Πάνω από τα μισά Ελληνόπουλα γυμνάζονται ελάχιστα έως καθόλου

«Σε καθημερινή βάση ο γιος μου δεν γυμνάζεται. Μόνο δύο ώρες την εβδομάδα, όσο διαρκεί το μάθημα της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος για περισσότερη άσκηση αφού οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν αφήνουν περιθώρια για οργανωμένο αθλητισμό ή για το σημαντικότερο από όλα σε αυτή την ηλικία… το παιχνίδι».

Τα παιδιά κάτω των 12 ετών δεν πρέπει να χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα προειδοποίησε ένας κορυφαίος σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης. Ο καθηγητής Λόουρι Τσάλις επισήμανε ότι τα παιδιά δεν είναι «μικροί ενήλικοι» και ότι δεν πρέπει να τους δίνουμε κινητά πριν από την ηλικία των 12 ετών. Ακόμη και τότε, οι έφηβοι θα πρέπει να χρησιμοποιούν τα τηλέφωνά τους για να στέλνουν μηνύματα κειμένου μάλλον, παρά για να μιλούν, πρόσθεσε ο καθηγητής, ο οποίος είναι γιατρός και ειδικεύεται στις επιπτώσεις των ακτινοβολιών.

Πολύ καλά μας τα είπε τελευταία η επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού με αφορμή τα διάφορα περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς μαθητών σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης: «Ένα παιδί που εκδηλώνει ακραίες αντικοινωνικές συμπεριφορές εκφράζει την αποτυχία της Πολιτείας» (Φιλελεύθερος, 2 Μαρτίου 2010). Επηρεασμένοι από τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, την εμφάνιση νέων επαγγελμάτων και εξειδικευμένων κλάδων, αλλά και επαρμένοι από το νεοπλουτισμό μας, ρίξαμε ως κοινωνία και ως Πολιτεία όλο το βάρος στην εκπαίδευση των παιδιών μας, ώστε αυτά να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις νέες προκλήσεις και να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα (και τελευταίου τύπου κινητά έχουν τα παιδιά μας και facebook έχουν, και τι δεν έχουν). Πραγματικά, πόση ρητορική αναπτύχθηκε από όλους μας τα τελευταία χρόνια σχετικά με το θέμα αυτό; Ασχοληθήκαμε με πολλά ερωτήματα, δώσαμε λύσεις σε προβλήματα, πήραμε μέτρα, φτιάξαμε υποδομές, εκσυγχρονίσαμε το ένα, βελτιώσαμε το άλλο, πήραμε και δώσαμε τόσα φώτα και «να μας τόσο μωροί όσο και πρώτα», όπως θα έλεγε και ο γνωστός φιλόσοφος Γκαίτε. Ένα ερώτημα όμως δεν μπορέσαμε ακόμα νααπαντήσουμε. Τι χρειάζεται σήμερα η κοινωνία μας; Μόνο εξειδικευμένους εργάτες, δραστήριους επιχειρηματίες, άρτια καταρτισμένους επιστήμονες, τεχνολογικά ενημερωμένους πολίτες; Απαραίτητοι και χρήσιμοι ασφαλώς όλοι αυτοί. Όμως πολίτες πνευματικά καλλιεργημένους και αληθινούς ανθρώπους δε χρειαζόμαστε σήμερα; Όλοι οι πιο πάνω δεν πρέπει να είναι πρώτα άνθρωποικαι μετά αυτό που είναι; Είναι γνωστό ότι «πάσα επιστήμη χωριζομένη αρετής» δεν είναι τίποτα.

«Πόσο ακόμα θα συμπιέσουμε την παιδική ηλικία για να κατασκευάζουμε αυτά τα καημένα τα μικρομέγαλα, ανερμάτιστα και ευάλωτα ανθρωπάκια;» ΑΝΩΝΥΜΗ ΔΑΣΚΑΛΑ

Έβλεπα, με ανείπωτη ομολογώ θλίψη, ένα βράδυ στην τηλεόραση, παιδάκια ηλικίας οκτώ έως δεκαπέντε ετών, να ακκίζονται τραγουδώντας, μιμούμενα σε κινήσεις και καμώματα κάποια εκμαυλιστικά είδωλα του σύγχρονου – ελληνικού και ξένου – καλλιτεχνικού στερεώματος, συμμετέχοντας σ’ έναν διαγωνισμό της Γιουροβίζιον για ανηλίκους. Και αναρωτήθηκα, με οργή αλλά και με τρόμο, ως πού μπορεί πια να φτάσει η ζημιά που εμείς οι μεγάλοι προξενούμε στα παιδιά μας; Πότε, επιτέλους, θα δώσουμε λόγο για τον ασύστολο βιασμό της παιδικής τους ψυχής; Για την παιδική ηλικία που με εγκληματική ασυνειδησία τους κλέψαμε; Για την αθωότητά τους που κατακρεουργήσαμε; Για τα πρότυπα με τα οποία τροφοδοτούμε συνεχώς τα όνειρα και τη δυστυχία τους; Έβλεπα το πως προσπαθούσαν αυτά τα οκτάχρονα «μη παιδιά» – μεταμφιεσμένα σε μακιγιαρισμένα μικρομέγαλα καλοκουρδισμένα ανθρωπάκια- να παραστήσουν αυτά που έχουν δει να κάνουν κάποιοι μεγάλοι, σε αντίστοιχες συνθήκες, αυτά που κάποιοι ανεγκέφαλοι μεγάλοι τα ώθησαν και τα δίδαξαν να κάνουν, και τα λυπήθηκα. Αλλά συγχρόνως τρόμαξα. Σκέφτηκα τις άπειρες και απροσδιόριστες, σε αρνητικές επιπτώσεις, προεκτάσεις που μπορεί να έχει για το μέλλον τους η εκμετάλλευση που υφίστανται αυτά τα παιδιά, αφού για στυγνή εκμετάλλευση πρόκειται.