«Kλείστε την επιτέλους»… Μ’ αυτήν την προτροπή, που υιοθετεί συνήθως τον τόνο της ειρωνείας, απαντούν οι επικρινόμενοι άρχοντες του γυαλιού στους επικριτές τους, και μάλλον δεν αυθαιρετεί κανείς αν υποθέσει ότι κατά βάθος θέλουν να πούνε «κλείστε το στόμα σας κι αφήστε μας στην ησυχία μας και στην εξουσία μας», αλλά τους λογοκρίνει η ευγένειά τους. Πολύ δύσκολα όμως ξεφεύγεις από την τηλεόραση. Και καθόλου να μην την ανοίγεις, και συσκευή να μη διαθέτεις στο σπίτι σου, εφόσον ο κόσμος γύρω σου συγκροτείται με την τηλεόραση και από την τηλεόραση, δεν γίνεται να μείνεις άθικτος σε κάποιο καλά ασφαλισμένο «έξω». Η τηλεόραση είναι ένα διαρκές «παντού», ένα «πανοπτικόν» που μας εμπεριέχει έστω κι αν ανήκουμε στην αποφασισμένη μειονότητα των μη χρηστών. Αν οι εννιά στους δέκα ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε θα μιλήσουν οπωσδήποτε κάποια στιγμή για τις τηλεοπτικές εικόνες της καθημερινής δίαιτάς τους (οι οποίες για ολονέν περισσότερους ισούνται με τον κόσμο όλο, υποκαθιστώντας την κοινωνία, την πολιτική, τη διασκέδαση, τον αθλητισμό κτλ.), γινόμαστε κι εμείς υπήκοοι της τηλεπικράτειας, θέλοντας και μη· γινόμαστε χρήστες, κι ας έχουμε θέσει σε εφαρμογή το επιτοίχιο σύνθημα «Σπάστε το γυαλί και βγείτε στη ζωή».
Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
