ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΜΕ ΘΕΜΑ “ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ: ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ”, Πολεμικό Μουσείο, ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023.

Διαβάστε περισσότερα »

Η σταδιακή κυριαρχία των ψηφιακών τεχνολογιών στον σύγχρονο κόσμο έχουν οδηγήσει στην ανάδυση ενός εικονιστικού υποκειμένου, δηλαδή ενός ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα από την ψηφιακή εικόνα του.

Αυτός ο σύγχρονος εικονιστικός άνθρωπος φέρει μια αβεβαιότητα και μια βαθιά ανασφάλεια λόγω της επιτάχυνσης των ρυθμών του βίου, ενώ παράλληλα κατέχει μια αυξημένη ελευθερία επιλογής, η οποία όμως δεν του εγγυάται μεγαλύτερη ελευθερία, αφού παραχωρεί την αυτονομία του σε αλγορίθμους, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην ανεξέλεγκτη πληθωρικότητα πληροφοριών.

Μέσα στο εικονιστικό αυτό περιβάλλον, το υποκείμενο ποθεί να γίνει σκηνοθέτης του βίου του και να διεκδικήσει την προσοχή των υπολοίπων μέσω του συναισθήματος, ενώ λόγω της απουσίας σωματικότητας τείνει να χάσει εντελώς την έννοια του χώρου και του χρόνου.

Όλες αυτές οι νέες απαιτήσεις δημιουργούν το ρεύμα του υπερανθρωπισμού, δηλαδή ένα ρεύμα σκέψης που πιστεύει ότι ο άνθρωπος χρήζει αναβάθμισης, για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε όλες αυτές τις νέες απαιτήσεις. Από τη ριζική αναβάθμιση και τον βιοφιλελευθερισμό μέχρι τη φρόνιμη αναβάθμιση και τους βιοσυντηρητικούς, ο Θεοφάνης Τάσης μας εξηγεί γιατί ο ίδιος τάσσεται ενάντια στην αναβάθμιση του ανθρώπου, εφόσον αυτό φέρει τον κίνδυνο της απώλειας της «ανθρωπινότητας».

Η Βίκυ Φλέσσα συνομιλεί με τον Θεοφάνη Τάση.

Διαβάστε περισσότερα »

Φιλοσοφική έννοια του χρόνου.

Εισήλθαμε ήδη με τη χάρη του Τριαδικού Θεού στο νέο έτος. Μαζί με τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας για τη νέα χρονιά, γεμίζει αυτές τις ημέρες την ψυχή μας εύλογος προβληματισμός για την έννοια της ροής του χρόνου. Κι’ αυτό διότι ο χρόνος μαζί με τον «δίδυμο αδελφό του τον χώρο», κατά το αείμνηστο νεοφανή άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς αποτελούν τους δύο βαρείς ζυγούς του ανθρώπου σε όλη την επί γης ζωή του, οι οποίοι του περιορίζουν τον διακαή του πόθο για την απολυτότητα. Διαβάστε περισσότερα »

Η αίσθηση που επικρατεί και η φήμη που διαχέεται είναι ότι η τεχνητή νοημοσύνη σκοπεί στην κατασκευή ανθρωπόμορφων ρομπότ, δηλ. μηχανών με ανθρώπινες ιδιότητες και δυνατότητες.

Η αλήθεια όμως είναι ότι πρωτίστως σκοπεί στην κατασκευή ρομποτόμορφων ανθρώπων, δηλ. προσώπων με έναν καθαρά μηχανιστικό, ολοκληρωτικά προβλέψιμο, ισοπεδωτικά ομοιογενή και εν πολλοίς ετερόνομα καθορισμένο “τρόπο”: τρόπο του οράν, του σκέπτεσθαι, του πράττειν • συνεπώς, λοιπόν, στην κατασκευή ενός ανθρωπολογικού μοντέλου πόρρω απέχοντος από το ομηρικό “πολύτροπον”.

Διόλου τυχαία, το παγκόσμιο project της τεχνητής νοημοσύνης αντιπαλεύει σε σημαντικό βαθμό, μεταξύ άλλων, και την γλωσσική ανάπτυξη. Η γλώσσα χτυπιέται μεθοδικά και ανελέητα: Διαβάστε περισσότερα »

Φαντάζομαι μία πολιτισμική περίσταση «απ’ το μέλλον». Φαντάζομαι μία οπερική σκηνή, ένα έργο, μέγα και θαυμαστό. Ένα κοινό που όχι μόνο παρεβρίσκεται, αλλά συμμετέχει στο έργο. Ένα κοινό, μέρος ενός έργου που δε θα παιζόταν αν δεν υπήρχε έστω κι ένα πρόσωπο εκτός των λειτουργών-εκτελεστών του έργου. Τί επίπεδο θα είχε μία τέτοια όχι μόνο παράσταση, αλλά παράσταση συμπαράστασης θεατών, σεναριογράφων, σκηνογράφων, συνθετών, ηθοποιών, μουσικών! Ένα έργο που σηκώνει το παν. Που μιλά γι’ αυτό, με τη χάρη και τη δύναμη αυτού.

«Σύνοψη του σύμπαντος» ήταν το παρατσούκλι της Σορβόννης (Εύα Κιουρί, Μαρία Κιουρί). Όταν έπεσα πάνω στην πληροφορία, αυτομάτως μεταφέρθηκα σε μία επαφή που μου είχε τύχει, κάποτε (2018), στο κέντρο της Αθήνας: Διαβάστε περισσότερα »