Εκδόσεις «Αποστολική Διακονία»

Κυριακή Β’ Λουκά: Το θέλημα του Θεού

(Λουκ. στ´ 31-36)

Ὁ Κύριος μέ τήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία του, ἕνα μικρό ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, φανερώνει στούς μαθητές του, καί διά μέσου τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλους ἐμᾶς, τό θέλημα τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Εἶναι, ἄραγε, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἁπλῶς ἕνας νόμος ἤ ἕνας κανόνας ἠθικῆς πού ρυθμίζει τίς σχέσεις μέ τούς συνανθρώπους μας καί κατ’ ἐπέκτασιν μέ ἐκεῖνον; Ὄχι ἀσφαλῶς. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι κάτι πολύ ἀνώτερο· εἶναι ζωή καί σωτηρία πού ὁδηγεῖ στήν πνευματική τελείωση καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου ὑπάρχει μία διαβάθμιση τέτοια, πού μέ ἀναγωγικό τρόπο μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τά χαμηλά στά ὑψηλότερα, ἀπό τά ἀνθρώπινα στά θεϊκά. Ἔτσι λοιπόν, λέγοντας ὁ Κύριος τή φράση «Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως», καταλήγει στό ἀκατάληπτο «Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ὕψιστη ἀρετή τῆς ἀγάπης. Μᾶς φανερώνει τό θέλημα τοῦ Πατρός καί μᾶς διδάσκει πῶς θέλει ὁ Θεός νά πολιτεύεται ὁ ἄνθρωπος. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λυδία λίθος, μέ τήν ὁποία θά ἐλεγχθεῖ ἡ πίστη μας σέ ἐκεῖνον καί ἡ ὑπακοή μας στό θεῖο θέλημά του.

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή Α’ Λουκά: Μια πνευματική γεύση

(Λουκ. ε΄ 1-11)

Μᾶς ἀξίωσε ἡ χάρη τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ, καθώς ἔχουμε σχεδόν ὁλοκληρώσει τήν πορεία μας στόν μυροβόλο πνευματικά μήνα Σεπτέμβριο, νά ἑορτάσουμε τήν ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ πού ταυτίζεται μαζί του καί τόν χαρακτηρίζει. Ψάλαμε τά προεόρτια καί τά μεθέορτα αὐτῆς καί ἀπολαύσαμε ἤδη τήν ἀνάγνωση καί τή διδασκαλία δύο κυριακάτικων εὐαγγελικῶν περικοπῶν ἀφιερωμένων στό ὕψος καί στό βάθος τῆς θεολογίας τοῦ Σταυροῦ, γευτήκαμε τή χαρά «διά τήν σωτηρίαν ἥν παρέχει τῷ κόσμῳ».

Γνωριμία μέ τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ

Σήμερα, λοιπόν, πρώτη Κυριακή μετά τήν ἀπόδοση τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ, καί ἡ σοφία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς δίνει τή χαρά νά ἀπολαύσουμε ἀπό τώρα μέχρι καί τήν ἀρχή τοῦ Τριωδίου τά ἱερά διδάγματα πού θεόπνευστα παραδίδει μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιό του ὁ ἅγιος ἔνδοξος ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς.

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή Ι’ Λουκά: Ο αρχισυνάγωγος και η υποκρισία

Στηλιτεύει τήν ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυνάγωγου ὁ Χριστός μετά τή θεραπεία μιᾶς συγκύπτουσας γυναίκας ἡμέρα Σάββατο. Δέν χάρηκε μέ τό θαῦμα ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς συναγωγῆς. Ἡ καρδιά του δέν εἶχε ἀγάπη, ἀλλά ἔμενε προσκολλημένος στήν τήρηση τοῦ νόμου καί τῶν ἐντολῶν του κατά γράμμα. Καί ἀντί νά δοξάσει τόν Θεό γιά τήν εὐλογία πού ἔδωσε σέ μία ταλαιπωρημένη ὕπαρξη, μέτρησε μέ τό μέτρο τῆς ὑποκρισίας τήν κίνηση τοῦ Χριστοῦ. Ἔπρεπε νά γίνει ἡ θεραπεία μιά ἄλλη ἡμέρα καί ὄχι τό Σάββατο. Ἡ θεραπεία ἦταν γι’ αὐτόν ἐργασία, ὄχι ἔκτακτη δωρεά τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἐπαναδημιουργία τῆς ὕπαρξης τῆς γυναίκας καί δυνατότητα νά ξεκινήσει ἀπό τήν ἀρχή τή ζωή της. Κλειστά τά πνευματικά του μάτια. Δέν μποροῦσε νά δεῖ τήν κυρτωμένη ἀπό τό βάρος τῆς ἀσθένειας, ἀλλά καί τήν ταλαιπωρία δεκαοκτώ χρονῶν ψυχή, δέν μποροῦσε νά χαρεῖ γιά τή μεγάλη ἀλλαγή. Προκαλεῖ ἀπογοήτευση γιά τήν ἀδυναμία του νά ἀγαπήσει τόν συνάνθρωπό του. Καί δίνει ἀφορμή γιά προβληματισμό σχετικά μέ τήν ὑποκρισία τοῦ νά βλέπει κάποιος καί νά ἀπολυτοποιεῖ τό γράμμα τοῦ νόμου καί νά ἀρνεῖται νά δεῖ τό πνεῦμα πού ἐλευθερώνει.

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή Θ’ Λουκά: Ο αληθινός θησαυρός

(Λουκ. ιβ ́ 16-21, η ́ 8)

Δέν εἶναι τυχαία ἡ ἐπιμονή τῆς Ἐκκλησίας μας στό νά ἐπιλέγει νά διαβάζονται περικοπές ἀπό τό Εὐαγγέλιο πού ἀναφέρονται στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ σέ σχέση μέ τόν πλοῦτο καί τό χρῆμα. Ὁ Κύριός μας στόχευε νά δείξει ποιός εἶναι ὁ δρόμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ποιά τά ἐμπόδια σ’ αὐτόν. Ὁ πλοῦτος εἶναι ἕνα ἀπ’ αὐτά. Ἀφορμή τῆς παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου, μετά τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου, ἦταν ἡ διαμάχη δύο ἀδελφῶν σχετικά μέ τή διανομή τῆς πατρικῆς κληρονομιᾶς. Ζήτησαν ἀπό τόν Χριστό νά τήν κάνει. Ὁ Κύριος ὅμως, ἀφοῦ τούς τόνισε ὅτι ὁ ἴδιος δέν ἦταν δικαστής, προτρέπει τόσο τούς ἴδιους ὅσο καί τό πλῆθος πού ἦταν συγκεντρωμένο, νά ἀποφεύγουν κάθε εἶδος πλεονεξίας. Καί γιά νά τούς βοηθήσει νά καταλάβουν τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσε, τούς ἀφηγεῖται τήν παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου (Λουκ. 12,13-21). Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά: Ένα όνομα που δείχνει πολλά

(Λουκ. η ́  27-39)

θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου

Κάθε ἄνθρωπος στή ζωή του ἔχει ἕνα ὄνομα. Τό ὄνομα μαρτυρεῖ τό ὅτι εἶναι πρόσωπο, ξεχωριστή δηλαδή ὑπόσταση ὡς πρός τούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νά τόν ἀναγνωρίζουν καί νά ἔρχονται ἤ ὄχι σέ ἐπαφή μαζί του. Ἡ ἀνωνυμία, στήν οὐσία, μαρτυρεῖ ἀνυπαρξία γιά τόν κόσμο καί τούς ἄλλους, ἰδίως στά μεγάλα οἰκονομικά καί πολιτικά συστήματα, στά ὁποῖα ἡ μέριμνα εἶναι οἱ ἀριθμοί.
Γιά τήν Ἐκκλησία τό ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου, πού δίνεται συνηθέστερα
στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, εἶναι κάλεσμα αἰωνιότητας. Ὁ Θεός γνωρίζει τόν ἄνθρωπο μέ τό ὄνομα πού τοῦ δόθηκε. Δέν εἶναι ἀνώνυμος καί ἀπρόσωπος ὁ ἄνθρωπος γιά τόν Θεό, ἀλλά ἡ ὕπαρξη γιά τήν ὁποία σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Τό ὄνομα γίνεται τό σημεῖο τῆς κλήσης τοῦ Θεοῦ στόν νέο ἄνθρωπο νά τόν συναντήσει ὡς πρόσωπο πρός Πρόσωπο καί νά μεταφέρει τήν κλήση στόν κάθε πλησίον.
Στή συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μέ τόν δαιμονισμένο τῆς χώρας τῶν Γα
δαρηνῶν, ὁ Κύριος τόν ρωτᾶ ποιό εἶναι τό ὄνομά του. Κι αὐτός ἀπαντᾶ: «Λεγεών», γιατί εἶχαν μπεῖ μέσα του πολλά δαιμόνια (Λουκ. 8,30). Ἄνθρωπος καί δαίμονες πού τόν ἔχουν καταλάβει, δίνουν μαζί τήν ἀπάντηση. Γίνονται ἕνα, μέ νέα ταυτότητα καί νέο ὄνομα, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος νά ὑφίσταται τρεῖς καταστάσεις. Διαβάστε περισσότερα »