Διαβάστε περισσότερα »

Στό βιβλίο μου “Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα”, εἶχα καταγράψει τήν ἕως τότε ἄγνωστη φράση τοῦ Λένιν: “Ἄν θέλεις νά ἐξαφανίσεις ἕνα λαό, ἐξαφάνισε τή γλῶσσα του”. Ἀπό τό 1976 (“μεταρρύθμιση” Ράλλη) ἕως σήμερα ἡ ἑλληνική γλῶσσα τελεῖ ὑπό ἐξάτμιση. Μέ τή νέα ἀγραμμάτιστη γραματική τῆς Ε’ καί ΣΤ’ Δημοτικοῦ, πού ἔθεσε σε κυκλοφορία τό ὑπουργεῖο πνευματικῆς ἡμιπληγίας, ἡ ἑλληνική γλῶσσα ὁδηγεῖται στό ἀπόσπασμα. Διαβάστε περισσότερα »

Δεν θέλησα τον τελευταίο καιρό – και αυτό προκάλεσε εντύπωση στους αναγνώστες- να ασχοληθώ με τα όσα συνέβησαν στο προσκήνιο, κυρίως όμως στο παρασκήνιο, μέχρι να  φθάσουμε στο σχηματισμό της νέας κυβερνήσεως. Κάποιοι μεγαλοστόμως –πριν καν σχηματισθεί- την ονόμαζαν κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας»!  Εγώ απλώς ένα θα πω: Έχουμε πρωθυπουργό άνευ χαρτοφυλακίου. Και σωτηρίαν ου βλέπω. Διαβάστε περισσότερα »

Φθάσαμε στό σημεῖο ὅσα πρό 30ετίας καί κάτι ἐθεωροῦντο εὐνόητα, νά θεωροῦνται σήμερα ἀκατανόητα, διότι ὅσα διδάσκονται τά παιδιά στό σχολεῖο, λόγω ἀλλεπαλλήλων ἐκπαιδευτικῶν ἀβελτηριῶν, εἶναι κατά τό πλεῖστον ἀνόητα.

Ὁ Ἀίνστάιν εἶχε πεῖ ὅτι παιδεία εἶναι αὐτό πού μᾶς μένει ὅταν ξεχάσουμε ὅλα ὅσα μάθαμε στό σχολεῖο. Δηλαδή, ἡ εὐαισθησία, ἡ καλλιεργημένη φαντασία καί κυρίως ἡ γύμναση τοῦ νοός, πού μαθαίνει τό παιδί ὄχι μέ τί, ἀλλά πῶς νά σκέπτεται. Σήμερα αὐτό πού μένει στά παιδιά ὅταν φεύγουν ἀπό τό σχολεῖο ἀλλά καί ὅταν μένουν σ’ αὐτό εἶναι μιά ἀπέχθεια, μέ τίς ἐλάχιστες φυσικά τιμητικές ἐξαιρέσεις. Διότι τό σχολεῖο σκοτώνει ὅ,τι ὡραιότερο καί ὅ,τι ἱερώτερο τά παιδιά ἔχουν μέσα τους. Διαβάστε περισσότερα »

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια­κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δι­κτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ­σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι­κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ­ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε… Διαβάστε περισσότερα »