Όταν ο μέγας πατέρας Σάββας ήταν νέος και ζούσε στις Φλαβιανές (μονή στην Καππαδοκία), τα χέρια του δεν ησύχαζαν ποτέ: όταν δεν τα είχε υψωμένα προς τον Θεό προσευχόμενος, έκανε συνεχώς κάποια εργασία, έτσι ώστε να μη χαλαρώσει ούτε στιγμή ο νους του και μπορέσει κρυφά ο εχθρός να εισχωρήσει απαρατήρητος. Αυτό έκανε την αρετή του να πετά ψηλά, και ο ίδιος ξεπερνούσε στην υπακοή, την ταπείνωση και σε όλα τα άλλα ευαγγελικά κατορθώματα όλη την εκεί αδελφότητα, που ήταν γύρω στους εβδομήντα.
Κυριακή Ι’ Λουκά: Περί της συγκυπτούσης και πώς δει τιμάν τας Εορτάς (Ηλίας Μηνιάτης, Επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων)
Δημοσιεύθηκε στις 4 Δεκεμβρίου, 2020
(Λουκ. ιγ΄ 10- 17)
Μία ἀθλία γυναῖκα, ἀπὸ συνεργίας τοῦ δαίμονος, δέκα καὶ ὀκτὼ χρόνους ἐπειράζετο ἀπὸ ἕνα πάθος τόσον βαρύ, ὅπου δὲν ἠδύνατο παντελῶς νὰ σηκώσῃ τὴν κεφαλήν· ὅθεν ἔπρεπε νὰ πηγαίνῃ πάντα συγκύπτουσα κάτω, μὲ πολὺν ἀγῶνα, καὶ ἦταν θέαμα ἐλεεινὸν νὰ τὴν βλέπωσιν. Ἐδίδασκεν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τὴν Συναγωγήν, μίαν ἡμέραν Σαββάτου· τὴν εἶδε, τὴν ἐλυπήθη, τὴν προσκάλεσε, τὴν ἕγγιξε μὲ τὴν παντοδύναμον ἰαματικὴν δεξιάν Του καὶ τὴν ἰάτρευσε· ἡ γυναίκα, ὅλο χαρά, ἐδόξαζε τὸν Θεόν, πὼς ἰατρεύθη, «παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν».
Διαβάστε περισσότερα »
Ασκητές μέσα στον κόσμο: Πιστή άχρι θανάτου – Δαιμονικό ράπισμα
Δημοσιεύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου, 2020
Πιστή ἄχρι θανάτου
Στήν Καβάλα πρό ἐτῶν συνέβη ἕνα τραγικό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα. Σκοτώθηκε μία ὁλόκληρη οἰκογένεια, οἱ γονεῖς καί τά τρία παιδιά. Ἡ εὐλαβέστατη γιαγιά ἀντιμετώπισε τήν δοκιμασία μέ πίστη καί γενναιότητα. Προσπαθοῦσε νά ἀγκαλιάση συγχρόνως καί τά πέντε φέρετρα τῶν ἀγαπητῶν της νεκρῶν προσώπων καί ἔλεγε: «Χριστέ μου, ἂν αὐτό εἶναι κλωτσιά γιά νά φύγω ἀπό κοντά σου, ἐγώ δέν φεύγω. Θά πιαστῶ ἀπό τά πόδια σου». Διαβάστε περισσότερα »
Αθώοι φονιάδες και κακούργοι αναίσθητοι (Φώτης Κόντογλου)
Δημοσιεύθηκε στις 2 Δεκεμβρίου, 2020
Μαθαίνει κανένας τα κακουργήματα που γίνουνται σήμερα, κι ανατριχιάζει περισσότερο απ’ άλλη φορά, από την αναισθησία, από την απάθεια, από την πώρωση που έχουνε κείνοι που τα κάνουνε, σαν να είναι αληθινοί σατανάδες, και σαν να είναι ο σκοτωμός η φυσική τροφή της ψυχής τους.
Άλλη φορά οι φονιάδες σκοτώνανε, οι περισσότεροι, χωρίς να το θέλουνε, μέσα στη ζάλη τους. Ένα σύννεφο από θυμό ή από ζήλεια ή από πνιγμένο δίκιο, θόλωνε τα μάτια τους για μια στιγμή. Μα ύστερα σκόρπιζε αυτό το σύννεφο, τα μάτια τους καθαρίζανε, και μετανιώνανε. Πολλές φορές κλαίγανε, θέλανε να σκοτωθούνε, ντρεπόντανε τον κόσμο. Τώρα οι φονιάδες, κ’ οι άλλοι που κάνουνε κακές πράξεις, είναι ολότελα μαυρόψυχοι, ξεροί, παγωμένοι, αναίσθητοι σατανάδες, βουβοί και ψυχροί κακούργοι. Και τί; Μικροί και μεγάλοι, χωριάτες και σπουδαγμένοι! Ένα πράγμα φοβερό!
Αυτές οι σκέψεις με κάνανε να θυμηθώ κάποιους φονιάδες, που έζησα μαζί τους τον καιρό που ήμουνα πολύ νέος, και που είχανε κάνει την αμαρτία του σκοτωμού μέσα στην άναψη της ψυχής τους. Αυτοί ήτανε ζεστοί φονιάδες, να πούμε, δεν ήτανε ψυχροί, σαν τους περισσότερους σημερινούς. Ένιωθες πως ήτανε άνθρωποι σαν κ’ εσένα κι όχι φίδια κρύα, όπως είναι οι σημερινοί φονιάδες, χωρίς καρδιά, εκτρώματα βουβά, παγωμένα, ολότελα ξένα για τον άνθρωπο. Γι’ αυτό, εκείνους τους παλιούς φονιάδες τους λέγω αθώους φονιάδες, μπροστά στους καινούργιους, που είναι, οι περισσότεροι, κακούργοι μέχρι κόκκαλο, σατανόψυχοι, αμετανόητοι. Διαβάστε περισσότερα »
Οι Κολλυβάδες και ο Δωρόθεος Βουλησμάς. Το ζήτημα της “ανακρίσεως” του Πηδαλίου και του Κανονικού (Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Νεζερών)
Δημοσιεύθηκε στις 1 Δεκεμβρίου, 2020
«Κολλυβαδικὴ Γραμματεία 3»,
ἐκδ. «Τῆνος»,
Ἀθῆναι 2020
[ISBN: 978-960-273-168-0].
Ἡ παροῦσα ἔκδοση τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Νεζερῶν ἀφορᾷ στὴν συμβολὴ τῶν Κολλυβάδων Πατέρων, ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (†1809) καὶ Χριστοφόρου Προδρομίτου (†1813), ἀλλὰ καὶ τοῦ Μ. Ἱεροκήρυκος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἱερομονάχου Δωροθέου Βουλησμᾶ (†1819) στὴν αὐθεντικὴ ἑρμηνεία τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς παραδόσεως. Διαβάστε περισσότερα »
