Ἡ χαρά ποιμαντικό πρόβλημα

Ἡ πολλή χαρά ἄρχισε νά γίνεται ποιμαντικό πρόβλημα. Ὁ καθαρτικός φόβος ἀποβάλλεται, ὄχι διότι «κόλασιν ἔχει», σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀπ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀλλά διότι δέν τόν ἀνέχεται ἡ ὑπεροψία τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν δουλωθῆ στά πάθη τους, καί ἔχουν καταστήσει τό θέλημα τους ἱερό ἄσυλο, πού πρέπει νά γίνεται ἀπό ὅλους σεβαστό καί νά θεραπεύεται (μέ τήν ἀρχαιοελληνική θρηκευτική σημασία τοῦ ρήματος).

Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλουν οἱ ἐπιστήμονες γιά νά βροῦν κάποια πληροφορία ζωῆς καί μάλιστα σκεπτομένων ὄντων στό ἀχανές Σύμπαν καί νά ἔλθουν σέ ἐπικοινωνία μαζί τους. Στέλλουν μηνύματα στό Σύμπαν καί ἀναζητοῦν κάποια ἀνταπόκριση ἀπό αὐτό, κάποιος νά ἀκούση τήν φωνή, κάποιον νά συναντήσουν καί μέχρι τώρα κανείς δέν ἀκούει. Ἡ ἐπιστήμη κάνει τήν δουλειά της καί αὐτό εἶναι τό ἔργο της, τό νά διερευνᾶ τά ἄγνωστα στοιχεῖα τοῦ κόσμου πού μᾶς περιβάλλει.

Ὅμως, οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαίτερα οἱ Χριστιανοί δέν συγκινοῦνται ὅσο θά ἔπρεπε μέ τόν «Οὐράνιον Ἐπισκέπτην μας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Ἐδέσσης, πού ἦλθε ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια ἀπό τόν οὐρανό στήν γῆ καί ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς. Ἦλθε αὐτός ὁ «Οὐράνιος Ἐπισκέπτης» καί μᾶς μετέφερε τά δικά του μηνύματα, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἑνός «νοήμονος ὄντος», ἀλλά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καί μᾶς δίδαξε ὄχι ἁπλῶς νά ζοῦμε καλά βιολογικά καί κοινωνικά, ἀλλά νά ἀποκτήσουμε τήν ζωή καί τό περισσόν τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ θέωση. Ὁ ἴδιος εἶπε: «Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν» (Ἰω. ι΄, 10).

Ἡ πυκνή εἰδησεογραφία δημιουργεῖ ἐθισμούς. Χειρότερος εἶναι ὁ ἐθισμός στίς εἰδήσεις γιά ἄδικους φόνους, στά πεδία τῶν μαχῶν ἤ στίς βομβαρδιζόμενες πόλεις.

Οἱ πολεμικές εἰδήσεις ὅμως δέν δείχνουν μόνον κτήρια νά βομβαρδίζονται καί νά γκρεμίζονται, οἱ ἴδιες (σέ ἄλλο πεδίο) γκρεμίζουν καί «βεβηλώνουν» εἰκόνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς συναξαριακῆς μας μνήμης. Ἡ ἔρημος, μέσα στήν πνευματική μας παράδοση, εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἡσυχία, τούς λιπόσαρκους ἐρημίτες, τούς προσευχόμενους ἀντιπάλους τῆς ἰδιοτέλειας, τούς καλλιεργητές τῶν σπερμάτων τῆς ἀγάπης, πού ἐγκατέσπειρε μέσα στήν φύση μας ὁ Θεός. Τώρα τήν βλέπουμε νά γίνεται πρῶτα τόπος κοσμικῶν διασκεδάσεων, κατόπιν θέατρο φονικῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων καί στήν συνέχεια πεδίο αἱματηρῶν στρατιωτικῶν ἐπιδρομῶν, μέ ἀσυγκράτητο μίσος, τό ὁποῖο τροφοδοτοῦν ἐθνικά συμφέροντα ἤ ἐθνικά δίκαια ἤ ἀκόμη ἀγωνίες ἐθνικῆς ἐπιβίωσης.

Πάντως, στά τελευταῖα γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι χαρακτηριστική ἡ συντομία μέ τήν ὁποία ὁ θύτης γίνεται θύμα καί τό θύμα θύτης· τό πῶς τό ἐθνικό δίκαιο χάνεται μέσα στήν ἀγριότητα μιᾶς τρομοκρατικῆς ἐπίθεσης καί πῶς τό δικαίωμα στήν αὐτοάμυνα ἐξανεμίζεται ἀπό τούς φόνους τῶν ἀμάχων, κυρίως τῶν παιδιῶν.

Ἡ ἔρημος τοῦ Ἄθω, μέ τό δυναμικό πνευματικό της περιεχόμενο, μᾶς ἄφησε μιά σημαντική μαρτυρία γιά τήν μεγάλη ἁμαρτία τοῦ πολέμου. Εἶναι τοῦ ὁσίου Σωφρονίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος γράφει: