Να κάνουν ‘παθητική αντίσταση’ οι τηλεθεατές !
τηλεόραση
Τα τηλεοπτικά ‘παράθυρα’ μας φτύνουν (Π. Μ. Σωτήρχος)
Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου, 2006
(2,196 άτομα το έχουν διαβάσει)
(2,196 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: ‘Βουνά είναι, χιόνια πιάνουν’ (Παντελής Μπουκάλας)
Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου, 2006
(1,679 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,679 άτομα το έχουν διαβάσει)
Έτσι όπως η καθημερινή πραγματικότητά μας υποκαθίσταται όλο και σαφέστερα από την τηλεοπτική της απεικόνιση, από ένα παραχαραγμένο ομοίωμά της το οποίο θεμελιώνεται στη θορυβώδη υπερβολή και στον κατακερματισμό του όλου σε φέτες που καμιά σχέση δεν τις συνδέει, έχουμε φτάσει να πιστεύουμε όχι αυτά που βλέπουμε και ακούμε και γνωρίζουμε, αλλά αυτά που μας λένε ότι πρέπει να βλέπουμε και να ακούμε.
Η τηλεόραση και τα παιδιά (Δημήτρης Αντ. Νικολόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Παιδιατρικής)
Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου, 2006
(4,099 άτομα το έχουν διαβάσει)
(4,099 άτομα το έχουν διαβάσει)
“Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, η τηλεόραση έχει μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή των νέων, απ’ οτιδήποτε άλλο. Πολλές φορές αυτό το γεγονός δεν αναγνωρίζεται: κανένας γονιός δεν θα καλούσε έναν άγνωστο στο σπίτι του να διδάξει τα παιδιά του για 3-5 ώρες κάθε μέρα, και όμως η τηλεόραση αυτό κάνει ακριβώς.”
Η ζωή δεν είναι drug TV (Απόσπασμα άρθρου) (Νίκος Ξυδάκης)
Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου, 2006
(1,721 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,721 άτομα το έχουν διαβάσει)
Αναρωτιέμαι αν η σύγχρονη Ελλάδα είναι όπως τη δείχνει η εμπορική τηλεόραση: ημιμαθής, ξιπασμένη, σοβαροφανής, «τραβηγμένη», ξανθιά με μαύρες ρίζες, πληκτική μες στα καλιαρντά της, συχνά θλιβερή ή και αφόρητη. Είναι και αληθινή αυτή η τηλε-Ελλάδα· το γυαλί καθρεφτίζει ό,τι είμαστε, μια μικροαστική κινούμενη άμμος. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το γυαλί παραμορφώνει, σαν κυρτό κάτοπτρο που είναι: στο κέντρο είναι πιστό, όσο προχωρείς προς τα άκρα όλα παραμορφώνονται.
Βαρβαρότητα την ώρα του πόνου
Δημοσιεύθηκε στις 17 Ιανουαρίου, 2006
(1,821 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,821 άτομα το έχουν διαβάσει)
“Τις ώρες της πίκρας, τότε που ο πόνος δεν αφήνει περιθώρια στη σκέψη, μπορεί η καναλική βαρβαρότητα να περνάει απαρατήρητη. Είναι όμως εκεί, αφόρητη…”
Με τον ίδιο τρόπο που κλαίμε για πανομοιότυπες αλλεπάλληλες τραγωδίες στους δρόμους της χώρας, καταναλώνουμε και πανομοιότυπη θανατολαγνική τηλεόραση, που μάχεται για τηλεθέαση.
