πίστη

Κυριακή Ιʼ Ματθαίου: Η δύναμη της πίστης (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

(Ματθ. ιζ 14-23) Από τη δημιουργία του κόσμου και του χρόνου όλοι οι λαοί της γης πίστευαν πως υπάρχει πνευματικός κόσμος, αόρατα πνεύματα. Πολ­λοί άνθρωποι όμως απομακρύνθηκαν από τη θεωρία αυτή κι αποδίδουν μεγαλύτερη δύναμη στα πονηρά πνεύματα, παρά στα αγαθά. Με την πάροδο του χρό­νου θεοποίησαν τα πονηρά πνεύματα, έχτισαν ναούς προς τιμή τους, προσέφεραν θυσίες και προσευχές και κατέφευγαν σ’ αυτά για κάθε πρόβλημά τους. Όσο περνούσαν τα χρόνια πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν τελείως την πίστη τους στα αγαθά πνεύματα κι αφέ­θηκαν να πιστεύουν μόνο στα πονηρά, στους «κακούς θεούς», όπως τα ονόμαζαν. Ο κόσμος αυτός έμοιαζε πια με στάδιο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα πονηρά πνεύματα βασάνιζαν τους ανθρώπους όλο και περισσότερο, τους τύφλωναν πνευματικά, μόνο και μόνο για να σβήσουν από τη μνήμη τους την ιδέα του καλού Θεού και της μέγιστης και θεόσδοτης δύναμης των αγαθών πνευ­μάτων. Διαβάστε περισσότερα »

Ο Χριστός σώζει, όχι η πίστη που δεν κάνει εμπειρία ζωής το Χριστό

Ο Χριστός ρώτησε τους δύο τυφλούς αν πιστεύουν. Επίσης, θεραπεύοντάς τους, τους είπε «Ας γίνει σε σας σύμφωνα με την πίστη σας». Στη συνέχεια όταν του έφεραν έναν κωφάλαλο δαιμονισμένο, ο Κύριος τον θεράπευσε από το δαιμόνιο και του χάρισε τη σωματική υγεία, χωρίς να ζητήσει την πίστη του. Αυτό το έκανε, επειδή δεν ήταν εκείνος σε θέση να απαντήσει, λόγω της δεινής ψυχοσωματικής καταστάσεώς του. Το σημείο αυτό είναι άξιο ιδιαίτερης προσοχής. Πηγή της θεραπείας δεν είναι η θετική τοποθέτηση των ασθενών απέναντί του, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Ζητάει την πίστη, επειδή σέβεται το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Αυτός είναι που σώζει και που χαρίζει τη θεραπευτική και σωτήρια χάρη του, ενώ οι πιστοί απλώς ανοίγουν την καρδιά τους, για να λάβουν δωρεάν τη σωτηρία από αυτόν. Διαβάστε περισσότερα »

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής Η’ Ματθαίου: Ομιλία περί του, τἰνα τα πείθοντα, ότι η εις Χριστόν πίστις εστίν αληθής και θεοπαράδοτος (Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

(Α΄ Κορ.. 1, 10-17)

Τέσσερις τρόποι υπάρχουν για να πεισθεί κανείς στα θελήματα κάποιου άλλου: δύο καλοί και επαινετοί δηλαδή η μαρτυρία και η απόδειξις & δύο κακοί και επίμεμπτοι δηλαδή η δυναστεία και η απάτη. Κανένας όμως από αυτούς τους τρόπους δεν ενήργησε εις το κήρυγμα του ευαγγελίου. Οι πιστεύσαντες εις το ευαγγελικό κήρυγμα δεν επίστευσαν ούτε από πολλές μαρτυρίες, ούτε από αποδείξεις, ούτε με τη βία, ούτε με εξαπάτηση. Κι αυτό γιατί όταν ξεκίνησαν οι απόστολοι να κηρύττουν δεν υπήρχε πλήθος μαρτύρων να μαρτυρήσουν τα περί του Ιησού Χριστού. Λίγοι οι απόστολοι για ολόκληρη την οικουμένη. Θα μπορούσαν βέβαια οι λίγοι να πείσουν τους πολλούς με λόγο αποδεικτικό ή με την τέχνη της ρητορικής και της ευφράδειας του λόγου. Όμως ποια μαθηματική απόδειξη ή σοφιστική τέχνη ή διαλέκτου ευφράδεια ή ρητορική τέχνη είχε ο λόγος των αποστόλων; Ήσαν αγράμματοι και όσα εκήρυτταν ήταν μωρία για τους Εθνικούς και σκάνδαλο για τους Ιουδαίους. Αλλά μήπως άσκησαν βία; Μήπως εφοβέρισαν, μήπως εφόνευσαν; Κανένα τέτοιο περιστατικό δεν μαρτυρείται ούτε από τους εχθρούς του Χριστού. Αντιθέτως οι ίδιοι εδιώχθησαν, εβασανίσθησαν και θανατώθηκαν. Μήπως, τέλος, εξαπάτησαν υποσχόμενοι πλούτο, δόξα ή ηδονή; Ούτε αυτό συνέβη γιατί αυτοί εδίδασκαν όχι τα αρεστά στα πάθη, αλλά πτωχεία, ταπείνωση, μαρτύρια, παθήματα ακόμα και θάνατο για την πίστη του Κυρίου. Από τα προηγούμενα προκύπτει ότι καμία δύναμη κοσμική δεν θα μπορούσε να μετατρέψει μυριάδες ανθρώπους -πάσης τάξεως και καταστάσεως- και να δεχθούν μια τέτοια νομοθεσία και να υπομείνουν βάσανα, παιδευτήρια ακόμα και τον θάνατον. Μόνο ενεργούσα υπερφυσική δύναμις στο κήρυγμα των αποστόλων θα έπειθε τις καρδιές των ακροατών. Μόνο εσκοτισμένος και ανόητος νους δεν μπορεί να διακρίνει ότι το αποτέλεσμα του κηρύγματος των αποστόλων ήταν τέτοιο λόγω της συνέργειας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή Δ’ Ματθαίου: Λόγος εις τον εκατόνταρχον (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: Η.5 – 13.
Τω καιρώ εκείνω, εισελθόντι τω Ιησού εις Καπερναούμ, προσήλθεν αυτώ εκατόνταρχος, παρακαλών αυτόν και λέγων: «Κύριε, ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος.» Και λέγει αυτώ ο Ιησούς: «εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν.» Και αποκριθείς ο εκατόνταρχος έφη: «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης. Αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παίς μου. Και γάρ εγώ άνθρωπός ειμι υπό εξουσίαν, έχων υπ’ εμαυτόν στρατιώτας, και λέγω τούτω, πορεύθητι, και πορεύεται” και άλλω, έρχου, και έρχεται” και τω δούλω μου, ποίησον τούτο, και ποιεί.» Ακούσας δέ ο Ιησούς εθαύμασε και είπε τοις ακολουθούσιν: «αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον! Λέγω δέ υμίν, ότι πολλοί απο ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δέ υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.» Και είπεν ο Ιησούς τω εκατοντάρχω: «ύπαγε, και ως επίστευσας γενηθήτω σοι.» Και ιάθη ο παίς αυτού εν τη ώρα εκείνη.

Διαβάστε περισσότερα »

Υπάρχει Θεός; (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Ἐπιστολή σέ πνευματικό του παιδί Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: “ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!” Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο. Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι. Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος. Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.

Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: “Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει”. Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό. Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:

Διαβάστε περισσότερα »