Δὲν εἴπαμε ἂν ξέρεις νὰ συζητᾶς, καλέ μου φίλε, αὐτὸ εἶναι πανεύκολο. Ρωτᾶμε ἂν ξέρεις νὰ κάνεις διάλογο. Μὰ ὑπάρχει διαφορά; Ἀσφαλῶς! Γιατί ὁ διάλογος εἶναι κάτι περισσότερο ἀπ’ τὴ συζήτηση, ἡ ὁποία μερικὲς φορὲς ὁδηγεῖ καὶ στὴ φλυαρία! Εἶναι κάτι βαθύτερο, ἀνώτερο, οὐσιαστικότερο. Εἶναι λόγος καὶ ἀντίλογος. Μὲ σκοπό; Τὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας. Ὁπότε προϋποθέτει σοβαρότητα, ὑπευθυνότητα, ὡριμότητα, σκέψη. Ἀπαιτεῖ γαλήνη, ἠρεμία, εἰρήνη, ἀμεσότητα, ἐντιμότητα, πρα­γματικὴ ἐπικοινωνία, γιὰ νὰ γίνει. Καὶ προσ­ευχή! Διαβάστε περισσότερα »

Κάποτε, φίλοι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν στοὺς παλιοὺς Γέροντες καὶ Ἀσκητές, ἔλεγαν: «Ἀββᾶ πές μου λόγο γιὰ νὰ σωθῶ»! Κι ἐκεῖνοι τοὺς ἔλεγαν σοφὰ λόγια οἰκοδομῆς καὶ σωτηρίας, ὅπως πολλὰ εἶναι καταγεγραμμένα καὶ στὰ εἰδικὰ βιβλία μὲ τὴ ζωή καὶ τὰ λόγια τους, τὰ ἀποκαλούμενα «γεροντικά».

Σήμερα δύο πράγματα συμβαίνουν σὲ ἔκταση.

Ἢ λέμε στὸν ἄλλο «πές μου κάποιο νέο, κανένα κουτσομπολιό, τί μαθαίνεις, τί ἀκοῦς», ὁπότε ἀπ’ αὐτὲς τὶς συζητήσεις βγαίνουν κακολογίες, συκοφαντίες, κατακρίσεις καὶ μὲ δυὸ λόγια ἡ ἀποκαλούμενη «ἀργολογία» ποὺ εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, γι’ αὐτὸ καὶ γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος «ἀπόφευγε μωρὲς συζητήσεις… γιατί εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιες» (Τίτ. γ, 10).

Ἢ κλείνουμε ἑρμητικὰ τ’ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς μας σὲ ὅ,τιδήποτε πνευματικὸ θὰ μπορούσαμε ν’ ἀκούσουμε, νὰ διαβάσουμε ἢ καὶ νὰ δοῦμε! Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη κατάντια ἀπ’ αὐτὴ καὶ τιμωρία ἀπ’ τὸν Θεὸ ἀκόμη, ὅπως θὰ δοῦμε… Διαβάστε περισσότερα »

Μὲ τίποτα δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω, καλοί μου φίλοι, μὲ αὐτοὺς ποὺ λένε λόγια σὰν αὐτά: «Μοῦ φτάνει αὐτὸ ποὺ εἶμαι. Δὲν μοῦ χρειάζεται τὸ περισσότερο. Καλὸς εἶμαι κι ἔτσι»! Διαβάστε περισσότερα »

Στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς ἰδιόρρυθμους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐντυπωσιάζουν, χωρὶς ὅμως νὰ δέχονται εὔκολα τὶς γνῶμες καὶ τὶς παρατηρήσεις τῶν ἄλλων. Εἶναι κλειστοὶ χαρακτῆρες, δὲν ἔχουν κοινωνικὲς σχέσεις καὶ προπαντὸς δὲν ἐπικοινωνοῦν μὲ οἰκείους καὶ γνωστούς. Ἔχουν ὅμως τὴν ἀδυναμία νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὰ κατοικίδια ζῷα τους. Ἐκεῖνα βέβαια δὲν μιλοῦν, ἁπλῶς γαυγίζουν καὶ νιαουρίζουν, ἐκεῖνοι ὅμως τοὺς μιλοῦν, τὰ φωνάζουν μὲ τὸ ὄνομά τους, τρελλαίνονται οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὶς κινήσεις τους καὶ τὰ «καμώματά» τους. Ἐκδηλώνουν τὰ συναισθήματά τους στὸ σκυλί, τὴ γάτα, τὰ πουλιά, τὰ προστατεύουν μὲ τρόπο προκλητικό, τὰ χαϊδεύουν, τὰ παίρνουν στὴν ἀγκαλιά τους, τὰ ἀσπάζοναι, «γιατί καὶ αὐτὰ ἔχουν ψυχή!», ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ παράξενοι ζῳόφιλοι, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς συνασθηματικές τους διαχύσεις πρὸς τὰ κατοικίδιά τους.

Διαβάστε περισσότερα »

Σὲ πολλὰ πράγματα ἔχει γίνει ἐκτροπὴ ἀπ’ τὸν Ἑλληνορθόδοξο τρόπο ζωῆς σήμερα, καλοί μου φίλοι. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ σὲ πολλὰ καίρια καὶ θεμελιώδη κεφάλαια τῆς ζωῆς, ὅπως εἶναι ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένεια. Ἔτσι ἔχουμε πλέον τὸν πολιτικὸ γάμο, τὴν μονογονεϊκὴ οἰκογένεια, τὴν ἐλεύθερη συμβίωση καὶ τὸν λεγόμενο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Αὐτὲς δὲ οἱ ἐκτροπὲς ἀποκαλοῦνται καὶ «ἐναλλακτικὲς μορφὲς οἰκογένειας»! Ἀνάλογες εἶναι καὶ οἱ ἐκτροπὲς ἀπὸ τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις. Περιορίστηκαν πλέον πολὺ (ἢ βρίσκονται στὸ περιθώριο;) ἡ ἁγνότητα, ἡ συζυγικὴ πίστη καὶ ἡ ἐγκράτεια.

Ἑπόμενο πλέον εἶναι νὰ ἀκολουθήσει καὶ ἡ ἐκτροπὴ στὴ γέννηση καὶ στὴν ἀνατροφὴ τοῦ νέου ἀνθρώπου. Ἑπόμενο εἶναι νὰ ἀλλάξει καὶ ἡ στάση ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὸ τοῦτο τὸ ἀγέννητο παιδί. Δηλαδὴ στὴν ἀγέννητη ζωή. Καὶ τί μεγίστη ἐκτροπὴ εἶναι κι αὐτή! Ὅλοι καὶ ὅλα εἶναι πλέον ἐναντίον της. Ποὺ ὑπερβαίνουν κάθε ὅριο καὶ λογική. Δὲν ἔχει προηγούμενο τὸ τί συμβαίνει καὶ τί τεκταίνεται ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἀγέννητης ζωῆς. Σὲ τέτοιο βαθμὸ δέ, ποὺ σὲ κανένα πλάσμα (οὔτε καὶ σ’ αὐτὰ τὰ ζῷα ἢ καὶ τὰ φυτὰ ἀκόμη!) δὲν συμβαίνει κάτι ἀνάλογο.

Διαβάστε περισσότερα »