Ὅταν γίνονται διάφορα τραγικά γεγονότα καί δυστυχήματα εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι νά κάνουμε ἀρνητικές ἀξιολογικές κρίσεις καί νά ἀποδίδουμε τήν αἰτία στήν τιμωρία τοῦ Θεοῦ, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν πού ἀδικοῦνται ἤ σκοτώνονται κατά τά γεγονότα.

Κατ’ ἀρχάς εἶναι παράτολμο νά ἀποδίδουμε στόν Θεό τά ἀποτελέσματα τῶν δυστυχημάτων, γιατί πολλά ἀπό αὐτά ὀφείλονται στήν κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δέν καταργεῖται ἀπό τόν Θεό. Δέν εἶναι δυνατόν ὅλα τά γεγονότα νά ἀποδίδονται στόν Θεό καί νά ἀναιρεῖται ἡ ἐπιλογή πού κάνει ὀ ἄνθρωπος.

Ἐπίσης, δέν πρέπει νά παρουσιαζόμαστε ὅτι μέ τίς ἀπόψεις μας γνωρίζουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ. ια΄, 34).

Ὅταν ἀποφαινόμαστε ὅτι αὐτό ἔγινε ἐπειδή ὁ Θεός τό ἤθελε, δείχνει μιά θρασύτητα στό νά εἰσερχόμαστε μέσα στόν νοῦ τοῦ Θεοῦ καί νά γνωρίζουμε τό πῶς καί γιατί ἐνεργεῖ κάθε φορά. Ἔτσι, πρέπει νά ἀποφεύγουμε νά ἐκφράζουμε ἀπόλυτες ἀπόψεις γιά τό τί θέλει ὁ Θεός καί γιατί ὁ Θεός προέβη σέ κάποιες ἐνέργειες.

Ἔπειτα, ὡς πρός τά διάφορα δυστυχήματα πού προκαλοῦνται ἀπό διάφορα φυσικά ἤ κοινωνικά γεγονότα ὑπάρχει μιά ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ Χριστός σέ σχετική ἐρώτηση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς διηγεῖται ὅτι κάποιοι πλησίασαν τόν Χριστό καί τοῦ ἀνέφεραν τό γεγονός κατά τό ὁποῖο ὁ Πιλάτος σκότωσε μερικούς Γαλιλαίους τήν ὥρα πού πρόσφεραν θυσία καί ἔτσι τό αἷμα τους ἀναμείχθηκε μέ τό αἷμα τῶν ζώων πού θυσιάζονταν. Ὁ Χριστός ἀπάντησε: «Δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοί παρά πάντας τούς Γαλιλαίους ἐγένοντο, ὅτι τοιαῦτα πεπόνθασιν; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε» (Λουκ. ιγ΄, 1-3). Ὁ Χριστός μέ τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε δέν ἀμνήστευσε τήν ἁμαρτία τῶν συγκεκριμένων Γαλιλαίων, ἀλλά τούς βεβαίωσε ὅτι ὅλοι θά πάθουν τά ἴδια, ἐάν δέν μετανοήσουν.

Συνέχισε ἀκόμη μέ τό νά ἀναφέρη τό γεγονός πού ἕνας πύργος στό Σιλωάμ ἔπεσε καί σκότωσε δεκαοκτώ ἀνθρώπους. Εἶπε ὁ Χριστός: «Ἤ ἐκεῖνοι οἱ δέκα καί ὀκτώ, ἐφ᾿ οὕς ἔπεσεν ὁ πύργος ἐν τῷ Σιλωάμ καί ἀπέκτεινεν αὐτούς, δοκεῖτε ὅτι οὗτοι ὀφειλέται ἐγένοντο παρά πάντας τούς ἀνθρώπους τούς κατοικοῦντας ἐν ῾Ιερουσαλήμ;». Καί ἐπιλέγει: «Οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐάν μή μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε» (Λουκ. ιγ΄, 4-5). Ὁ Χριστός καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια, ἡ ὁποία εἶναι προσωπική καί καθολική. Ὅλοι ἁμαρτάνουμε καθημερινά καί γινόμαστε αἴτιοι τῶν καταστάσεών μας, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία ἔχει σωματικές καί κοινωνικές συνέπειες, εἶναι ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Καί ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶπε αὐτόν τόν λόγο καί τούς κάλεσε σέ μετάνοια, εἶπε τήν παραβολή τῆς ἀκάρπου συκῆς. Σύμφωνα μέ αὐτήν κάποιος ἐφύτευσε στό ἀμπέλι μιά συκιά, ἡ ὁποία δέν παρήγαγε καρπούς. Εἶπε στόν ἀμπελουργό νά τήν κόψη γιά νά μή ἀχρηστεύη τόν τόπο. Καί ὁ ἀμπελουργός εἶπε στόν Κύριό του: «Κύριε, ἄφες αὐτήν καί τοῦτο τό ἔτος, ἕως ὅτου σκάψω περί αὐτήν καί βάλω κόπρια. κἄν μέν ποιήσῃ καρπόν· εἰ δέ μήγε, εἰς τό μέλλον ἐκκόψεις αὐτήν» (Λουκ. 6-9).

Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι, ὅταν γίνονται κάποια τραγικά γεγονότα, δέν πρέπει νά ἀποδίδουμε τόν θάνατο τῶν ἀνθρώπων στήν δική τους ἁμαρτία, ἀλλά νά μετανοοῦμε ἐμεῖς, γιατί ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τόν Θεό, γιά νά μή πάθουμε τά ἴδια. Νά ἀποφεύγουμε νά κάνουμε κρίσεις γιά τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν γνωρίζουμε γιά ποιόν λόγο ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά γίνη κάτι. Ἄλλωστε, ἕνα εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού ἄλλοτε εἶναι κατ’ εὐδοκίαν καί ἄλλοτε εἶναι κατά παραχώρηση καί οἰκονομία.

Ἑπομένως, ἀπό τά διάφορα γεγονότα πού γίνονται πρέπει νά προβληματιζόμαστε, νά προσευχόμαστε γιά τούς ἀνθρώπους πού ὑποφέρουν καί πρό παντός νά μετανοοῦμε, γιατί ἡ ἁμαρτία καθενός ἔχει κοινωνικές, ἐθνικές καί παγκόσμιες συνέπειες.

(Πηγή: parembasis.gr)