Υπάρχει μια λέξη που αγκυλώνει, που τρυπά τις συνειδήσεις σήμερα, μια λέξη που ενοχλεί, που προκαλεί έξαψη, λοιδορία, εχθρότητα, μίσος τυφλό, μια λέξη που καίει, που εξαγριώνει τους πολλούς των καιρών μας, λέξη-καρφί, λέξη-μαχαίρι, λέξη-πυρακτωμένη βουκέντρα που εξεγείρει, που ερεθίζει, που γεννά μανία σατανική και λύσσα.

Δεν πρόκειται για τις τρέχουσες ή τις νεόκοπες λέξεις της πολιτικής προπαγάνδας και της δημοσιογραφικής αοριστολογίας. Αντίθετα, είναι λέξη παλιά κι όμως αιώνια επίκαιρη, λέξη που πιάνει πολύ χώρο στη ζωή μιας κοινωνίας, όποιας κοινωνίας, όποιου πολιτικού συστήματος γέννημα κι αν είναι αυτή, λέξη που πάνω της στηρίζεται η ζωή κι ο θάνατος, δυναμική, εκρηκτική, τελεσφόρα, ερεθιστική. Είναι η λέξη: Θεός.

Διαβάστε περισσότερα »

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι στον κόσμο αυτό. Αλλά η γοητεία της ζωής αυτής και οι πειρασμοί μας κρύβουν από τα μάτια της ψυχής την μέγιστη αυτή αλήθεια και μας προσκολλούν σε πρόσωπα και πράγματα, σε έργα της ματαιότητας. Ο αληθινός όμως χριστιανός έχει κατανικήσει, κατανικά αδιάκοπα, με πόνους και στερήσεις τη μαγεία του πρόσκαιρου αυτού κόσμου για ν’ αφοσιωθεί στο Χριστό. Εκείνος μονάχα αγωνιζόμενος αντιλαμβάνεται πως η ζωή αυτή είναι μια εξορία για τον πιστό, ένας τόπος δοκιμασιών πικρίας και πως η αληθινή του πατρίδα είναι η άλλη ζωή· είναι ο Θεός που με την αγάπη και τη Χάρη του κρατά τη χριστιανική ψυχή ορθή και ανθεκτική. Έχει δικαίωμα κι ο χριστιανός να ζήσει να χαρεί τη ζωή αυτή αλλά χωρίς ν’ αφοσιωθεί, χωρίς να περιμένει τίποτε από τον εδώ κόσμο. Η ελπίδα του, η αγάπη του, η αφοσίωσή του είναι σταθερά δοσμένα στο Θεό. Και χωρίς Αυτόν, η ζωή είναι έρημος και εξορία. Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Πώς στέκεται ο σημερινός άνθρωπος μπροστά σ’ αυτό πού λέμε «Παράδοση», δηλαδή, στην πείρα και την αστάθμητη δύναμη που αναβρύζει αδιάκοπα από τα σπλάγχνα της ιστορίας για να διαμορφώνει, ως ήθος και ως έθος, την ατομική και κοινωνική ζωή σε κάθε εποχή; Αυτό είναι το πρόβλημα που μας απασχολεί σήμερα. Διαβάστε περισσότερα »

Είναι θαυμαστό και ουσιαστικά ανέκφραστο το πώς αναβρύζει και αρμόζεται ο λόγος μέσα στον άνθρωπο, για να εκφραστεί κατόπιν προφορικά ή γραπτά. Γευόμαστε τη χαρά και την ηδονή του λόγου χωρίς να συνειδητοποιούμε πως χωρίς αυτόν δεν θα είμαστε ελεύθεροι. Η ελευθερία μας ξεκινά από τότε που τα χείλη μας θ’ αρπάξουν από τα εσώτατά μας για να φέρουν σε κάποια στιγμή του χρόνου της ζωής μας, την πρώτη λέξη. Μετά την πρώτη λέξη που θα πει, αρχίζει να ελευθερώνεται το μικρό παιδί. Δηλαδή, αρχίζει στ’ αλήθεια τη ζωή του. Νωρίτερα είναι σαν χαμένο για τον κόσμο. Κανείς δεν το καταλαβαίνει κι οι άνθρωποι που το φροντίζουν, μονάχα μαντεύουν τι ζητάει και τι το ενοχλεί.

Διαβάστε περισσότερα »