τηλεόραση

Ας ξαναδούμε τον δικό μας λογαριασμό (Δημήτρης Νόλλας, συγγραφέας)

Οι τηλεοπτικές δίκες και η δημόσια έκθεση κάθε είδους αναπηρίας αναπαράγει τη ρωμαϊκή αρένα, όπου η δίψα για αίμα περισσεύει. Ασφαλισμένοι στο καταφύγιό μας (αλλά για πόσο ακόμη;), απολαμβάνουμε το λιντσάρισμα, που νομίζουμε πως αφορά τους άλλους. Η πλαδαρότητα που διαπερνά τη ζωή μας δύσκολα μπορεί να κρύψει την προειδοποίηση-απειλή πως έρχεται και η δική μας σειρά. Γιατί, ποιος είναι αυτός που δεν έχει αμαρτήσει;

Ας κάνει ένα βήμα μπροστά. Διαβάστε περισσότερα »

Επικοινωνώ, άρα υπάρχω (Μαριάννα Τζιαντζή)

Ο τηλεοπτικός επικοινωνιακός πυρετός φανερώνει τη βα­θιά μετάλλαξη που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία.

ΚΑΠΟΤΕ ΛΕΓΑΜΕ ότι κάποιος «έχει λέγειν», ότι είναι κοινωνικός, ομιλητικός, γλυκομίλητος ή, αντί­θετα, ότι είναι λιγόλογος, βαρύς κι ασήκωτος και δεν θέλει να έχει πολλά πολλά με τους γείτονες και τους ξένους. Σήμερα, οι διαχωρισμοί αυτοί έχουν καταρρεύσει. Η εικονική πραγματικότητα έχει επιβάλει δύο τύπους ανθρώπων: τους επικοινωνιακούς και τους μη επικοινωνιακούς. Διαβάστε περισσότερα »

Παιδιά και χαζοκούτι

Τις βλαπτικές επιδράσεις της τηλεόρασης και της πληθώρας προσφερόμενων μέσων επικοινωνίας καταδεικνύει μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε δυο αμερικανικά ιατρικά πε­ριοδικά, την «Αμερικανική Παιδιατρική» και τα «Αρχεία Εφη­βικής και Παιδιατρικής». Διαβάστε περισσότερα »

Η τηλεόραση και τα παιδιά μας (Tito Squillaci)

Μάρτιος 2006, ΣYΓΓPAΦEAΣ: Tito Squillaci, METAΦPAΣH: Παναγιώτης Aρ. Yφαντής, ΣEΛ. 96 ΕΚΔΟΣΕΙΣ “Ακρίτας”

(Χαρακτηριστικό σκίτσο από το βιβλίο)

Tο βιβλίο αναφέρεται στην επιρροή της τηλεόρασης στα παιδιά μας και απευθύνεται στους γονείς εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν μια ηλεκτρονική συσκευή να σφετεριστεί το ρόλο τους ως παιδαγωγών, αλλά και σε όσους δεν ανέχονται οι αμείλικτοι «νόμοι της αγοράς» να καθορίζουν την ζωή του σπιτικού τους.

Διαβάστε περισσότερα »

Τηλεόραση: Φαίνομαι, άρα υπάρχω (Παντελής Μπουκάλας)

Δεν τείνει να υποκαταστήσει μόνο τη Bουλή η τηλεόραση και να γίνει το μοναδικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης (ενός ξεθυμασμένου ομοιώματός της δηλαδή). Bουλιμική καθώς είναι (πώς αλλιώς, όταν τόσα κανάλια λειτουργούν σε εικοσιτετράωρη βάση, ενώ η καθαυτό παραγωγή τους με το ζόρι θα κάλυπτε ένα οχτάωρο, σε ορισμένα δε ούτε καν ένα τρίωρο;), δεν της αρκεί ο επικοινωνιακός της ρόλος αλλά επιζητεί να γίνει η ίδια πλήρης κοινωνία στη θέση της κοινωνίας· δεν της αρκεί να είναι καταγραφέας κοινωνικών συμβάντων αλλά επιζητεί να γίνει και παραγωγός τους, κι όχι από ανιδιοτελές ενδιαφέρον παρά από τον ανίατο καημό της θεαματικότητας. Eπιζητεί δηλαδή να υποκαταστήσει τα συνδικάτα, τα κόμματα, τις πολιτικές ενώσεις, τους ποικιλώνυμους συλλόγους, όλους τέλος πάντων τους «πληθυντικούς» σχηματισμούς διά των οποίων το άτομο και οι ομάδες διεκδικούν τα δικαιώματά τους (και οι οποίοι, κακά τα ψέματα, στην πλειονότητά τους εμφανίζονται ήδη ενδοτικοί, αν όχι εκμαυλισμένοι). Διαβάστε περισσότερα »