Η Αποστολική Διακονία κυκλοφόρησε πρόσφατα βιβλίο με τίτλο «Επίσημα κείμενα Βιοηθικής» που φέρει την υπογραφή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί στην Αγγλική, Γαλλική και Ρωσική γλώσσα. Είμαστε άραγε τόσο σίγουροι για τις θέσεις μας που τις μεταδίδουμε και σε άλλες Εκκλησίες που ίσως να μην έχουν μελετήσει εμβριθώς το θέμα; Το βιβλίο περιλαμβάνει τρεις θεματικές ενότητες : μεταμοσχεύσεις, ευθανασία και υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Το κομμάτι της ευθανασίας είναι καλογραμμένο και θεολογικά στέρεο. Το κομμάτι της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχει κάποια σημεία που χρήζουν επανεξέτασης όπως η πρόταση περί «υιοθεσίας και κυοφορίας «πλεοναζόντων εμβρύων», αγνώστου στους γονείς προελεύσεως»! (σελ. 80) Το κομμάτι των μεταμοσχεύσεων είναι ανοιχτό για σοβαρό αντίλογο, αφού μάλιστα στην εισαγωγή του βιβλίου τονίζεται ότι τα κείμενα «προσφέρονται ως πρώτα κείμενα για συζήτηση και διάλογο και όχι ως κείμενα τελικού αδιαπραγμάτευτου εκκλησιαστικού λόγου» (σελ.8). Καταρχάς μας κάνει εντύπωση ότι οι 55 θέσεις του κεφαλαίου για τις μεταμοσχεύσεις είναι ίδιες και απαράλλακτες με αυτές του παλαιότερου τόμου «Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις» του 2001. Έκτοτε δεν άλλαξε ούτε ένα κόμμα, παρότι και στον παλαιότερο τόμο τονιζόταν ότι «το κείμενο δεν υποβάλλεται ως επίσημη θέση ούτε ως «άποψη» της Εκκλησίας μας», αλλά «ως πρώτη ύλη που θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιπλέον σκέψη και προβληματισμό» (σελ. 20). Πώς γίνεται από το 2001 μέχρι σήμερα να μην υπήρξε καμία αλλαγή; Δεν υπήρξε καμία αντίρρηση; Πού πήγαν όλες αυτές οι τεκμηριωμένες επιστημονικές και θεολογικές ενστάσεις; Σοβαρές αντιθέσεις από διαφορετικά πρόσωπα και περιβάλλοντα βρίσκει κανείς σε πλήθος ξενόγλωσσων αλλά και ελληνικών ιστοσελίδων, όπως www.alopsis.gr, www.floga.gr [1] κ.α. Έγκριτοι επιστήμονες φωνάζουν ότι ο «εγκεφαλικά νεκρός» είναι ζωντανός και ότι ο όρος «εγκεφαλικός θάνατος» επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες. Σοβαροί Έλληνες και ξένοι θεολόγοι εκφράζουν την έντονη αντίθεσή τους με την αφαίρεση οργάνων από «εγκεφαλικά νεκρούς» ασθενείς στους οποίους χτυπά η καρδιά. Η θέση 13 ορίζει πότε αναχωρεί η ψυχή από το σώμα! Ποιος θα μπορούσε να το δεχθεί αυτό; Ο διάλογος εζητήθη, αλλά ουσιαστικά δεν έγινε ποτέ. Φυσικά οι ατομικές αποφάσεις που παίρνει ο καθένας μας για τέτοια θέματα είναι προσωπικές και μόνον κατά συνείδηση, αφού πανορθόδοξη δογματική κατοχύρωση δεν υπάρχει ακόμα και ο διάλογος εξελίσσεται. Έτσι, δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε ότι οι θέσεις μιας τοπικής Συνόδου, όπως εκφράζονται στο βιβλίο «Επίσημα κείμενα Βιοηθικής», αποτελούν την αρχή ενός διαλόγου σε οικουμενικό επίπεδο. Περιμένουμε και από την Αποστολική Διακονία να συνεχίσει το διάλογο.
(Ιούλιος – Αύγουστος 2007)