Λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε στη ζωή απεριόριστα, δίχως χρονικούς ή άλλους ποσοτικούς φραγμούς. Στον τομέα των συναισθημάτων και των διαθέσεων, μπορούμε να αγαπάμε, να μισούμε, να βαριόμαστε ή να υπομένουμε απεριόριστα, όμως αν επιχειρήσουμε να τρώμε, να πίνουμε ή να λιαζόμαστε απεριόριστα, θα το πληρώσουμε ακριβά. Μπορούμε να διαβάζουμε, να ονειροπολούμε, να χαζεύουμε ή να προσευχόμαστε απεριόριστα. Επίσης μπορούμε να ακούμε μουσική ή να βλέπουμε τηλεόραση ή να σερφάρουμε στο Διαδίκτυο απεριόριστα, ζώντας ταυτόχρονα μια ζωή που φαίνεται κανονική. Μόνο η δυνατότητα για τίμια (ούτε καν δημιουργική) εργασία, για αξιοπρεπή επιβίωση δεν παρέχεται πλέον απεριόριστα.

Συχνά η τηλεόραση στήνει τα παιδιά σε ένα λατρευτικό βάθρο, όμως η επιδεικτική αυτή λατρεία εκφράζεται με λάθος τρόπο και υπαγορεύεται από λάθος λόγους. Το φαινόμενο είναι τόσο διαδεδομένο που περνά απαρατήρητο, ωστόσο καλό είναι να επισημαίνεται, όπως μας υπενθυμίζει η ακόλουθη επιστολή της παιδοψυχιάτρου Μάγδας Λιακοπούλου προς την «Κ»:

Όλο και πιο μικρές σε ηλικία είναι οι αθλήτριες της γυμναστικής, όπως αυτές που μάγεψαν εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. «Πειραγμένα» δεν ήταν μόνο τα πυροτεχνήματα που στην τηλεόραση φάνηκαν πιο φαντασμαγορικά από ό,τι στην πραγματικότητα. Πειραγμένη φαίνεται να είναι και η επίσημη ηλικία της Χε Κεχσίν, της Κινεζούλας που κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στη γυμναστική. Σύμφωνα με τον κανονισμό, δικαίωμα συμμετοχής στους Αγώνες έχουν μόνον όσοι έχουν συμπληρώσει τα 16, όμως εδώ και μήνες αρκετές έγκριτες εφημερίδες και ειδησεογραφικά πρακτορεία υποστηρίζουν ότι η Χε είναι μόνον 14, ενώ παρόμοιες υποψίες έχουν διατυπωθεί και για άλλες αθλήτριες.

Πιο κομψές και λεπτές γίνονται οι τηλεοράσεις με μεγάλη επίπεδη οθόνη που αντικαθιστούν τα ογκώδη κουτιά που κάποτε δέσποζαν στο «καλό» δωμάτιο του σπιτιού. Σχεδόν οι μισές τηλεοράσεις που πωλούνται τώρα σε όλο τον κόσμο είναι με οθόνη πλάσμα ή υγρών κρυστάλλων (LCD).

Μια τηλεόραση με επίπεδη οθόνη καταναλώνει το ένα τρίτο του ρεύματος που θα ξόδευε ένας συμβατικός δέκτης. Ωστόσο, αρκετοί επιστήμονες ανησυχούν για την επιβάρυνση που προκαλούν στο περιβάλλον αυτές οι συσκευές όχι όμως στο στάδιο της λειτουργίας τους, αλλά και της παραγωγής τους. Ενώ μέχρι τώρα οι συσκευές επιβάρυναν το περιβάλλον κυρίως κατά τη λειτουργία τους, τώρα πρέπει να συνυπολογιστεί η κρυφή επιβάρυνση, που συντελείται σε διαδοχικά στάδια και σε διάφορα μέρη του κόσμου: από την εξόρυξη και την επεξεργασία της πρώτης ύλης που χρησιμοποιείται στην κατασκευή των μικροσκοπικών εξαρτημάτων τους μέχρι τη μεταφορά τους στο εργοστάσιο συναρμολόγησης και στα σημεία πώλησης. Για την κατασκευή ενός μικροτσίπ δύο γραμμαρίων μπορεί να απαιτηθεί ενέργεια για την οποία ξοδεύτηκαν ορυκτά καύσιμα εκατονταπλάσιου βάρους, λέει ένας Αμερικανός ερευνητής. Έτσι, παρατηρείται το ακόλουθο παράδοξο: στην ψηφιακή εποχή, στην εποχή της απο-υλοποίησης, η πρώτη ύλη και ο έλεγχός της αποκτούν όλο και πιο καθοριστική σημασία.