Η πίστη δοκιμάζεται, σαν σε λυδία λίθο, επάνω στις θλίψεις. Στις θλίψεις η πίστη φαίνεται αν είναι αληθινή ή ψεύτικη. Διαβάστε περισσότερα »

Πριν από δύο περίπου δεκαετίες ο Απόστολος Δοξιάδης έγραψε ένα μι­κρό και όμορφο μυθιστόρημα με τίτλο Ο θείος Πέτρος και η εικασία τού Γκόλντ­μπαχ. Το μυθιστόρημα έχει κάνει δε­κάδες εκδόσεις στα Ελληνικά, ενώ έχει μεταφραστεί και στα Αγγλικά με πολύ καλές κριτικές. Παρ’ όλο που περιστρέ­φεται γύρω από ένα μαθηματικό πρό­βλημα, μπορεί να το διαβάσει και να το καταλάβει πλήρως ακόμα και κάποιος που η σχέση του με τα μαθηματικά δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Η υπόθεση αφορά τον θείο τού αφηγητή, τον θείο Πέτρο, ο οποίος είναι σπουδαίος μαθηματικός και έχει αφιερώσει σημαντικό μέρος τής ζωής του στην προσπάθεια να αποδείξει την εικασία τού Γκόλντμπαχ. Διαβάστε περισσότερα »

Λένε πολλοί: «Πιστεύω στό  Χριστό, καί δέν φοβᾶμαι τόν κορωνοϊό, γι’ αὐτό καί στήν ἐκκλησία δέν βάζω μάσκα». Καί ὅσοι ὑποστηρίζουν τό ἀντίθετο, εἶναι ἄπιστοι; Μπορεῖ νά εἶναι περισσότερο πιστοί! Ποιός τό ξέρει; Διαβάστε περισσότερα »

Τι αμαρτία έπραξες και σε βρήκε αυτή η ατυχία πάνω απ’ όλες τις δυστυχίες; Να διακόψεις τη σχέση σου με την πηγή της ζωής και Τον Δωροδότη του λογικού; Να απαρνηθείς Εκείνον, του οποίου το αιώνιο Ον είναι πιο οφθαλμοφανές από το δικό μας εφήμερο ον και με του οποίου την ύπαρξη μόνο μπορεί να επιβεβαιωθεί και η δική μας ύπαρξη;

Ο Θεός δεν κρύβεται από τον άνθρωπο. Ο αμαρτωλός άνθρωπος κρύβεται από τον Θεό· κρύβεται ώσπου εντελώς να Τον χάσει από την όψη. Διαβάστε περισσότερα »

Ο πονηρός εναντιώνεται στα αγαθά έργα, επιζητώντας να βλάπτει πάντοτε τα άριστα. Γι’ αυτό, λοιπόν, και σήμερα, ξεσηκώνοντας την καταδικασμένη φιλονικία, έσπευδε να φέρει σύγχυση στη σύναξή μας και να καταργήσει τον λόγο τής διδασκαλίας, μπαίνοντας ολόκληρος μέσα σ’ εκείνον τον άτακτο και μισοβάρβαρο άνδρα. Όμως εσείς φανήκατε να έχετε γνώση των πανουργιών του και με περισσότερη σύνεση αντικρούσατε την επινόησή του. Τρέχοντας προς την εκκλησία, και αφήνοντας μόνο του να δαιμονίζεται εκείνον που άκαιρα φώναζε και φλυαρούσε, δείξατε την προσοχή σας στον διδασκαλικό λόγο.

Κατά τον καιρό εκείνο «μόλις μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ, Τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος» (Ματθ. η’ 5). Επειδή ο Κύριος, γεμίζοντας την Ιουδαία με θαύματα, άναβε περισσότερο τον εναντίον Του φθόνο στις ψυχές των αγραμμάτων, «αυτών που θέτουν το φως για σκοτάδι, και το γλυκό για πικρό», σύμφωνα με τον λόγο του Ησαΐα (ε’ 20), μεταδίδει, λοιπόν, τη χάρη των θαυμάτων και στα έθνη. Δείχνοντας από τη μια ότι ήλθε για τη σωτηρία όλου του κόσμου, και από την άλλη ελέγχοντας ολοφάνερα την απιστία των Ιουδαίων με την πίστη που έδειξαν τα έθνη. Διότι τα έθνη είναι κάπως πιο έτοιμα και συγκατανεύουν πολύ στο να πιστέψουν στον Χριστό. Βλέπε και το διαμετρικά άνισο της απείθειας των Ιουδαίων και της προθυμίας των εθνών. Διότι, ενώ οι Ιουδαίοι Τον έδιωχναν με βρισιές, η εθνική Συροφοινίκισσα όμως ονόμαζε τον εαυτό της ανάξιο της χάριτος, και παρακαλούσε να καταταχθεί στη μοίρα των σκυλιών και να μετέχει στα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των Ιουδαίων, το οποίο εκείνοι ολότελα απαρνούνταν (Ματθ. ιε’ 26). Αλλά κι αυτός ο εκατόνταρχος κρίνει τον εαυτό του εντελώς ανάξιο για να δεχτεί κάτω από τη στέγη του τον Κύριο. Γι’ αυτό και οι Ιουδαίοι θέρισαν την ανταμοιβή τής απιστίας τους, και οι εθνικοί δέχτηκαν τη χάρη, και σώθηκαν με την πίστη. Αλλά ας κάνουμε αμέσως την αρχή τής διηγήσεως. Διαβάστε περισσότερα »