Ο Ελληνισμός, βρήκε την οριστική ταυτότητα του μέσα στην Ορθοδοξία. Η ελληνική αυτοσυνειδησία έγινε ελληνορθόδοξη και με αυτό το περιεχόμενο έζησε και εμεγαλούργησε τόσους αιώνες. Κάθε απόπειρα συνεπώς αποορθοδοξοποιήσεως του Ελληνισμού, ως αποεκκλησιοποιήσεώς του, θα επαναλαμβάνει το απονενοημένο διάβημα του Ιουλιανού και του Πλήθωνος. Ο Νέος Ελληνισμός διατηρεί την συνάφειά του με την αρχαιότητα μέσω της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου του ιστορικού του βίου, μέσα στην οποία διαμόρφωσε την εθνική του αυτοσυνειδησία. Μέτρο και κριτήριο και της πολιτιστικής του αυτοσυνειδησίας είναι η ορθόδοξη λατρεία και η πατερική θεολογία. Διαβάστε περισσότερα »

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού κι απαρτίζεται από όσους ανθρώπους πιστεύουνε σ’ Αυτόν ορθά κι αληθινά όπως εδίδαξε Εκείνος. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», όπως λέγει το Σύμβολον της Πίστεως. Λέγει «Μία», που θα πη πως δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες. Κι αυτή η Μία Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος. Οι άλλες που παρουσιάζονται σαν Εκκλησίες δεν είναι εκκλησίες, αλλά είναι αιρέσεις. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη που κράτησε έως σήμερα όσα παρέλαβε από τους Αποστόλους κι από τους διαδόχους των, τους αγίους Πατέρας. Η Παπική, η Προτεσταντική κι οι άλλες, μικρότερες, λεγόμενες Εκκλησίες, δεν κρατήσαμε ανάλλαχτα όσα παραλάβανε από καταβολής της Χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά τα αλλάξανε, κατά τις γνώμες και κατά τα θελήματα των ανθρώπων, και γι’ αυτό σήμερα είναι παραμορφωμένες, σε πολλά μάλιστα σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουνε με τη διδασκαλία του Χριστού ορισμένα πράγματα που διδάσκουνε και κάνουνε. Κατεβάσανε τη θεϊκή διδασκαλία στα μέτρα του αμαρτωλού ανθρώπου, με τις μικρότητες του, με τις μωροφιλοδοξίες του, με τα συμφέροντα του, με τους φυλετικούς εγωισμούς του. Μ’ αυτό τον τρόπο, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες καταντήσανε σαν συστήματα εγκόσμια, όπως όλα τ’ άλλα που αποβλέπουνε σε εγκόσμιες σκοπιμότητες, πολλές φορές με τον πιο αποκρουστικό και σατανικό τρόπο, τόσο, που αντί να τραβούνε προς τον Χριστό τις ψυχές που διψάνε τη σωτηρία, τα απολωλότα αυτά πρόβατα, τα διώχνουνε και τα ρίχνουνε στην αθεΐα και στην αδιαφορία για την ψυχή τους, όπως κάνανε οι Φαρισαίοι, που γι’ αυτούς είπε ο Κύριος, ωργισμένος: «Αλλοίμονο σας, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, γιατί κλείνετε τη Βασιλεία των Ουρανών (τη σωτηρία) μπροστά στους ανθρώπους. Επειδή, μήτε εσείς οι ίδιοι μπαίνετε μέσα, μήτε τους άλλους αφήνετε να μπουν». (Ματθ. κ.γ’ 14). Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε απόσπασμα από τα σχετικά κείμενα που εξέδωσαν οι εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” τον Απρίλιο του 2005, Θεσ/νίκη, με την συμπλήρωση 40 ετών από την εκδημία του αειμνήστου Φώτη Κόντογλου

Διαβάστε περισσότερα »

Ο πιστός Ορθόδοξος Ελληνικός λαός έχει ανάγκη την ακριβή ενημέρωση επί των τεκταινομένων της πίστεως. Οι πιστοί πάντοτε είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν την εκκλησιαστική τους συνείδηση εν εγρηγόρσει, τη δογματική τους ευαισθησία εν ανατάσει. Ιδιαίτερα, όμως, τούτο θα πρέπει να πράττουν οι μοναχοί. Περισσότερο από τις ανακαινιστικές ανά­γκες των ιερών μονών τους, τις υψηλές γνωριμίες και τις οικονο­μικές επιδοτήσεις, θα πρέπει οι ολοκληρωτικά αφιερωθέντες στον Θεό μοναχοί να έχουν μεγαλύτερη προσοχή στην ακεραιότητα της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεως. Δεν μπορεί η καρδιά του μοναχού ν’ ανεχθεί την καινοτομία της πίστεως. Η με φιλότιμο καλή αυτή αγωνία και φιλόθεη ανησυχία, κατά τον μακαριστό Γέροντα Παϊσιο, σημαίνει συνεχή ορθοστασία, μόνιμη επαγρύπνηση στην κάθε νε­ωτεριστική πράξη, που αντιτίθεται στην πατροπαράδοτη ευσέ­βεια. Αγρυπνεί προσευχόμενος ο καλός μοναχός για την υγεία του εκκλησιαστικού σώματος, την αμετάβλητη παράδοση, την ακαινοτόμητη πίστη, την ανεκκοσμίκευτη Εκκλησία. Διαβάστε περισσότερα »

Οι φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις Ορθοδόξων ταγών και οικουμενιστών προς τον Πάπα Ρώμης δεν θα ενέπνεαν σοβαρές ανησυ­χίες σε μεγάλο αριθμό συνειδητών Ορθοδόξων, εάν συνωδεύοντο από κάποιες ενδείξεις αλλαγής στην γραμμή του Βατικανού. Αλλαγή όμως δεν παρατηρείται. Αντιθέτως μάλιστα η Ουνία ενι­σχύεται, το Πρωτείον και το Αλάθητον διακηρύσσονται από τον Πάπα ευκαίρως ακαίρως και η διπλωματία του Βατικανού κάνει ό,τι μπο­ρεί για να προωθήση μία ένωσι με τους Ορθοδόξους σύμφωνη με το πνεύμα της Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας και της Β’ Βατικανείου Συ­νόδου, οι οποίες καλούσαν τους «απεσχισμένους αδελφούς» Ορθοδόξους να επανέλθουν στην Παπική Εκκλησία, διότι μόνον ή κοινω­νία με τον διάδοχο του Πέτρου εξασφαλίζει την πλήρη και αληθή εκκλησιαστικότητα. Ο Παπισμός είναι δεσμευμένος από τις αποφάσεις δεκατεσσάρων «οικουμενικών» Συνό­δων, πέρα των επτά αγίων Οικουμενικών Συ­νόδων της αδιαιρέτου Καθολικής Εκκλησίας, και άρα δεν δύναται να συζητήση ή αναζητήση άλλης μορφής ένωσι πλην της «επιστροφής» των Ορθοδοξων. Από τις αποφάσεις μάλιστα της Β’ Βατικανείου διαπιστώνουμε ότι, εκτός από κάποια ανώδυνα και επιφανειακά ανοίγ­ματα του Βατικανού προς τους Ορθοδόξους, το Πρωτείον και το Αλάθητον όχι μόνον δεν περιορίζονται ή τουλάχιστον αποσιωπώνται, αλλά ενισχύονται έναντι της Α’ Βατικανείου Συνόδου. Διαβάστε περισσότερα »