Ο πιστός Ορθόδοξος Ελληνικός λαός έχει ανάγκη την ακριβή ενημέρωση επί των τεκταινομένων της πίστεως. Οι πιστοί πάντοτε είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν την εκκλησιαστική τους συνείδηση εν εγρηγόρσει, τη δογματική τους ευαισθησία εν ανατάσει. Ιδιαίτερα, όμως, τούτο θα πρέπει να πράττουν οι μοναχοί. Περισσότερο από τις ανακαινιστικές ανά­γκες των ιερών μονών τους, τις υψηλές γνωριμίες και τις οικονο­μικές επιδοτήσεις, θα πρέπει οι ολοκληρωτικά αφιερωθέντες στον Θεό μοναχοί να έχουν μεγαλύτερη προσοχή στην ακεραιότητα της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεως. Δεν μπορεί η καρδιά του μοναχού ν’ ανεχθεί την καινοτομία της πίστεως. Η με φιλότιμο καλή αυτή αγωνία και φιλόθεη ανησυχία, κατά τον μακαριστό Γέροντα Παϊσιο, σημαίνει συνεχή ορθοστασία, μόνιμη επαγρύπνηση στην κάθε νε­ωτεριστική πράξη, που αντιτίθεται στην πατροπαράδοτη ευσέ­βεια. Αγρυπνεί προσευχόμενος ο καλός μοναχός για την υγεία του εκκλησιαστικού σώματος, την αμετάβλητη παράδοση, την ακαινοτόμητη πίστη, την ανεκκοσμίκευτη Εκκλησία. Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Σε αρκετά κοσμικά περιοδικά αλλά και από ορισμένους πο­λιτιστικούς συλλόγους στην πατρίδα μας διαφημίζεται με μια φρασεολογία αρκετά ελκυστική, ως μορφή «καλλιτε­χνικής έκφρασης» ή ως «ως κοσμικός χορός» ή ως «μια νέα τε­χνική κίνησης, που στοχεύει στην αρμονική ισορροπία του σώ­ματος, της ψυχής και του ανθρώπινου πνεύματος» η «Ευρυ­θμία». Τί είναι, όμως, η «Ευρυθμία»; Και αποτελεί όντως η «Ευρυθμία» μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης; Η πραγματικότητα είναι ριζικώς διαφορετική. Διαβάστε περισσότερα »

Προ καιρού είχα από συνάδελφο Διδάκτορα Θεολογίας κάποια τη­λεφωνική πρόκληση σχετικά με το βιβλίο του κ. Χρ. Γιανναρά (Γ) «Εν­άντια στη θρησκεία» (Αθήνα 2006), το οποίο αναφέρεται και στους ι. κανόνες. Έτσι και μετά από κάποια μικρή συζήτηση, που είχα με τον ίδιο τον κ. Γ. και τρεις – τέσσερεις άλλους εκκλησιαζομένους σε Ναό των Αθηνών και στο «αρχονταρίκι-υπερώον» του την 14.1.2007 θεώ­ρησα σκόπιμο, ή μάλλον απαραίτη­το να προβώ και γραπτώς σε μερι­κές διευκρινήσεις επί των ιερών κανόνων. Νομίζω ότι αυτές είναι χρήσιμες, προκειμένου να βοηθή­σουν στην άρση ωρισμένων παρε­ξηγήσεων και ως προς αυτούς τους ι. κανόνες, αλλά και μεταξύ των πι­στών Χριστιανών. Θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεω­μένο όχι μόνο προς τους ανα­γνώστες των εν λόγω βιβλίων μετά την τηλεφωνική – συναδελφική πρόκληση – πρόσκληση να βοηθή­σει στη διάλυση πιθανών παρεξη­γήσεων ή σκανδαλισμών, αλλά και προς τον ίδιο το φίλο συγγραφέα αυτού του βιβλίου, ώστε να θέσω υπ’ όψει του και τα συμπεράσματα πολλών σχετικών μου επιστημο­νικών ερευνών και ενασχολήσεων με την ελπίδα κάποιας ουσιαστικό­τερης, έστω μελλοντικώς, προσεγ­γίσεώς μας και συμφωνίας μας. Δεν θα υπάρχει νομίζω αντίρρη­ση, τουλάχιστον ουσιώδης, και από τους ασχολουμένους αμέσως ή εμμέσως με τα θέματα της φιλοσο­φίας και της θρησκείας, ότι και η φι­λοσοφία, εφ’ όσον αναζητεί με τις δυνάμεις του ανθρώπου το θείο, το Θεό, είναι ένα είδος Θρησκείας. Αντιθέτως η Χριστιανική διδασκα­λία και μάλιστα η Ορθόδοξη Χρι­στιανική, εφ’ όσον ασχολείται με την παραδοθείσα αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους, δεν είναι «θρησκεία», αλλά είναι προφητεία, πίστη, παράδοση, διδασκαλία, χω­ρίς αυτό να της στερεί το δικαίωμα να λέγεται και θρησκεία. Τα αυτά ισχύουν mutatis mutandis και για τη Χριστιανική Θεολογία. Εδώ μας έρχεται στο νου κάτι που είχε πει ο αείμνηστος και σεβαστός καθηγη­τής Νικόλαος Νησιώτης, ότι δηλ. Θεολογία είναι σχόλιο στην προ­φητεία. Και θέτουμε το ερώτημα εν συ­νεχεία: Μήπως ισχύει κάτι το ανά­λογο και για τα πράγματα – κανό­νες της εκκλησίας, τα οποία έχουν θεσπισθεί ή διατυπωθεί βάσει της διδασκαλίας της Αγ. Γραφής από τις αυθεντικές Οικουμενικές Συνόδους; Μήπως πρέπει να έχουμε υπ’ όψει μας, προκειμένου να κρίνου­με αντικειμενικά και όχι υποκειμε­νικά, αυτά τα οποία λέει ο Μεγ. Βα­σίλειος κατατοπιστικά (ςα’ καν.); «Των εν τη Εκκλησία πεφυλαγμένων δογμάτων και κηρυγμάτων, τα μεν εκ της εγγράφου διδασκαλίας (Αγ. Γραφής) έχομεν, τα δε εκ της των Αποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ημίν εν μυστηρίω παραδεξάμεθα· άπερ αμφότερα την αυτήν ισχύν έχει, προς την ευσέβειαν (ορθοδοξίαν – ορθοπραξίαν)· και τούτοις ουδείς αντερεί, όστις γε καν κατά μικρόν γουν θεσμών εκ­κλησιαστικών πεπείραται». Τα δόγματα – κηρύγματα, λοι­πόν, της Εκκλησίας περιλαμβά­νουν μέρος της εν Χριστώ Αποκαλύψεως και της εν Αγίω Πνεύματι αποστολικής παραδόσεως σε μία αλάθητη – ορθή διατύπωσή τους. Γιατί να τα περιφρονούμε ή να τα υποτιμούμε; Αυτά τα ελάχιστα νομίζω ότι θα αρκούσαν και για τη διάκριση πε­ραιτέρω μεταξύ Χριστιανικής Εκ­κλησίας και οιασδήποτε άλλης θρησκείας ή θρησκευτικής συνάξεως, αν δεν ήταν απαραίτητο να προσθέσουμε και τα εξής προς ολοκλήρωσή τους και ορθή εκτίμη­σή τους. Διαβάστε περισσότερα »

Κριτική εις το βιβλίον του κ. Χρήστου Γιανναρά «Ενάντια στη θρησκεία» από τον Πρεσβύτερο Σταύρο Τρικαλιώτη, εφημέριο Ι. Ν. Αγ. Παρασκευής Αττικής. Διαβάστε περισσότερα »