Μιά ἱστορία κι ἕνας λόγος στήν κάθε ἡμέρα τοῦ Σαρανταλείτουργου
“Καὶ βάδιζα ὅλη τὴν ἡμέρα μου μὲ πολλὲς καὶ θερμὲς προσευχὲς στὸν Θεό, σὲ μία συνεχῆ προσευχή. Τὴν δουλειά μου, τὶς ἐνασχολήσεις μου τὶς συνέπλεκα μὲ μία σκέψη, τὴν σκέψη τῆς ἀγάπης μου στὸν Θεό. Ὅλη μου τὴν ἡμέρα τὴν ἁλάτιζα μὲ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, σὰν τὸ φαγητό ποὺ νοστιμίζει μὲ τὸ ἁλάτι. Καὶ ἔνιωθα νὰ ζῶ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μία χαρὰ καὶ ἕνα κουράγιο νὰ σκηνώνουν ὁλημερὶς μέσα μου ἀπ’ τὸν Θεό. Καί ἔνιωθα τὸ πρωί, τὸ μεσημέρι, τὸ βράδυ, ὅλη ἡ ἡμέρα μου νὰ εἶναι μία προσευχή, μία ἀέναη παρουσία Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Κι ὅλη τὴ νύχτα μπορεῖ τὸ σῶμα μου νὰ ἀναπαύεται καὶ νὰ κοιμᾶται, ὅμως τὸ πνεῦμα μου ἀγρυπνεῖ καὶ μιλᾶ στὸν Θεό. Καὶ ἡ καρδιά μου γέμιζε μὲ οὐράνια ἀγάπη“.
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
