Πώς στέκεται ο σημερινός άνθρωπος μπροστά σ’ αυτό πού λέμε «Παράδοση», δηλαδή, στην πείρα και την αστάθμητη δύναμη που αναβρύζει αδιάκοπα από τα σπλάγχνα της ιστορίας για να διαμορφώνει, ως ήθος και ως έθος, την ατομική και κοινωνική ζωή σε κάθε εποχή; Αυτό είναι το πρόβλημα που μας απασχολεί σήμερα. Διαβάστε περισσότερα »

Η δισχιλιετής παράδοση της Εκκλησίας μας διδάσκει χωρίς καμμία απολύτως αμφιβολία ότι ο αυτόχειρας δεν κηδεύεται, εκτός βέβαια αν είναι παράφρονας. Όταν μάλιστα τα Κοιμητήρια ανήκαν στην Εκκλησία και όχι όπως σήμερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι αυτόχειρες όχι μόνο δεν εκηδεύοντο με εκκλησιαστική κηδεία, αλλά εν σιωπή εθάπτοντο εκτός του περιβόλου του Κοιμητηρίου. Η πρακτική αυτή δεν είναι μόνον προφορική παράδοση της Εκκλησίας που φτάνει μέχρι τους αγίους Αποστόλους και το Χριστό , αλλά αποτελεί και Κανονική υποχρέωση που απορρέει από γραπτό Ιερό Κανόνα. Αυτός είναι ο 14ος ι. Κανών του αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας, που έχει Οικουμενικό κύρος μετά την επικύρωσή του από τον 2ο Κανόνα της έκτης Οικουμενικής Συνόδου. Να τι λέγει ο ι. Κανόνας: Διαβάστε περισσότερα »

Από τα άρθρα που έγραψα τελευταία για την παράδοση και για την εκκλησιαστική μουσική, έ­γινε κάποια αναταραχή στα πνεύματα, όπως κάθε φο­ρά που γράφουνται κάποια παρόμοια πράγματα. Αλ­λοι δυσαρεστηθήκανε κι άλλοι ευχαριστηθήκανε. Δυσαρεστηθήκανε όσοι θέλουνε τους νεωτερισμούς, κινη­μένοι από την μανία να φαίνονται προοδευτικοί και μοντέρνοι. Αυτοί θυμώνουνε σαν ακούνε τέτοια πράγ­ματα που γράφω. «Τί θα πει παράδοση και βυζαντινή μουσική, στην εποχή που βρισκόμαστε; Σκουριασμέ­νες ιδέες! Καθυστερημένα μυαλά!». Κάποιοι μάλιστα με βρίζουνε. Εγώ το έχω πάρει απόφαση. Βέβαια στεναχωριέμαι, που βλέπω ομοεθνείς μας να μην χωνεύουνε τα ελληνικά πράγματα, επειδή η ματαιοδοξία τους είναι πιο δυνατή από την αγάπη που έχουνε για τον τόπο τους, αλλά τί να απαντήσω στις βρισιές τους; «Αφες αυτοίς, Πάτερ, ότι εμίσησάν με δωρεάν». Η ξενομανία είναι θαρρώ κι αυτή μια αρρώστεια. Αυτοί οι δυστυχισμένοι είναι σαν τα μικρά παιδιά, που τους αρέσει το ξένο ψωμί και το ξένο φαγητό, κι ας είναι το δικό τους καλύτερο. Δεν πας να τους λες πως ξεγελούν τον εαυτό τους και πως θρέφουνται με ψευτιές! Τους φαίνεται πως με τα λόγια σου τους προσβάλλεις, πως τους βγάζεις τα παράσημα του μοντερνισμού, πως τους κατεβάζεις από κει που τους ανέβασε η περηφάνεια τους κ’ η περιφρόνηση για την δική μας παράδο­ση. Διαβάστε περισσότερα »

Ο π. Θωμάς εμπνεύστηκε το παρόν κείμενο – όπως εξηγεί σε άρθρο του στην “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” – από την κοίμηση ενός Κληρικού που έζησε από κοντά και γνώρισε την εμμονή του στην παραδοσιακή λατρεία, όχι μόνο λόγοις, αλλά και έργοις, παρά τις δυσκολίες που του δημιουργούσαν οι πολλές του ασθένειες. Ήταν ένας Κληρικός του «παλαιού τυπικού», της παλαιάς αυθεντικής ιερατικής νοοτροπίας. Διαβάστε περισσότερα »

Θεωρούμε τις θέσεις του μακαριστού γέροντος εξαιρετικά χρήσιμες, ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες που πολλά ακούγονται και γράφονται προς την αντίθετη κατεύθυνση της Ορθοδόξου παραδόσεως.

Ι. Ο μεγάλος πόνος του και η ξεκάθαρη αντίθεσίς του δια τις κατά καιρούς -και με διαφόρους προφάσεις- διενεργούμε­νες συμπροσευχές ορθοδόξων μετά αιρετικών και πολύ περισσότερον μετά ετεροθρήσκων’ ακόμη και ειδωλολατρών! II. Η επιμονή του εις το αναλλοίωτον της Λειτουργικής μας γλώσσης και η αυστηρότατη καταδίκη του πάσης συζη­τήσεως για μετάφρασιν λειτουργικών μας κειμένων εις την νεοελληνικήν. III. Η απαρέσκειά του προς την ανάγνωσιν των λειτουρ­γικών ευχών εις επήκοον του λαού. IV. H σαφής διαφωνία του ακόμη και σε προτάσεις δια συζήτησιν μετατροπών συναφών με τις Ιερές Νηστείες. V. Η έντονος αντίδρασίς του στις προσπάθειες μεταρ­ρυθμίσεως ή καταργήσεως της ενδυμασίας των κληρικών (ράσο) [3], αλλά και της εν γένει εκκοσμικευμένης εμφανίσεως των (κοπή γενειάδος και κόμης). VI. Η εναγώνιος προσπάθειά του δια την διατήρησιν της μοναχικής και δη της Αγιορείτικης Παραδόσεως. Διαβάστε περισσότερα »