Παραβολή του άφρoνος πλουσίου (Λουκ. 12, 16-21)

Από την ερμηνεία:

– Γιατί ο Θεός ευδόκησε, η χώρα του κακού και διεστραμένου πλουσίου, να καρποφορήσει πλήθος παντοίων και καλών καρπών;

– Τί κακά προξενεί ο πλούτος;

– Η πλεονεξία πάθος ακόρεστον. Ο πλεονέκτης όσο συνάγει τόσο περισσότερο επιθυμεί!

– Είναι δικά του τα αγαθά που θέλει να απολαύσει ο πλούσιος;

– Γιατί ανακηρύττει ο Θεός τον πλούσιο άφρονα;

– Γιατί ο Θεός λέγει “απαιτούσιν” (την ψυχή σου) και όχι “απαιτώ”;

Από την ομιλία:

– Φοβερός ο αιφνίδιος θάνατος. Μετά θάνατον ούτε ο ενάρετος μεταβάλλεται από την αρετή στην αμαρτία, ούτε ο αμαρτωλός από την αμαρτία στην αρετή. Όπως και αν ευρεθεί ο άνθρωπος στην ώρα του θανάτου έτσι και διαμένει.

– Όταν προ του θανάτου ο φιλάνθρωπος Θεός στέλνει ως άγγελον βαρύτατη ασθένεια, τότε αυτή βοά: Άνθρωπε, ετοίμασε τον εαυτό σου για την μέλλουσα ζωή και για το εκεί φοβερό κριτήριο. Οι πόνοι και η βάσανος της αρρώστιας και ο φοβερός φόβος του θανάτου την σκληρή καρδιά πολλές φορές κάμπτει. Τότε αισθάνεται ο άνθρωπος ότι χωρίζεται από του κόσμου, τότε βλέπει ότι σε τίποτα δεν τον ωφελεί ούτε ο πλούτος ούτε η δόξα ούτε όλα τα αγαθά του κόσμου.

– Όταν προ του θανάτου ο άνθρωπος είναι υγιής και εύρωστος και αμαρτάνων, μετά όμως από μια στιγμή άλαλος και αναίσθητος, ποιά ελπίδα τότε σωτηρίας; Πού επιστροφή;

– Ο Θεός ως εξουσιαστής και δεσπότης και της στάσεως και της κινήσεως και των νόμων και των ιδιωμάτων της φύσεως, και αυτής της φύσεως και των κτισμάτων πάντων δημιουργός και παντοδύναμος, κινεί και μεταβάλλει τα πάντα και ποιεί όσα θέλει και καθώς θέλει και βούλεται.

– Κάθε συμφορά, κάθε θλίψη και κάθε κακό όταν έλθει εξαίφνης γίνεται βαρύτερο και θλιβερότερο. Όταν έχει ο άνθρωπος προϋπάρχουσα είδηση του κακού, εάν μεν είναι το κακό φευκτόν, ή φεύγει αυτό παντελώς, ή με κάποιο τρόπο το κάνει μετριώτερο. Εάν δε άφευκτον, προετοιμάζει την καρδιά του για την υποδοχή του.

– Όταν προγνωρίζουμε τον θάνατον δια της μετανοίας και εξομολογήσεως απαλλασσόμαστε από το βαρύ φορτίο των αμαρτημάτων μας, καθησυχάζουμε της συνηδείσεως τον έλεγχο και διώχνουμε τον υπέρμετρο φόβο τής αιωνίου κολάσεως. Μεταλαβόντες δε των αγίων μυστηρίων, συνενούμεθα με τον σωτήρα Ιησού Χριστό.

– Όχι όμως μόνο αγνοούμε την ώρα τού θανάτου αλλά και το είδος του.

– Γιατί όμως ο Θεός ηθέλησε να μην γνωρίζουμε την ώρα του θανάτου μας; Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Η ιατρεία της αιμορροούσης και η εκ νεκρών ανάσταση της του Ιαείρου θυγατρός. (Λουκ. η’ 41-56)

– Πολλοί είτε εξ απλότητος είτε εκ πονηρίας ονομάζουσι θαύματα και εκείνα, όσα πράγματι και αληθεία ουκ εισί θαύματα, αλλ’ έργα της φύσεως σπάνια και δύσκολα. Το αληθές θαύμά εστιν έργον ουχί της φύσεως, αλλά της του Θεού δυνάμεως.

– Ποια είναι τα αναγκαία για να εισακουστεί η δέησή μας προς τον Θεό;

– Γιατί ο Ιησούς, στην περίπτωση της αιμορροούσης, ρωτά ποιός Τον ακούμπησε ενώ γνωρίζει τα πάντα;

– Τι είδους δύναμη ήταν αυτή που εξήλθε από το ιμάτιον του Κυρίου Ιησού και εθεράπευσε την αιμορροούσα;

– Γιατί η γυναίκα αποκαλύπτει μόνη της την θεραπεία που έλαβε απ’ τον Ιησού;

– Είναι σωστό να σεβόμαστε εκτός από τα λείψανα και τα ιμάτια των αγίων;

– Γιατί ο Ιησούς είπε ότι η νεκρά δεν απέθανε αλλά κοιμάται, ενώ πραγματικά είχε πεθάνει;

– Γιατί δεν ελάμβαναν την Χάριν του Χριστού και όλοι οι άλλοι που τον άγγιζαν λόγω του συνοστισμού;

– Γιατί ο Ιησούς μετά την ανάσταση της νεκρής, διέταξε να της δώσουν να φάει; Και γιατί ζητάει στους παρευρισκόμενους να μην φανερώσουν το θαύμα;

– Ο Θεός ενομοθέτησε τις προσευχές, τις νηστείες και τις εορτές, αλλά δεν τα ζήτησε από τους ανθρώπους ως εξωτερικά σημεία της ψυχικής τους διαθέσεως, αλλά ως αποδείξεις της ψυχής που είναι αφιερωμένη σε Αυτόν.

– Όταν ο άνθρωπος αφιερώσει την ψυχή του στον Θεόν, τότε αυτή με την δύναμη της Θείας Χάριτος οδηγεί το σώμα προς την υπηρεσία πάσης αρετής και αγαθοεργίας. Πώς όμως μπορεί ο άνθρωπος να αφιερώσει τον νουν, την καρδίαν και την ψυχήν του στο Θεό;

– Περί του θανάτου, της ζωής, της κρίσεως, της κολάσεως και της δόξης.

– Η κτίσις βοηθός στον άνθρωπο για να στοχαστεί την παντοδυναμία τού Θεού.

– Πώς μπορούν οι εν τω κόσμω άνθρωποι να αφιερώσουν όλον το νου τους στο Θεό, όταν προσηλώνονται στο επάγγελμα και τις εργασίες που απαιτούνται για να ζήσουν; Διαβάστε περισσότερα »

«Ἐμοὶ δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου, ὁ Θεός, λίαν ἐκραταιώθησαν αἱ ἀρχαὶ αὐτῶν (: Από εμένα με μεγαλοπρέπεια τιμήθηκαν οι φίλοι Σου, Θεέ μου, και οι αρχές της καταβολής και της ύπαρξής τους και εν γένει η δύναμη και επιρροή τους κάτω από το προστατευτικό Σου χέρι υπήρξαν εξόχως ισχυρές και αδιάσειστες)» [Ψαλμ.138,14], λέγει εκείνος ο Δαβίδ, ο πιο θεόπνευστος από τους ψαλμωδούς που υπήρξαν ποτέ. Αρχές του χορού των Αποστόλων είναι οι κορυφαίοι, του καταλόγου των προφητών όσοι κατονομάστηκαν ότι είχαν αξιωθεί την θεοπτία, των δε ιερών διδασκάλων και όλης της ομηγύρεως των οσίων όσοι ονομάστηκαν μεγάλοι σύμφωνα με την υπόσχεση του κοινού Σωτήρος όλων μας [βλ. Ματθ. 5, 19: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν (: Αφού λοιπόν οι εντολές έχουν κύρος και ισχύ ακατάλυτη, οποιοσδήποτε παραβεί μία κι από εκείνες ακόμη τις εντολές μου που φαίνονται πολύ μικρές και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, να τις θεωρούν δηλαδή μικρές κι ασήμαντες, θα κηρυχθεί ελάχιστος και τελευταίος στην Βασιλεία των ουρανών. Εκείνος όμως που θα εφαρμόσει όλες ανεξαιρέτως τις εντολές και θα διδάξει και τους άλλους να τις τηρούν, αυτός θα ανακηρυχθεί μεγάλος στην Βασιλεία των ουρανών. Κι αυτές λοιπόν τις εντολές που οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι παραμερίζουν με τις ανθρώπινες παραδόσεις τους, πρέπει να τις προσέχετε και να τις εφαρμόζετε)»], όπως και των μαρτύρων του Χριστού οπωσδήποτε οι μεγαλομάρτυρες.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους τελευταίους διαπρέπει λαμπρώς εξέχοντας από τους περισσότερους ο άγιος που υμνείται και τιμάται εξαιρέτως από εμάς, ο εντόπιος και συμπολίτης μας πολιούχος, το μέγα θαύμα της οικουμένης, το μέγα ωράισμα της Εκκλησίας, ο σε όλα σπουδαίος και θαυματουργός και μυροβλύτης Δημήτριος. Διαβάστε περισσότερα »

(Λουκ. η’ 27-39)

– Τι δηλώνουν τα λόγια “Εκ χρόνων ικανών” και το “Δέομαί σου, μη με βασανίσης“;

– Γιατί το δαιμόνιο οδηγούσε τον δαιμονιζόμενο στις ερημιές;

– Γιατί ο Ιησούς ρώτησε για το όνομα του δαιμονίου; Δε γνώριζε;

– Γιατί ο ένας ευαγγελιστής ομιλεί για λίμνη ενώ ο άλλος για θάλλασα;

– Γιατί οι παριστάμενοι, με την εκδίωξη των δαιμονίων, εφοβήθησαν;

– Γιατί ζήτησαν από τον Ιησούν να φύγει, ενώ ο ιαθείς άνθρωπος Τον παρακαλούσε να μείνει μαζί του;

– Γιατί ο Ιησούς είπε: “διηγού ὀσα εποίησέ σοι ο Θεός” και όχι “όσα εποίησά σοι εγώ”;

– Ο ευεργέτης χρέος έχει να μην ζητή αμοιβή παρά του ευεργετηθέντος και ο ευεργετηθείς χρέος έχει να αγωνίζεται να ανταμείψη την ευεργεσία.

– Με ποιους τρόπους οι άνθρωποι φαίνονται αχάριστοι προς τους ευεργέτες τους; Ποια είναι η χειρότερη τάξη των αχαρίστων και ποια είναι η αμαρτία τους; (αμαρτάνουν κατά της φύσεως, κατά του ορθού λόγου και κατά του Θεού).

– Ο Θεός έχει ανάγκη την ευχαριστία των ευεργετηθέντων και οργίζεται κατά των αχαρίστων; Εάν όχι, γιατί ζητεί την ευχαριστία και αγανακτεί με την αχαριστία;

– Με ποιο τρόπο οι άνθρωποι γίνονται αχάριστοι προς τον Θεό;

– Μήπως ο ασθενής, ο φτωχός, ο δυστυχής, δεν χρωστούν ευχαριστίας ανταπόδοση στον Θεό, γιατί δεν έλαβαν καμία ευεργεσία; Διαβάστε περισσότερα »