Συχνά ακούμε «εσωτερικές ειδήσεις» πού δείχνουν τό πόσο ξένοι γινόμαστε οι Έλληνες πρός τήν παράδοσή μας, ιδιαίτερα τήν εκκλησιαστική. Ορισμένοι μάλιστα δίνουν τήν εντύπωση ότι διακατέχονται από μίσος γιά ό,τι έχει σχέση μέ τήν πίστη τών Πατέρων μας.

Θά πήτε όμως ότι αυτό δέν είναι κάτι τό καινούργιο. Πάντα υπήρχαν αυτοί πού πολεμούσαν τήν πίστη τών Αποστόλων καί τών αγίων Πατέρων. Πάντα υπήρχαν αυτοί πού μισούσαν τόν Χριστό καί τήν Εκκλησία Του. Αυτό τό μίσος άλλωστε γεύτηκε καί ο ίδιος ο Χριστός από τούς κατά σάρκα ομοεθνείς Του, γι’ αυτό καί, προσγειώνοντας τούς μαθητές Του, προφητικά τούς είπε: «ει εμέ εδίωξαν, καί υμάς διώξουσιν ει τόν λόγον μου ετήρησαν, καί τόν υμέτερον τηρήσουσιν» (Ιωαν. ιε’,20). Αυτό ισχύει διαχρονικά γιά όλους τούς μαθητές τού Χριστού, γιά όλους, δηλαδή, τούς ανθρώπους πού αποδέχονται «τόν Χριστό ως τήν Απόλυτη Αλήθεια, ως τόν Θεό-Δημιουργό καί Θεό-Σωτήρα», σύμφωνα μέ τήν έκφραση τού Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ.

Αυτό τό μίσος όμως χρειάζεται διερεύνηση, γιατί δέν είναι ιδίωμα μόνον τών αθέων, τών αλλοθρήσκων ή τών αιρετικών (ορισμένοι μάλιστα από αυτούς μπορεί νά διακρίνονται από ένα αίσθημα σεβασμού πρός τίς διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις τών άλλων, σύμμεικτο μέ τήν αδιαφορία τους γιά κάθε τι πού γιά τούς άλλους είναι ιερό) τό σημαντικό καί ενδιαφέρον είναι ότι τό μίσος αυτό, μέ μιά ιδιάζουσα μορφή, μπορεί νά διακατέχη ακόμη καί κάποιους από αυτούς πού διατείνονται ότι είναι «μαθητές τού Χριστού» καί εμφανίζονται είτε ως άτεγκτοι φύλακες τής παρακαταθήκης τών Αποστόλων καί Προφητών είτε, σέ άλλες περιπτώσεις, ως «αποπειρώμενοι» νά είναι αυθεντικοί εκφραστές, μέσα στό σήμερα, τού «πνεύματος» τής διδασκαλίας τού Χριστού καί τών Πατέρων, ανήσυχοι γιά τήν «εσωστρέφεια» τής Ορθοδοξίας, η οποία έμεινε (όπως νομίζουν) ουσιαστικά έξω από τίς θεολογικές ζυμώσεις, πού είναι έντονες στόν αποχρωματισμένο θρησκευτικά δυτικό κόσμο.

Άς δούμε όμως τά πράγματα περνώντας μέσα από τήν ιστορία.

Βρισκόμαστε σέ μιά φάση κατευθυνόμενης διάλυσης. Βλέπουμε όλο καί πιό συχνά νά διαβάλλεται καί νά αμφισβητήται κάθε τι πού συντελεί στήν συνοχή τής κοινωνίας μας, στήν υπέρβαση τών μικροτήτων μας, στήν διατήρηση τής ανθρωπιάς μας στόν καθημερινό βίο.

Η διαπίστωση αυτή δέν είναι σύμπτωμα τής αρκετά διαδεδομένης συνωμοσιολογικής νόσου, η οποία όσους προσβάλλει τούς κάνει νά βλέπουν ακόμη καί στό φώς τό σκοτάδι. Είναι περιγραφή τής ορατής πραγματικότητας, η οποία προβάλλεται, κάποιες φορές, μέ προκλητική επιθετικότητα από τίς στήλες μεγάλων εφημερίδων.