Η υπόθεση με τα τρία νεκρά παιδιά της οικογένειας Δασκαλάκη, ως ακραία τραγική (δεν μπορεί να φανταστεί κανείς κάτι χειρότερο από το να χάνει ένα νεαρό ζευγάρι τρία παιδιά σε τρία χρόνια), είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δρουν αποκαλυπτικά για την κοινωνία, τα media, τα social media, την καθημερινότητά μας, τον ψυχισμό μας, την ίδια την ποιότητα του βίου μας.
Λειτούργησε -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- σαν ένα στριπτίζ «έργων και ημερών» που πρέπει να θέσει σε πολύ μεγάλο προβληματισμό κάθε έναν από εμάς, όπου και αν είμαστε τοποθετημένοι από όπου και αν παρακολουθούμε αυτή την αδιανόητη κατάσταση που κατάφερε να γεννήσει μέσα σε λίγες ημέρες «δράκους» και «τρωκτικά».
Aνεξαρτήτως της έκβασης της υπόθεσης, τού αν θα αποκαλυφθεί ή όχι η αιτία που οδήγησε στο θάνατο τρία μικρά παιδιά, ανεξαρτήτως τού αν θα υπάρξει ή όχι ιατρική ή όποια άλλη εξήγηση, θα ήταν χρήσιμο να τοποθετήσουμε όλοι έναν καθρέφτη απέναντί μας ώστε να εντοπίσουμε ορατές και αόρατες ασχήμιες.
Εν αρχή τα ΜΜΕ. Τα όσα διαδραματίστηκαν μέσα σε λίγες ημέρες και εξακολουθούν να διαδραματίζονται είναι τραγελαφικά. Δημόσιες δηλώσεις γονέων, δικηγόρων, συγγενών μέχρι τρίτου και τέταρτου βαθμού που ποτέ δεν έγιναν, να φιγουράρουν με πηχυαίους τίτλους και να αναμεταδίδονται αστραπιαία ανά το πανελλήνιο. Γονείς, συγγενείς, δικηγόροι ακόμη και γιατροί να διαβάζουν απορημένοι όσα «είπαν αποκλειστικά» και αυτά να είναι μια γραμμή «κλεμμένη» από προσωπικές συνομιλίες με ανθρώπους που αρνούνται να κάνουν δηλώσεις, διανθισμένες με επιπλέον λόγια ώστε να καταστεί δυνατή έστω και αυτή η –προς αξιοποίηση- γραμμή, ή παραποιημένες ώστε να προκύψει υπόνοια ή σκανδαλισμός.
Έκπληκτοι στο thebest.gr βρεθήκαμε ενώπιον γονέων, συγγενών, νομικών και ιατρών οι οποίοι δήλωναν ότι ουδέποτε έκαναν δηλώσεις. Το of the record έγινε κάτι σαν το όχημα για το record. Ένα υπέροχο “εργαλείο” υποκλοπής.
Το «δεν θέλω να κάνω δηλώσεις, σεβαστείτε με» μετατράπηκε ακόμη και σε «αποκλειστικές δηλώσεις: μας δήλωσε ότι δεν θέλει να κάνει δηλώσεις, σεβαστείτε τον».
Υπήρξαν και άλλα αστεία. Προσεγγίσεις του στυλ «οι στατιστικές λένε ότι εσείς το κάνατε» και τηλεφωνικά ευχολόγια του στυλ «μακάρι να μην είναι αυτό που λένε» στους ίδιους τους ανθρώπους που ζουν το δράμα τους και στους νομικούς τους εκπροσώπους. Αρκεί να κλέψει ο εκάστοτε παθιασμένος ερευνητής μια ανάσα στην άλλη άκρη της γραμμής και να τη μεταφέρει. Πώς του φάνηκε; Βαριά; Ύποπτη; Ασθμαίνουσα; Αδικαιολογήτως χαρωπή; Πρωτοσέλιδη; Κάνει για βίντεο;
Αυτά στο τραγελαφικό μέρος.
Διότι στο τραγικό υπάρχουν πολύ χειρότερα. Υπάρχουν οι εγγραφές περί συνδρόμων, οι αναλύσεις επ΄ αυτών και οι έμμεσες ή άμεσες ταυτίσεις με συγκεκριμένα πρόσωπα. Ταυτίσεις που μετατράπηκαν σε βεβαιότητες και στοχοποιήσεις και αυτές με τη σειρά τους σε έναν ορυμαγδό επιθέσεων στα social media στα οποία ο «δράκος» άρχισε να πετάει και τις φλόγες των απειλών.
Κατάρες, υποψίες, εικασίες, κουτσομπολιά της γειτονιάς και γειτονιές κουτσομπολιών εμφανίστηκαν στα social γεμάτες δηλητήριο, έχοντας βγάλει την απόφαση πριν καν αρχίσουν οι καταθέσεις. Ακόμη και συγγραφείς των Αθηνών μπήκαν με αναρτήσεις τους στο χορό της «καταδίκης» χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς καταδικάζεται και για ποιο λόγο. Το δράμα του άλλου έγινε πεδίο εκτόνωσης της δικιάς μας οργής.
Το πλέον απίστευτο; Τα αδιανόητα γραφόμενα στα social, αναπαράγονταν στη συνέχεια από τα ΜΜΕ ως ειδήσεις δημιουργώντας ένα θλιβερό τοπίο σύγχυσης όπου όλα βρίσκονταν στο ίδιο μπλέντερ: ιατρικές λεπτομέρειες, κατάρες, ευχές, θλίψη, μίσος, ανθρωποφαγία, αλήθειες, ψέματα, εικασίες, επαναλήψεις, δηλώσεις υπαρκτών και ανύπαρκτων προσώπων, πληροφορίες απο την ΕΛ.ΑΣ., κυβιστήσεις υπό το φόβο μηνύσεων και διαγκωνισμός απιθανοτήτων.
Αρκούσε μια μόνο είδηση, ένα «το θέμα ερευνάται από το Ανθρωποκτονιών» για να γίνουν οι μοιρολογίστρες εισαγγελείς, οι συμπονούντες και συμπάσχοντες ορκισμένοι εχθροί, οι ρεπόρτερ ντεντέκτιβ και οι “ξέρω εγώ” “μου το ‘πε γνωστός μου από την Ασφάλεια”.
Κι έπειτα, αρκούσε μια μόνο ανακοίνωση των δικηγόρων της οικογένειας για να ξεκινήσουν οι τούμπες τόσο εκκωφαντικές και τόσο απίστευτες, με τους ίδιους τους συγγραφείς των «συνδρόμων» να γίνονται οι τιμητές αυτών που αναπαρήγαγαν τα δικά τους γραπτά, τα δικά τους λεγόμενα.
Όλα τούτα δείχνουν μια σύγχυση, ένα μπέρδεμα μέσα μας και έξω μας, ένα «χάνουμε στο λεπτό την ψυχραιμία και την μπάλα».
Δείχνουν ότι αναζητούμε έναν εχθρό για να τοποθετηθούμε απέναντι του και να οριοθετηθούμε. Κάποιον να κατασπαράξουμε πριν καν μάθουμε τι και πώς και πότε και αν.
Μια οικογένεια, δόθηκε βορά στην κοινωνία χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.
Όταν η ενοχή και η αθωότητα του καθενός μας αρχίζει να γίνεται «μεσημεριανό πιάτο» του κάθε Κλουζό, τότε έχει ανοίξει ένα περίεργο παράθυρο που πρέπει τάχιστα να κλείσει. Με δύναμη.
Ίσως θα πρέπει να ξαναδούμε την υπόθεση «είδηση» και την υπόθεση «ανθρωπιά» ξανά από την αρχή.
Ανεξαρτήτως της έκβασης της δραματικής αυτής υπόθεσης.
(σ.σ. Το thebest.gr βρίσκεται σε επικοινωνία με την οικογένεια Δασκαλάκη και τους δικηγόρους της. Έχει επιλέξει συνειδητά να σεβαστεί άπαντες τους προαναφερόμενους και να μην μετατρέψει σε δηλώσεις τους, τις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις που γίνονται και δεν επιθυμούν οι ίδιοι να εμφανιστούν δημόσια ως τοποθετήσεις τους ώστε να αποφευχθούν διαστρεβλώσεις. Πεποίθησή μας είναι ότι κάθε υπόθεση διερευνάται από τις αρμόδιες αρχές και ότι οφείλουμε όλοι να δείξουμε την απαραίτητη σοβαρότητα που οφείλει η κοινωνία σε τρία νεκρά παιδιά και στην οικογένειά τους. Διότι τρέχοντας να βρούμε τον …ένοχο, ξεχάσαμε για τι μιλάμε).
(Πηγή: thebest.gr [1])