Πρόσφατα, ὁ ὁμότιμος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Λέστερ, ψυχαναλυτής καί «ἀντιψυχολόγος», δρ. Ἰάν Πάρκερ σέ δύο αἴθουσες τῆς Ἀθήνας παρουσίασε τό νέο βιβλίο πού τό συνυπέγραψε μέ τόν καθηγητή Νταβίντ Παβόν-Κονέγιαρ μέ τόν τίτλο «Ψυχανάλυση καί ἐπανάσταση: Κριτική ψυχολογία γιά τά κινήματα ἀπελευθέρωσης».

Καίτοι ὁ ἴδιος εἶναι ψυχαναλυτής, ἐν τούτοις δηλώνει «ἀντιψυχολόγος», ἐπειδή στίς ἡμέρες μας παρατηρεῖται «ἡ ἀλλοτρίωση τῶν ἀξιῶν» καί «ἡ ψυχολογικοποίηση στήν ὁποία ἔχουν περιέλθει οἱ κοινωνίες». Ἄν καί ἐργάσθηκε ὡς «ψυχαναλυτής» γιά 30 χρόνια, παρατηρεῖ ὅτι «ἡ ψυχολογία ἐμπορευματοποιεῖται».

Ἀνέλυσε τήν σκέψη του, ὡς καρπό μακροχρόνιας ἐνασχολήσεως μέ τό θέμα αὐτό, σέ συνέντευξη πού παρεχώρησε στόν Ἀθανάσιο Κατσικίδη (Καθημερινή 10-3-2024).

Τό νομοσχέδιο γιά τόν πολιτικό γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων ψηφίσθηκε ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Βουλευτῶν τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων καί εἶναι ὁ νόμος 5089/16-2-2024 μέ τίτλο «ἰσότητα στόν πολιτικό γάμο, τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα σέ ἄλλες διατάξεις». Τά ἐπιχειρήματα καί ἀπό τίς δύο πλευρές διατυπώθηκαν καί ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος θά ἐξετάση τό θέμα αὐτό μέ εὐθυκρισία καί ἀντικειμενικότητα.

Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἔπρεπε νά κάνη, διά τῆς Ἱεραρχίας ὁμολόγησε τήν πίστη της γιά τόν ἄνθρωπο, τόν γάμο καί τήν οἰκογένεια, ἀλλά καί διετύπωσε τήν γνώμη της στούς Βουλευτές μέ ἰσχυρά νομικά ἐπιχειρήματα. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας ἦταν συγκεκριμένες, νηφάλιες, προσεκτικές, χωρίς ἀπειλές, ἔδειξαν τόν συνδυασμό ἀγάπης καί ἀλήθειας. Ὅμως, δέν εἰσακούσθηκε ἀπό τήν πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, γιά διαφόρους λόγους. Παρά ταῦτα, πολλοί Βουλευτές ὅλων τῶν πολιτικῶν παρατάξεων συντονίσθηκαν, γιά διαφόρους λόγους, μέ τήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας, παρά τήν ψυχολογική πίεση πού δέχθηκαν.

Τό ζητούμενο εἶναι πῶς ἡ Ἐκκλησία θά διαχειρισθῆ τήν κατάσταση πού προῆλθε ἀπό τήν ψήφιση τοῦ νόμου αὐτοῦ καί ὅπως ψηφίσθηκε. Θά διατυπώσω μερικές σκέψεις γιά τό θέμα αὐτό.

Ἡ χαρά ποιμαντικό πρόβλημα

Ἡ πολλή χαρά ἄρχισε νά γίνεται ποιμαντικό πρόβλημα. Ὁ καθαρτικός φόβος ἀποβάλλεται, ὄχι διότι «κόλασιν ἔχει», σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀπ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀλλά διότι δέν τόν ἀνέχεται ἡ ὑπεροψία τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν δουλωθῆ στά πάθη τους, καί ἔχουν καταστήσει τό θέλημα τους ἱερό ἄσυλο, πού πρέπει νά γίνεται ἀπό ὅλους σεβαστό καί νά θεραπεύεται (μέ τήν ἀρχαιοελληνική θρηκευτική σημασία τοῦ ρήματος).

Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλουν οἱ ἐπιστήμονες γιά νά βροῦν κάποια πληροφορία ζωῆς καί μάλιστα σκεπτομένων ὄντων στό ἀχανές Σύμπαν καί νά ἔλθουν σέ ἐπικοινωνία μαζί τους. Στέλλουν μηνύματα στό Σύμπαν καί ἀναζητοῦν κάποια ἀνταπόκριση ἀπό αὐτό, κάποιος νά ἀκούση τήν φωνή, κάποιον νά συναντήσουν καί μέχρι τώρα κανείς δέν ἀκούει. Ἡ ἐπιστήμη κάνει τήν δουλειά της καί αὐτό εἶναι τό ἔργο της, τό νά διερευνᾶ τά ἄγνωστα στοιχεῖα τοῦ κόσμου πού μᾶς περιβάλλει.

Ὅμως, οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαίτερα οἱ Χριστιανοί δέν συγκινοῦνται ὅσο θά ἔπρεπε μέ τόν «Οὐράνιον Ἐπισκέπτην μας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Ἐδέσσης, πού ἦλθε ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια ἀπό τόν οὐρανό στήν γῆ καί ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς. Ἦλθε αὐτός ὁ «Οὐράνιος Ἐπισκέπτης» καί μᾶς μετέφερε τά δικά του μηνύματα, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἑνός «νοήμονος ὄντος», ἀλλά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καί μᾶς δίδαξε ὄχι ἁπλῶς νά ζοῦμε καλά βιολογικά καί κοινωνικά, ἀλλά νά ἀποκτήσουμε τήν ζωή καί τό περισσόν τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ θέωση. Ὁ ἴδιος εἶπε: «Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν» (Ἰω. ι΄, 10).