Στην ιστορία διαχρονική είναι η διαπάλη μεταξύ των ηγετικών προσώπων με υγιή ήθος και φρόνημα και των δημαγωγών. Όταν ο λαός ακολουθεί τους πρώτους, διανύει περίοδο ακμής, όταν τους δεύτερους παρακμής. Βέβαια για να γίνει η διάκριση των δύο κατηγοριών απαιτείται η θέσπιση κριτηρίου γενικά αποδεκτού και εδώ έγκειται η μεγάλη δυσκολία. Πώς θα γίνει κάποιο κριτήριο γενικά αποδεκτό, ώστε να προχωρήσουμε σ’ αυτή τη διάκριση; Ας προβάλλουμε κάποιο και ας ερευνήσουμε στη συνέχεια τις αντιγνωμίες. Υγιή ήθος και φρόνημα έχουν τα πρόσωπα, στα οποία υπάρχει πλήρης ή κατά το δυνατόν πλήρης ταύτιση λόγων και έργων. Γράφουμε κατά το δυνατόν, επειδή στον άνθρωπο εμφιλοχωρούν αδυναμίες, που δεν επιτρέπουν την ταύτιση στον απόλυτο βαθμό. Γίνεται αυτό το κριτήριο καθολικά αποδεκτό από το σύνολο των προσώπων; Ασφαλώς όχι, και ο λόγος είναι απλός. Οι δημαγωγοί διακρίνονται για την τρομακτική απόκλιση μεταξύ λόγων και έργων και ουδείς στην ιστορία αποδέχθηκε ότι ανήκει στην τάξη αυτή. Διαβάστε περισσότερα »

Η παιδεία θεωρείται ακόμη και σήμερα, οπότε εξέλιπε κάθε ίχνος της, πολύτιμο εφόδιο παιδιών και εφήβων, που, κατά τον άκρως υποκριτικό ισχυρισμό μας, αποτελούν το ελπιδοφόρο μέλλον της κοινωνίας μας. Γι’ αυτό και κοπτόμαστε ότι κάνουμε τα πάντα, ώστε να τους την προσφέρομε πλουσιοπάροχα. Έτσι νομίζουμε, γιατί και εμείς, οι μεγάλοι, είμαστε άμοιροι παιδείας έχοντας επιφέρει φοβερή σύγχυση των εννοιών παιδεία και εκπαίδευση. Το θλιβερό είναι ότι το σχολείο, στο οποίο έχουμε παραδώσει τα παιδιά μας, μη έχοντας τη διάθεση να ασχοληθούμε μαζί τους, εν πολλοίς έπαυσε να προσφέρει ακόμη και εκπαίδευση, γι’ αυτό και ανθίζει η λεγόμενη, κακώς, παραπαιδεία αντί παρεκπαίδευση. Η δυτική κοινωνία ήδη κατά τον Μεσαίωνα είχε δομηθεί στη βάση της απόκτησης γνώσης, η οποία όμως ήταν προσιτή μόνο στους οικονομικά ισχυρούς. Ακόμη και η θεολογία στη Δύση έδινε προτεραιότητα στην απόκτηση γνώσης, ως μέσου για την κατανόηση του Θεού. Αλλά ο Θεός κατανοείται μόνο μέσω της κάθαρσης, την οποία ακολουθεί ο φωτισμός και η θέωση. Γι’ αυτό και ο λαός μας, ο οποίος υπέφερε φρικτή επί αιώνες δουλεία, λόγω των κριμάτων του, φρόντιζε να μαθαίνουν τα παιδιά του θεοτικά γράμματα. Η αντίληψη αυτή ανετράπη σταδιακά υπό την επίδραση των δυτικών, που μας απελευθέρωσαν, για να μας καταστήσουν δούλους τους. Σημαντική βοήθεια στην αποδόμηση της παράδοσής μας προσέφεραν οι «διαφωτισμένοι» στη Δύση ομογενείς, οι οποίοι στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό με την εύνοια των «προστατών» μας, εκφράζοντας με το έργο τους την ευγνωμοσύνη τους για την εύνοια αυτή. Υπό τις συνθήκες αυτές ερμηνεύεται κατά τρόπο απλό η τραγική κρίση αξιών, που μαστίζει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Διαβάστε περισσότερα »

Η καταγγελία του εκπαιδευτικού αξίζει να διαβαστεί για να δούμε σε τι άθλια κατάσταση βρίσκονται τα σχολεία δεύτερης ταχύτητας, που πολλές φορές ανάλογες συμπεριφορές παρατηρούνται και στα γενικά λύκεια ή ακόμα και τα γυμνάσια.

Διαβάστε περισσότερα »

Με το άνοιγμα των σχολείων ονειρεύτηκα πως πολιτικοί και πολίτες ένα Σεπτέμβριο συμφωνήσαμε ανακωχή για λίγες ημέρες. Σκοπός, να υπάρξει ένας μεταξύ μας γόνιμος διάλογος για το τι Παιδεία επιθυμούμε και τι εκπαίδευση μας χρειάζεται, ώστε όλη η σπουδάζουσα νεολαία να έχει πετυχημένη σύγχρονη εκπαίδευση, να αγαπήσει την Πατρίδα μας και να θέσει ως σκοπό ζωής να την βοηθήσει να αναπτυχθεί περαιτέρω και να προοδεύσει. Ως Έλληνες έχουμε από τους προγόνους μας πολλά εφόδια για μια σωστή πρωτοπόρο Παιδεία και είναι λάθος να μην τα αξιοποιούμε. Διαβάστε περισσότερα »

Ομιλία στη Αίθουσα “Ολυμπία” Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Ημερίδα για την Παιδεία, οργάνωση Ενορίας Αγ. Νικολάου Πευκακίων (31/1/2010)

…Όταν σήμερα μιλάμε για κρίση, οι πλείστοι εννοούμε πρωτίστως την οικονομική και μας διαφεύγει το γεγονός ότι η πρωτεύουσα κρίση είναι ηθική. Κρίση όχι των χρηματιστηριακών αλλά των ηθικών αξιών, η οποία με τη σειρά της είναι απότοκος μιας άλλης γενικευμένης σχεδόν σε οικουμενική διάσταση, της παιδαγωγικής. Οι ρίζες του φυ­τού που γέννησαν αυτή την πολυδιάστατη κρίση ανάγονται στην αμέσως μετά τον πόλεμο εποχή, όταν το σχολείο χάνει την ανθρωποπλαστική του αποστολή και γίνεται εργοστάσιο παραγωγής ανθρωπάκων, ικανών να υπηρετήσουν αξίες -ουσιαστικά απαξίες- κάθε λογής αλλ’ όχι την αξία του ανθρώπου. Τον άνθρωπο της αξίας υπεσκέλισε ο άνθρωπος της επιτυχίας. Διαβάστε περισσότερα »