Στό σύντομο δημόσιο διάλογο πού προηγήθηκε τοῦ νόμου περί «ἰσότητας» στό γάμο, ἡ κυβέρνηση ἐπέδειξε προκλητική ἀσέβεια ἀπέναντι στό λαό, ἀλλά καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας. Κυρίως ἔδειξε περιφρόνηση στό Εὐαγγέλιο καί στό Σύνταγμα, τά ὁποῖα ὑποτίθεται τιμᾶ καί σέβεται.

Διαβάστε περισσότερα »

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΑ αποκλειστικό φαινόμενο των ελληνικών τηλεοπτικών μέσων η εξοντωτική κάλυψη μιας μεγάλης καταστροφής με πολλά θύματα.

Ο επικρατών όρος και μόνο («εθνική τραγωδία»), όσο κυριολεκτικός κι αν μοιάζει συμπυκνώνοντας όλο το ανείπωτο δράμα της περίστασης, αναφέρεται σε ένα είδος της μυθοπλασίας και δίνει το έναυσμα για πλήθος δημοσιογραφικών υπερβάσεων που ξεφεύγουν από το λεπτομερές ρεπορτάζ και την ανάλυση των γεγονότων και χτυπάνε απευθείας στο, ευάλωτο ήδη, κοινό θυμικό.

Τα «μεγάλα» ελληνικά κανάλια όμως αυτό το έχουν αναγάγει σε φάμπρικα, σε ένα είδος τέχνης. Μακριά από μας ο ελληνικός εξαιρετισμός (είτε για καλό είτε για κακό), πραγματικά όμως δυσκολεύεται κανείς να φανταστεί οποιαδήποτε άλλη τηλεόραση στον πλανήτη να επιδίδεται σε τέτοιο κανιβαλικό ξεζούμισμα μιας εθνικής καταστροφής.

Διαβάστε περισσότερα »

Οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης έχουν επίγνωση της σοβαρότητας, του βάρους του τηλεοπτικού μηνύματος;

VICTOR DE SCHWANBERG/SCIENCE PHOTO LIBRARY via Getty Images

«Με τόσα τηλεσκουπίδια στην πόρτα μου, πώς να ανοίξω να μπει λίγο φως;» έγραφα πριν χρόνια. Δεν ήξερα ότι ακόμα δεν μπορώ ν’ ανοίξω την πόρτα…

Διαβάστε περισσότερα »

Η υπόθεση με τα τρία νεκρά παιδιά της οικογένειας Δασκαλάκη, ως ακραία τραγική (δεν μπορεί να φανταστεί κανείς κάτι χειρότερο από το να χάνει ένα νεαρό ζευγάρι τρία παιδιά σε τρία χρόνια), είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δρουν αποκαλυπτικά για την κοινωνία, τα media, τα social media, την καθημερινότητά μας, τον ψυχισμό μας, την ίδια την ποιότητα του βίου μας.

Λειτούργησε -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- σαν ένα στριπτίζ «έργων και ημερών» που πρέπει να θέσει σε πολύ μεγάλο προβληματισμό κάθε έναν από εμάς, όπου και αν είμαστε τοποθετημένοι από όπου και αν παρακολουθούμε αυτή την αδιανόητη κατάσταση που κατάφερε να γεννήσει μέσα σε λίγες ημέρες «δράκους» και «τρωκτικά».

Aνεξαρτήτως της έκβασης της υπόθεσης, τού αν θα αποκαλυφθεί ή όχι η αιτία που οδήγησε στο θάνατο τρία μικρά παιδιά, ανεξαρτήτως τού αν θα υπάρξει ή όχι ιατρική ή όποια άλλη εξήγηση, θα ήταν χρήσιμο να τοποθετήσουμε όλοι έναν καθρέφτη απέναντί μας ώστε να εντοπίσουμε ορατές και αόρατες ασχήμιες. Διαβάστε περισσότερα »

Η «κοινή γνώμη», όπως αποκαλούμε συχνά τη γενική εικόνα που έχουμε για τις απόψεις της πλειονότητας, πέρα από προβληματισμό, προκαλεί -ομολογουμένως- και μελαγχολία. Εντούτοις η αίσθηση αυτή δεν είναι και τόσο ακριβής αν αναλογιστεί κανείς ότι η λέξη «κοινή» αναφέρεται μόνο στις εκπεφρασμένες απόψεις· τις απόψεις που απλώς εξωτερικεύτηκαν χωρίς όμως να είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτικές του συνόλου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο «κοινή» και αν είναι πραγματικά αυτή η γνώμη, η γενική αίσθηση είναι -αν μη τι άλλο- ανησυχητική.

Ο δημόσιος διάλογος μοιάζει αθεράπευτα εθισμένος στις κραυγές, τις υπερβολές και τις προσβολές. Η περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το επιβεβαιώνει. Μήπως η ελληνική κοινωνία έχει κάποια ενδιάθετη ροπή στις υπερβολές κάθε είδους; Ίσως και να έχει. Αυτό που σίγουρα έχει, είναι μια αποστροφή προς τις ήρεμες φωνές και τις λογικές λύσεις. Πάντα είχε. Το γούστο της ελληνικής κοινωνίας όμως, ούτε τώρα διαμορφώθηκε ούτε και τις συνέπειές του βιώνουμε τώρα για πρώτη φορά, απλώς τα social media κάνουν τον εκτροχιασμό αυτόν περισσότερο αισθητό από ποτέ.

Από την προβληματική αυτή εικόνα προκύπτουν δύο κρίσιμα ερωτήματα. Διαβάστε περισσότερα »