Καθὼς πλησιάζουν οἱ ἡμέρες τοῦ Πάσχα, καλοί μου φίλοι, εἶναι ἀλήθεια πὼς μία σκέψη μᾶς διακατέχει ὅλους. Ποῦ θὰ κάνουμε Πάσχα; Καὶ μὲ ποιούς; Ὁπότε καταστρώνουμε σχέδια, τὸ συζητᾶμε μὲ τὴν οἰκογένεια καὶ τοὺς φίλους μας, κάνουμε ἕνα σωρὸ προετοιμασίες κ.λπ. Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ «περάσουμε καλὰ» τὸ Πάσχα.
Εἶναι κακὸ αὐτό; Θὰ πεῖτε. Ἀσφαλῶς ὄχι! Μὴ ξεχνᾶμε πὼς καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ τὴν ἴδια σκέψη εἶχαν γι’ αὐτὸ τὸ θέμα, ὁπότε καὶ Τὸν ἐρώτησαν: «Ποῦ θέλεις νὰ πᾶμε καὶ νὰ Σοῦ ἑτοιμάσουμε τὸ Πάσχα;» (Ματθ. 16,17). Κι Ἐκεῖνος, ποὺ δὲν κατήργησε οὔτε καὶ ὑποτίμησε τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα, τοὺς εἶπε τί ἀκριβῶς νὰ κάνουν, γιὰ νὰ τὸ ἑορτάσουν ὅλοι μαζί. Κι αὐτὸ μάλιστα ἔγινε στὰ Ἱεροσόλυμα ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος Του. Μόνο ποὺ στὸ Πάσχα ἔδωσε ἄλλο νόημα. Ποιό; Ἀλλ’ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…