Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑΛΕΓΕΤΑΙ

Ἡ Γένεση, τό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, περιγράφει, μεταξύ ἄλλων, τή δημιουργία τοῦ κόσμου. Ἀρχικά δημιουργήθηκαν ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, στή συνέχεια τό φῶς, ἔπειτα διαχωρίστηκαν τά νερά ἀπό τήν ξηρά, βλάστησαν τά φυτά, δημιουργήθηκαν ὁ ἥλιος, τό φεγγάρι, καί τά ἀστέρια, ἀργότερα τά ζῶα, καί τέλος ὁ ἄνθρωπος. Ὁ κόσμος δημιουργήθηκε σέ ἕξι μέρες. Ἡ ἕβδομη ἡμέρα καθιερώθηκε ὡς ἡμέρα ἀνάπαυσης καί λατρείας τοῦ Θεοῦ.

Διαβάστε περισσότερα »

Μία από τις μεγαλύτερες ηθικές κατακτήσεις τού καιρού μας εί­ναι η αναγνώριση της μοναδικής αξίας τού ανθρώπινου προσώπου. Σε αντίθεση προς τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες τού εικοστού αιώνα, οι σύγχρονες κοινωνίες, εμπνεόμενες συνειδητά ή ανεπίγνωστα από τη χριστιανική παράδοση, διακηρύσσουν ποικιλοτρόπως ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, καθώς και ότι τα ανθρώπινα δικαιώμα­τα και μάλιστα το δικαίωμα στη ζωή, είναι “ιερά” και απαραβίαστα. Είναι χα­ρακτηριστικό, ότι στην Ευρώπη έχει εδώ και καιρό καταργηθεί ακόμα και η θανα­τική ποινή, πράγμα που υποδηλώνει την απροσμέτρητη και αναφαίρετη αξία τής ζωής όχι μόνον ενός αθώου, αλλά ακόμα και του μεγαλύτερου εγκληματία.

Αυτή, ωστόσο, η ηθική συμφωνία διαταράσσεται από μια κραυγαλέα παρα­φωνία: τη νόμιμη αφαίρεση της ζωής τού αθώου, αγέννητου παιδιού. Διαβάστε περισσότερα »

Στο εξαιρετικό βιβλίο του “Οι αυτα­πάτες των αθεϊστών”, ο Ντέιβιντ Μπέντλεϋ Χαρτ αναφέρεται στην εικόνα της παγανιστικής αρχαιότητας ως ενός κόσμου συμφιλιωμένου με τη φύση και το σώμα, χαρούμενου και αισιόδοξου, γεμάτου από τις απολαύσεις τής ζωής και αδιάφορου για την προοπτική τού θανάτου — προτού, βέβαια, πέσει επάνω του η βαριά και παγερή σκιά τού χρι­στιανισμού. Συγχρόνως, όμως, ο Χαρτ μάς εξηγεί ότι η εικόνα αυτή αποτελεί ρομαντική ανακατασκευή τής νεότερης ευρωπαϊκής ελληνοφιλίας, που δεν έχει σχεδόν καμμία σχέση με την πραγματι­κότητα. Ο Χαρτ επισημαίνει κάτι που κάθε χριστιανός μελετητής τής κλασικής αρχαιότητας (θα περιμέναμε να) γνωρί­ζει, ότι δηλαδή τη χαρακτηρίζει ένα είδος υπαρξιακής μελαγχολίας. Σύμφωνα με τις κυρίαρχες αντιλήψεις της, ο κόσμος αποτελεί ένα περίκλειστο σύμπαν, στο οποίο υπάγονται ακόμα και οι θεοί, και το οποίο κυριαρχείται από την ειμαρ­μένη. Η μυθολογία της είναι σκοτεινή, οι θεοί της εμπαθείς και ιδιότροποι (ή, ας προστεθεί, αδιάφοροι για τον άνθρωπο), και η προοπτική τού θανάτου αναπόδρα­στη. Η έλλειψη αξιόπιστης και εμπνευ­σμένης μεταφυσικής πρότασης που θα φώτιζε και θα ερμήνευε το αίνιγμα της ζωής καθόριζε αρνητικά τον αρχαίο κόσμο – παρά τις αναμφισβήτητες αρετές και ομορφιές του. Αυτός ο κόσμος τής απογοήτευσης και της μελαγχολίας γέννησε ή φιλοξένησε φιλοσοφικές θεωρίες και θρησκευτικές απόπειρες διαφυ­γής από μια πραγματικότητα στενάχωρη και αδιέξοδη. Οι μυστηριακές θρησκείες και ο γνωστικισμός ανήκουν εδώ. (*)

Σ’ αυτό τον μελαγχολικό κόσμο ο χρι­στιανισμός ήρθε ως καλά και χαρούμενα νέα, ως Ευαγγέλιο. Η διδασκαλία για ένα Θεό που δημιούργησε τον άνθρωπο και τον αγαπά, η εκ μέρους του προσφο­ρά συγχώρεσης και δυνατότητας για νέα ζωή, το κήρυγμα της ισότητας και της αγάπης για κάθε άνθρωπο, και η προ­οπτική τής υπέρβασης του θανάτου που θεμελιώνεται στην Ανάσταση του Χρι­στού αποτελούσαν θεμελιώδη στοιχεία τής νέας πίστης. Η λατρεία τής Εκκλη­σίας μετέδιδε πρόγευση αιώνιας ζωής, ενώ η για πρώτη φορά οργανωμένη και ευρείας έκτασης φιλανθρωπία προσέφερε ανακούφιση και παρηγοριά στους φτωχούς και τους άρρωστους αυτής της ζωής. Ήταν τέτοια η πνευματική δύνα­μη της νέας θρησκείας, ώστε οι Έλληνες, παρά τους εις βάρος της συχνούς και απηνείς διωγμούς, γίνονταν μέλη της σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς, ώσπου στο τέλος έγιναν όλοι τους χριστιανοί. Επρόκειτο για επιλογή ορθή και σωτή­ρια, τους καρπούς τής οποίας γευόμαστε μέχρι και σήμερα, καθώς ακόμα και εκείνοι που δεν πιστεύουν πια στον Χριστό παραμένουν σε μεγάλο βαθμό πολιτιστι­κά και αξιακά χριστιανοί. Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Στο κείμενο που ακολουθεί θα σχο­λιάσουμε με συντομία πέντε συνή­θεις ενστάσεις κατά της χριστιανικής θρησκείας. Διαβάστε περισσότερα »