«Own spiro, spew»- εφόσον αναπνέω, ελπίζω. Ήταν η πρώτη φράση ενός παλιού λατινικού αναγνωσματαρίου, μια φράση που, παρά το χρηστικό χαρακτήρα της, δίνει το φιλοσοφικό στίγμα της ανθρώπινης ύπαρξης: ζωή και ελπίδα. Ένα στίγμα, που θα έπρεπε, ίσως, να είναι ο ψυχικός βηματοδότης κάθε παραπαίοντος ανθρώπου, το φως που δείχνει το στενό μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή. Το φως, όμως, δεν είναι χρήσιμο στους τυφλούς και, δυστυχώς, ο σημερινός άνθρωπος είναι ένας εκούσιος τυφλός, αφού οικειοθελώς κλείνει τα μάτια στα προβλήματα του καιρού του. Χωρίς ηθικό έρμα, όσο ζει, απελπίζεται. Ο στρουθοκαμηλισμός φαντάζει στα μάτια του σαν η πιο εύκολη λύση. Αλλ’ αν δεν υπάρχουμε εμείς για τα προβλήματα, δε σημαίνει πως τα προβλήματα δεν υπάρχουν για μας. Διαβάστε περισσότερα »

«Μερικοί βλέπουν τα πράγματα όπως είναι κι αναρωτιούνται «γιατί;». Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ κι αναρωτιέμαι, γιατί όχι;» (ΜΠΕΡΝΑΡΣΩ)

«Κράτος που μετατρέπει σε νάνους τους πολίτες, για να τους κάνει πειθήνια όργανά του, θα διαπιστώσει ότι με μικρούς ανθρώπους δεν μπορεί να κάνει μεγάλα έργα». Η φράση αυτή του Τζων Στιούαρτ Μιλλ αισθητοποιεί το σοβαρότερο πολιτικό πρόβλημα του καιρού μας: τη μικροποίηση και μικροβιοποίηση του πολίτη. Φυσικά ποτέ τα μικρόβια δε θα διανοηθούν να επαναστατήσουν. Απλώς θα φροντίσουν να μολύνουν ολόκληρο τον πολιτικό οργανισμό. Το να εξηγήσει κανείς πόσο δυσάρεστο είναι αυτό, φαίνεται μάλλον περιττό. Κανείς δεν ανοίγει διάλογο με τα μικρόβια· τα σκοτώνει. Ο λόγος φαίνεται σε πρώτη ματιά σκληρός. Δε θέλουμε σαν πρότυπο πολιτικής τον Νέρωνα, που ευχόταν όλος ο ρωμαϊκός λαός να είχε ένα λαιμό, για να τον κόψει με μια σπαθιά. Χρησιμοποιώντας το ρήμα «σκοτώνω», το εννοούμε σε μια μεταφορική διάσταση: να σκοτώσουμε τα συστήματα, που προωθούν τη μικροβιοποίηση μας, κάνοντας ο καθένας ένα ποιοτικό άλμα: την προσωπική του επανάσταση. Κατά πόσο, όμως, είναι έτοιμος και πρόθυμος ο σημερινός Έλληνας για μια τέτοια επανάσταση; Διαβάστε περισσότερα »

Ο άνθρωπος έχει τα γενικά χαρακτηριστικά του είδους του αλλά και τα εντελώς ιδιαίτερα, που τον κάνουν να ξεχωρίζει από κάθε συνάνθρωπό του· είναι μια ατομική αλλά μαζί και μια κοινωνική δομή. Έχει, δηλαδή, την ικανότητα ν’ αγωνίζεται για τον εαυτό του αλλά και για όλους. Κατά συνέπεια, είναι ένα ημι-εξειδικευμένο μέλος του συνόλου, που με το μικρό και ίσως ασήμαντο έργο του βοηθά στην ανάπτυξη της κοινωνίας και την επίτευξη επαναστάσεων, που ξεκινούν από ένα απλό συναίσθημα: τη συνείδηση της θέσης του ανθρώπου και της πραγματικής του αξίας. Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι κάποια κατάσταση τον υποβαθμίζει ή τον απανθρωποποιεί, τότε εξεγείρεται και επαναστατεί. Από την άποψη αυτή το συνειδητοποιημένο άτομο είναι ένα αφυπνισμένο άτομο. Μόνο όπου υπάρχει αφύπνιση, υπάρχει κι επανάσταση. Διαβάστε περισσότερα »