Περιοδικό “Πειραϊκή Εκκλησία”

Σχετικά με το ψεύδος (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ)

Mιὰ φορά, πρόσφατα, σὲ βαγόνι, ἔτυχε ν’ ἀκούσω ὁλόκληρη πραγματεία γιὰ τὸν ἀθεϊσμό. Ὁ ὁμιλητὴς ἦταν ἕνας κύριος ἀπὸ ἐκείνους τοὺς κοσμικοὺς καὶ τεχνοκρατικοὺς κύκλους, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα εἶχε τὴ σκυθρωπή, ἀλλὰ ρρωστημένη δίψα γι κροατές. Διαβάστε περισσότερα »

Μήπως περνούσαμε καλύτερα τότε που περνούσαμε χειροτέρα; (Γιάννης Σχίζας)

Διάλεξα αὐτὴ τὴν παράδοξη φράση σὰν τίτλο, διότι διὰ μέσου τῆς παραδοξότητάς της μπορεῖ νὰ ἐμβάλλει σὲ σκέψεις. Διότι μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἕναν ἀναστοχασμὸ δραστηριοτήτων τοῦ παρελθόντος, ποὺ εἶχαν ποιότητα, ποὺ γαπήθηκαν λλ ποὺ μως κδιώχθηκαν ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα μέσα ἀπὸ διάφορες διαδικασίες. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς διαδικασίες ἦταν καὶ ἡ «ἐκσυγχρονιστική»: Διαβάστε περισσότερα »

Χριστόφιλος ή Χριστομάχος (Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

«Eν τούτῳ γινώσκετε τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· πᾶν πνεῦμα μολογε ησον Χριστὸν ν σαρκὶ ληλυθότα, κ τοῦ Θεοῦ στι· καὶ πᾶν πνεῦμα μὴ μολογε τὸν ησον Χριστὸν ν σαρκὶ ληλυθότα, κ τοῦ Θεοῦ οὐκ στι· καὶ τοῦτό στι τὸ τοῦ ντιχρίστου κηκόατε τι ρχεται καὶ νῦν ν τῷ κόσμῳ στιν δη». ( ωάννου Α΄ 4:2)

Στὴν πραγματικότητα ὅλα τὰ πνεύματα καταλήγουν σὲ δύο εἴδη: σ’ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι ἐκεῖνα ποὺ ἀναγνωρίζουν καὶ ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἐνσαρκωμένος Θεὸς Λόγος, Κύριος καὶ Σωτήρας· ἐνῷ ἀπὸ τὸν διάβολο εἶναι ἐκεῖνα ποὺ δὲν Τὸν ἀναγνωρίζουν. Διαβάστε περισσότερα »

Πατρότητα (Χρήστος Γιανναράς)

Aπὸ τὴ σκοπιὰ τοῦ ἄντρα: Μιὰ ἐφήμερη ὀλιγόμηνη δυσμορφία στὸ σῶμα τῆς γυναίκας, κάποιες ὧρες ἀγωνίας γιὰ τὴν ἰατρικὴ ἐπέμβαση, καὶ ξαφνικὰ βλέπεις μπροστά σου ἕνα ζωντανὸ πλασματάκι, ποὺ πρέπει νὰ πεισθεῖς ὅτι εἶναι «δικό σου», ὅτι σπάρθηκε ἀπὸ τὸ κορμί σου.

Ἡ καινούργια παρουσία κατακλύζει τὴν εἰκοσιτετράωρη καθημερινότητά σου. Ὅλα ὑποτάσσονται στὶς προτεραιότητες ποὺ ἐπιβάλλει ὁ μικροσκοπικὸς εἰσβολέας, μέρα καὶ νύχτα. Ὁ σωματικὸς κόπος πολύς, ἔγνοιες καὶ φροντίδες γιὰ ἐντελῶς πρωτόγνωρα πράγματα. Διαβάστε περισσότερα »

Κοινωνία καταναλωτική ανθρώπων (Μερόπη Ν. Σπυροπούλου)

Ὁ ὅρος «καταναλωτικὴ κοινωνία», ποὺ συχνὰ συμπληρώνεται ἢ ἐναλλάσσεται μὲ τὸν ὅρο «κοινωνία τῆς ἀφθονίας», καθιερώθηκε γιὰ νὰ προσδιορίσει τὴ μεταβιομηχανικὴ κοινωνία, στὴν ὁποία ἡ ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, κυρίως ἀναλώσιμων, ποὺ ἱκανοποιοῦν ἀποκλειστικὰ τὶς αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπου -ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, τὰ εἴδη ρουχισμοῦ, διατροφῆς καὶ ψυχαγωγίας – προβάλλεται ς ξία, σχεδὸν ἐξ ἴσου σημαντικὴ μὲ τὴν ἀξία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς. Οἱ πολίτες αὐτῆς τῆς κοινωνίας χαρακτηρίζονται ὡς καταναλωτές, στοὺς ὁποίους, ἡ ἀντίστοιχη καταιγιστικὴ καὶ συνεχὴς διαφήμιση τῶν προϊόντων αὐτῶν, καταλήγει στὸ νὰ ἐπιφέρει μιὰ πειθαναγκαστικὴ πλύση τοῦ ἐγκεφάλου τους, ποὺ τελικῶς ἀλλοιώνει τὴν κρίση τους τόσο, ὥστε νὰ μεταφράζουν ἀδιακρίτως ὅλες τὶς ἐπιθυμίες τους σ νάγκες. Διαβάστε περισσότερα »