρχή

Ἡ θεολογία τῶν Πατέρων περιγράφει τόν ἄνθρωπον ὡς μικρόκοσμον, ὁ ὁποῖος ἐμπεριέχει τόν μακρόκοσμον καί συνδέει διά τοῦ σώματός του τά ὑλικά μέ τά νοητά, καταδεικνύοντας οὕτως τήν ὀργανικήν σύνδεσιν τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως. Ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν ὑλικήν κτίσιν. Ἡ ἀλήθεια αὐτή θεμελιώνεται ἐπί τοῦ γεγονότος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τό τέλος τῆς Δημιουργίας, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεί ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου. Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι εἰς τά γνωστικά συστήματα ὁ ἄνθρωπος ἐμφανίζεται πρό τῆς δημιουργίας τῆς κτίσεως, ἐν ἀντιθέσει δηλαδή πρός τό βιβλίον τῆς Γενέσεως, ὅπου, ὅπως ἔχει ἤδη ἀναφερθεῖ, ὁ Θεός δημιουργεῖ τον ἄνθρωπον μετά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς κτίσεως. Διά τῆς περιγραφῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὑποδηλώνεται ἡ σχέσις ἀνθρώπου καί κτίσεως, οὐχί μόνον αὐτή τῆς ἐξαρτήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κτίσιν, ἀλλά καί αὐτή τῆς ἀνάγκης τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου διά τήν ὕπαρξιν τῆς κτίσεως. Διαβάστε περισσότερα »

Κάποια κοσμική συνωμοσία υφίσταται κατά του πλανήτη μας, επειδή πουθενά στο σύμπαν δεν πεθαίνει τίποτα εκτός από τη γη. Το νησί του θανάτου, το μοναδικό νησί του θανάτου στο οποίο κανείς πεθαίνει, να το, λοιπόν, το μουντό αστέρι μας! Και πάνω απ’ αυτό, γύρω του και κάτω απ’ αυτό, περιφέρονται αναρίθμητα δισεκατομμύρια αστέρια στα οποία δεν υπάρχει θάνατος, στα οποία τίποτα δεν πεθαίνει. Πανταχόθεν η άβυσσος του θανάτου πολιορκεί τον πλανήτη μας. Ποιός δρόμος είναι εκείνος που ξεκινά από τη γη και δεν αποπέφτει στην άβυσσο του θανάτου; Ποιο ον είναι εκείνο που δύναται να αποφύγει το θάνατο στη γη; Όλοι πεθαίνουν, τα πάντα πεθαίνουν σ’ αυτό το ανατριχιαστικό νησί του θανάτου. Δεν υφίσταται πιο λυπηρή μοίρα από αυτήν της γης, δεν υπάρχει πιο απελπιστική τραγωδία από αυτήν του ανθρώπου.

Γιατί δίνεται η ζωή στον άνθρωπο, όταν αυτός είναι πανταχόθεν εγκλωβισμένος από το θάνατο; Οι παγίδες του θανάτου έχουν απλώσει το δίκτυ τους παντού- στα μονοπάτια του ανθρώπου έχει επιβληθεί το σκότος. Ως πελώρια, πελώρια γλοιώδης αράχνη ο θάνατος έπλεξε πυκνά δίκτυα γύρω από το άσβεστο αστέρι μας και σ’ αυτά πιάνει τους ανθρώπους σαν αβοήθητες μύγες. Πανταχόθεν ανθρωποφάγες φρίκες κυνηγούν τον άνθρωπο, ενώ βρίσκεται αυτός σε αδιέξοδο, επειδή ο θάνατος τον εγκλώβισε από παντού.

Γιατί δίνεται η συνείδηση στον άνθρωπο, όταν αυτή παντού και στα πάντα βρίσκει το θάνατο; Γιατί δίνεται η αίσθηση στον άνθρωπο; Δεν είναι για να αισθανθεί ότι ο τάφος του είναι ο πατέρας του και τα σκουλήκια τα αδέρφια; «Θάνατον επεκαλεσάμην πατέρα μου είναι, μητέρα δε μου και αδελφήν σαπρίαν» (Ιωβ. 17, 14). Η συνείδηση είναι λυπηρό και φοβερό δώρο στον άνθρωπο, ωστόσο, πολύ περισσότερο λυπηρό και φοβερό δώρο είναι η μνήμη. Διαβάστε περισσότερα »