Η προσφορά της σύγχρονης Ιατρικής στην ανθρωπότητα είναι γενικά παραδεκτή και αδιαφιλονίκητη. Αποτιμάται δε κυρίως με την πρωτοφανή αύξηση του μέσου όρου ζωής και τη σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής στις κοινωνίες, που έχουν την ευτυχία να μπορούν να εφαρμόζουν τα σύγχρονα ιατρικά επιτεύγματα.

Η πρόοδος αυτή της Ιατρικής, στηρίζεται στη γενική εξέλιξη των Θετικών Επιστημών και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη μιας αδογμάτιστης επιστημονικής σκέψης και μεθοδολογίας, που έχει τις ρίζες της κυρίως στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Η γενική συμβολή του κλασικού Ελληνικού Πνεύματος στη διαμόρφωση των Επιστημών και η ειδικότερη συμβολή του Ιπποκράτη στη διαμόρφωση της σύγχρονης Ιατρικής, έχουν αναγνωρισθεί παγκοσμίως, τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και στην πράξη. Στη σημερινή εποχή, οι εμπειρικές και δογματικές θεραπευτικές προσπάθειες που ήταν κάποτε αναγκαίο να αναπτυχθούν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας μεταξύ των διαφόρων λαών της γης, αντικαθίστανται πλέον από μια ενιαία επιστημονική μεθοδολογία που στηρίζεται στις αρχές της παρατήρησης, του πειράματος και της αυστηρής επιβεβαίωσης στην κλινική πράξη κάθε νέας ή και παλαιάς θεραπευτικής πρότασης. Η σύγχρονη δηλαδή Ιατρική κρίνει, εξετάζει και αποδέχεται ή απορρίπτει οτιδήποτε “παραδοσιακό” ή “εναλλακτικό” ή “συμπληρωματικό” υπάρχει στον επιστημονικό της ορίζοντα, με τον ίδιο ελεύθερο και αβίαστο τρόπο που κρίνει διαρκώς και επανεξετάζει καθημερινά, και τα δικά της επιτεύγματα [1].

Η τάση όμως της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας προς την παραδοξότητα, οδηγεί συχνά σε αναβίωση παλαιών μυστηριακών μεθόδων και στην ανάπτυξη νέων ιδιόμορφων θεραπευτικών απόψεων κυριότερες από τις οποίες είναι οι εξής: Ομοιοπαθητική, Βελονισμός, Διαλογισμός, Ρεφλεξολογία ή Αντανακλαστική Ζωνοθεραπεία, Γιόγκα, Νουμερολογία, Ολιστικό Μασάζ, Μεσμερισμός, Πυραμιδολογία, Σαΐεντολογία, Σαμανισμός, Χρωματοθεραπεία, Σιάτσου, Υπνωτισμός, Οργονομία και πολλές άλλες ιδιότυπες “θεραπευτικές” πρακτικές [2, 3, 4].

Σκοπός του κειμένου που ακολουθεί είναι να γίνει μια σύντομη αναφορά στις “θεραπευτικές” αυτές μη συμβατικές πρακτικές, οι οποίες επειδή παρεκκλίνουν από τις επιστημονικά τεκμηριωμένες αρχές της Επιστημονικής ή Συμβατικής Ιατρικής χαρακτηρίζονται ως Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι (ΑΝΘΕΜ)

Προς άπαντας τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος Προς άπαντας τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κρήτης

Προς άπαντας τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου

Προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους

Προς άπαντας τους Καθηγουμένους των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους

Μπορεί να θεωρείται το «κρέας του φτωχού», στην πραγματικότητα όμως δεν είναι καθόλου φτωχό σε θρεπτικές ουσίες. Ο λόγος για το Phaseolus Vulgaris ή απλώς φασόλι, ένα από τα βασικά προϊόντα της μεσογειακής διατροφής που όμως η κατανάλωση του, παρά τις συμβουλές των ειδικών, μειώνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να περιορίζονται και οι εκτάσεις που καλλιεργούνται στη χώρα μας. Ετσι η παραδοσιακή φασολάδα που απέκτησε τη φήμη της ως πάλαι ποτέ κύρια τροφή των Ελλήνων σήμερα συχνά παρασκευάζεται με φασόλια εισαγωγής από την Αλβανία, τα Σκόπια, αλλά και την Τουρκία. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα καταναλώνονται περίπου 35.000 τόνοι φασολιών, οι μισές από αυτές τις ποσότητες εισάγονται. Προκειμένου τα ελληνικά παραδοσιακά Φασόλια Δυτικής Μακεδονίας, που καλλιεργούνται κατά κύριο λόγο στους νομούς Φλώρινας και Καστοριάς, να αποκτήσουν και πάλι τη θέση που τους αξίζει στο τραπέζι μας, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων πραγματοποίησε ενημερωτική ημερίδα με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων, διατροφολόγων και γεωπόνων.