Το τεχνικό πνεύμα επικράτησε στην Ευρώπη όταν η λύτρωση που πρόσφερε η Εκκλησία έπαψε να είναι κέντρο και σκοπός της ζωής των ανθρώπων. Από την άποψη αυτή η τεχνική παρουσιάζεται σαν διάδοχος του Χριστιανισμού. Αυτό δεν έγινε όταν η πίστη συνάρπαζε τον άνθρωπο, αλλά όταν ο άνθρωπος αναζήτησε την σωτηρία του στον κόσμο αυτόν, όταν προσπάθησε να νικήσει τον θάνατο με τις δικές του δυνάμεις.

Μέσα στο ζόφο της εκμετάλλευσης που ζει η ανθρωπότητα και ειδικότερα η Ελλάδα ένα ευχάριστο μήνυμα ανθρωπισμού από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η κοινοβουλευτική συνέλευση του, στις 25 Ιανουαρίου, με μεγάλη πλειονοψηφία αποφάσισε ότι επιμένει στην απαγόρευση της ευθανασίας, την οποία πάντα θεωρεί ανθρωποκτονία. Συγκεκριμένα η απόφαση αναφέρει: ” Η ευθανασία πρέπει πάντοτε να είναι απαγορευμένη σε όλα τα κράτη μέλη του, ως φόνος εκ προμελέτης, έστω και αν υπάρχει η συγκατάθεση του ασθενούς και ανεξάρτητα αν είναι ενεργητικός – λόγου χάριν με μία θανατηφόρα ένεση -, ή παθητικός – με αφαίρεση των υποστηρικτικών οργάνων ή διακοπή της φαρμακευτικής και άλλης θεραπείας-“. Η απόφαση αποτελεί κόλαφο για τους υλιστές που, από χρόνια, επιδιώκουν να επιτραπεί η ευθανασία στην Ευρώπη και στην Αμερική, για ωφελιμιστικούς και οικονομικούς λόγους. Είναι επίσης σημαντική γιατί προέρχεται από ένα Ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό θεσμό, στον οποίο συμμετέχουν βουλευτές από 47 κράτη, είκοσι περισσότερα από αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν δύναμαι, ούτε να ακούω ούτε να αναγινώσκω με υπομονήν τους ταλανισμούς του ημετέρου γένους, με το να πάσχη αμάθειαν της έξω φιλοσοφίας. Όλοι σχεδόν, όσοι εις τας ακαδημίας της Ευρώπης υπάγουσι και εκεί βλέπουσι τόσα πλήθη φιλοσόφων, άλλοι δια ζώσης φωνής και άλλοι εν τοις προλεγομένοις των βιβλίων, οπού εκδίδουσι εις το κοινόν φως, τόσους ταλανισμούς και τόσας θρηνολογίας κάνουσι του γένους μας δια την στέρησιν της έξω σοφίας, ώστε οπού και τυφλόν και σκοτεινόν και ελεεινόν και μυρίων δακρύων άξιον το ονομάζουσι, τόσος φαίνεται να είναι ο ζήλος των. Αλλά τάχα ο ζήλος αυτών ούτος, είναι ένας ζήλος επαινετός ή όχι;