Οι παραβολές δεν κινούνται στο ψυχολογικό επίπεδο, ούτε αποσκοπούν στην ψυχολογική μας εξέλιξη και αποκατάσταση και την εξ αυτών προερχόμενη αυτοδικαίωσή μας, η οποία είναι συνήθως καρπός της αυταπάτης και των ψευδαισθήσεων. Οι παραβολές αποτελούν παραστάσεις της Βασιλείας του Θεού. Μας ομιλούν για την αγάπη του Θεού και Πατρός προς τα πλάσματά του, και για την προετοιμασία, την αναγωγή, και τη μετάθεση του ανθρώπου σε μιαν άλλη κατάσταση. Έτσι κινούν ταυτόχρονα την ελπίδα μας. Δεν μπορούμε να δούμε την παραβολή του ασώτου, όπως και όλες τις παραβολές, σαν απλές καθημερινές ιστορίες. Ωστόσο διατηρούν τον βαθύ ανθρώπινο χαρακτήρα τους. Στην παραβολή αυτή μας γίνεται γνωστή η δικαιοσύνη του Θεού, το περιεχόμενο της δικαιοσύνης του. Καμιά βία, καμιά εκδικητικότητα, καμιά απαίτηση ικανοποίησης δεν υπάρχει στον πατέρα, αλλά διατρανώνεται η αγάπη και η καλοσύνη του. Διαβάστε περισσότερα »
Ο Ασωτος υιός (Αλέξανδρος Κοσματόπουλος)
(2,305 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κατηγορίες: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ 
Λέξεις Κλειδιά: παραβολή, άσωτος υιός, Περιοδικό "Επίγνωση", Αλέξανδρος Κοσματόπουλος Φιλοσοφία και Παράδοση (Ζήσιμος Λορεντζάτος)
(3,273 άτομα το έχουν διαβάσει)
Από το βιβλίο “Collectanea”, εκδ. Δόμος, 2009 Διαβάστε περισσότερα »
Ερωτήματα, σκέψεις, προτάσεις για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην σημερινή Ελλάδα (Σωτήρης Γουνελάς, συγγραφέας)
(3,463 άτομα το έχουν διαβάσει)
Υπάρχει μια σειρά από γεγονότα των τελευταίων χρόνων που γεννούν όχι απλώς απορίες για την συνολική πολιτική κατάσταση της χώρας αλλά απαιτούν μια σε βάθος προσέγγιση και μελέτη μακριά από στερεότυπες αντιλήψεις και συνήθεις εκτιμήσεις. Εν μέσω μιας γενικής δημοσιογραφικής μονομέρειας εξαρτημένης από την προσκόλληση στην επικαιρότητα, όσο εφήμερη κι αν είναι, και η οποία εξάλλου, εξηγεί συνήθως τα πάντα πολύ «ρεαλιστικά» και πολύ «κοινωνικά» (όταν δεν τα εξηγεί «λαϊκιστικά») και μιας πολιτικής γλώσσας ξύλινης τις περισσότερες φορές, που επαναλαμβάνει αενάως τα ίδια, είμαστε υποχρεωμένοι όσοι υπηρετούμε το Λόγο (με κεφαλαίο και με μικρό λάμδα), παρακάμπτοντας την κυρίαρχη νοοτροπία να σκεφτούμε, να βρούμε και να περιγράψουμε την πραγματικότητα.
Πώς καταντήσαμε έτσι την Ελλάδα; (Διονύσιος Κ. Μαγκλιβέρας)
(2,890 άτομα το έχουν διαβάσει)
«Ήθος ανθρώπω δαίμων» (Ηράκλειτος) Η αρχή της δεκαετίας του ’50 βρήκε την Ελλάδα κατεστραμμένη τόσο στη δομική διοικητική λειτουργία, όσο και στην οικονομική της υπόσταση. Η τριπλή εχθρική Κατοχή, οι πολυαίμακτες εσωτερικές έριδες είχαν αφήσει τον τόπο σε κατάσταση συντριμμάτων που ολοκληρώθηκε δραματικά με την εγκατάλειψη των πόλεων της επαρχίας και των χωριών, την από ανάγκη αστυφιλία για λόγους ασφάλειας, εξεύρεσης εργασίας, εξασφάλισης συνθηκών (έστω στοιχειωδών) διαβίωσης των πολιτών. Έτσι, ενώ στις άλλες ευρωπαϊκές και βαλκανικές χώρες είχε αρχίσει η έντονη προσπάθεια ανασυγκρότησης, εμείς παλεύαμε για να επιτύχουμε τα αναγκαία για μία στοιχειώδη επιβίωση. Οι μεγάλες κατά τον πόλεμο θυσίες του ελληνικού λαού, οι τεράστιες καταστροφές που υπέστη η χώρα, οι μνημειώδεις αγώνες εθνικής αντίστασης κατά των κατακτητών δεν αξιοποιήθηκαν, όπως συνέβαινε σε άλλα κράτη. Μόνοι μας είχαμε καταστρέψει την προσφορά μας με την αιώνιά μας κατάρα της διχόνοιας! Διαβάστε περισσότερα »
Ο Θεάνθρωπος και ο ανθρωπόθεος
(2,445 άτομα το έχουν διαβάσει)
Γεννιέται ο Χριστός. Αφήνει το ύψος το ουράνιο, με προορισμό του Άδη το βυθό. Κρύβει καλά τη δόξα Του μέσα στην αποσκευή της ταπείνωσης. Τη θεϊκή Του καταγωγή ενταφιάζει κάτω από της φάτνης τα άχυρα. Το θρόνο Του κρύβει μέσα στης Βηθλεέμ το σπήλαιο. Βγάζει το φως που Τον ντύνει και φορά τη σάρκα την ανθρώπινη, την χιλιοτραυματισμένη από της αμαρτίας τις επιθέσεις. Προστάζει τις αγγελικές δυνάμεις, τον ύμνο να παύσουν, για να ακούσει το θρήνο του ανθρώπου. Και η ιστορία σταματά να ανασαίνει για να αφουγκραστεί το λόγο του Θεανθρώπου και τον αντίλογο του ανθρωπόθεου που με στίχους αρχαίας τραγωδίας μοιάζει: Διαβάστε περισσότερα »
