«ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΙΝΑ ΠΟΙΩΣΙΝ ΥΜΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΟΜΟΙΩΣ»

«Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως, και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. Και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχάριστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λκ. 6, 31, 36).

Τόσο απλά λόγια! Είναι τόσο απλά και τόσο φυσικά ώστε ο άνθρωπος, όταν πρώτη φορά ακούει ότι πρέπει να φέρεται στους άλλους έτσι όπως ήθελε οι άλλοι να φέρονται σ’ αυτόν, αισθάνεται αμηχανία. Κύριε! Πώς μόνος μου δεν το σκέφτηκα! Όλα τα σπουδαία και μεγάλα πράγματα είναι απλά και όλη η διδασκαλία του Χριστού είναι καταπληκτικά απλή. Απευθυνόταν στους ανθρώπους με απλή καρδιά. Την δέχτηκαν οι απλοί αλιείς από την Γαλιλαία και έγιναν φως για όλο τον κόσμο. Διαβάστε περισσότερα »

Αναλυτές και προφήτες που μιλούσαν για την αδιαφορία των ιδιωτών παρατηρούν το καθημερινό ξύπνημα των δωρητών

Διαβάστε περισσότερα »

Εκρηκτική η εφηβεία. Τό ‘ξερε. Χρόνια υπηρετούσε στην εκπαίδευση. Και δεν ήταν απ’ αυτούς που κατέληξαν στην έδρα από στείρο επαγγελματισμό. Αγαπούσε αυτό που έκανε. Δινόταν και νοιαζόταν ευσυνείδητα για την κατάρτιση των «παιδιών» του, κι έσκυβε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα προβλήματά τους ακόμη και σ’ αυτά που έκαναν εμφανή την ύπαρξή τους στη συμπεριφορά τους και δεν αφορούσαν άμεσα τη μαθησιακή διαδικασία. Είχε ασπρίσει. Και δεν ήταν μονάχα το αποτύπωμα του χρόνου πάνω του. Ήταν και το κατάλοιπο της αγωνίας του και της θλίψεως για τα νεανικά στραβοπατήματα τόσων εφήβων, που περνούσαν από τα χέρια του. Δεν ήταν απογοητευμένος, παρότι τα τελευταία χρόνια αισθανόταν αρκετά ανίσχυρος να συμπαρασταθεί στα τόσα προβλήματα των νεαρών μαθητών του. Αισθανόταν τη φωνή του ισχνή απέναντι στις ηχηρές και δελεαστικές προκλήσεις, που μαγνήτιζαν τις εφηβικές υπάρξεις. Έβλεπε τον λόγο του να συνθλίβεται κυριολεκτικά από το κυρίαρχο παράλογο της εποχής μας. Αναμετριόταν καθημερινά με τα ψεύτικα συνθήματα και τον πολυδιαφημιζόμενο νέο τρόπο ζωής, που άγρευε έναν-έναν τους μαθητές του και κατέγραφε διαρκώς ήττες σ’ αυτή του την αναμέτρηση. Δεν τό ‘βαζε κάτω όμως. Γιατί δεν τον ωθούσε το συμφέρον. Από αγάπη κινούνταν. Γιατί αγαπούσε την αλήθεια. Πίστευε σ’ αυτήν και την υπηρετούσε ανεξάρτητα απ’ την αποδοχή που αυτή συναντούσε σε πολλούς ή λίγους. Ήξερε πως ο ηγέτης δεν έπρεπε ποτέ να μένει χωρίς οράματα. Ο πλοίαρχος ποτέ δεν εστιάζει στην πρόσκαιρη καταιγίδα, αλλά στον τελικό προορισμό του. Ήταν βέβαια και οι καρποί των αγώνων του, των προσπαθειών του και των προσευχών του. Η ανέλπιστη κάποτε καρποφορία όλων αυτών που σε ανύποπτο χρόνο είχε σπείρει στις ατίθασες εφηβικές καρδιές. Κι επειδή και τα χρόνια είχαν κάπως περάσει, είχε ήδη εμπειρία ότι οι καρποί του ευσυνείδητου δασκάλου καρπίζουν όψιμα. Διαβάστε περισσότερα »