Το θέμα της συμμετοχής της Εκκλησίας μας στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και «Ρωμαιοκαθολικής», αλλά κυρίως του τρόπου με τον οποίον συμμετέχει είναι μεγάλο, όμως εδώ θα αρκεσθώ να παρουσιάσω συνοπτικά μερικές απόψεις.

Σέ προηγούμενα σημειώματά μας ασχοληθήκαμε μέ τό «ξύπνημα τών αθέων» καί τήν αθεϊστική «ιεραποστολική» δράση ορισμένων δημοσιογράφων. Όμως η μαχητική αθεΐα δέν είναι ο μέγιστος κίνδυνος γιά τά μέλη τής Εκκλησίας, αν καί όπως δείχνουν τά πράγματα θά περάσουμε –εξαιτίας της–μιά περίοδο στήν οποία θά δημιουργηθούν κλυδωνισμοί σέ αρκετές συνειδήσεις σκεπτομένων Χριστιανών, νέων κυρίως, αλλά καί μεγάλων, οι οποίοι δέν έχουν προχωρήσει από τήν σκέψη στήν εμπειρική επιβεβαίωση τού αποστολικού καί πατερικού κηρύγματος. Από τίς πολύφθογγες επιστημονικοφανείς ρητορίες τών αθέων θά περάσουν επίσης από πειρασμό καί όσοι ζούν τήν πίστη τους ως αυτονόητη οικογενειακή παράδοση ή ως ένα πολιτιστικό στοιχείο άρρηκτα δεμένο μέ τήν εθνική μας ιστορία, χωρίς όμως νά τήν έχουν αφομοιώσει, χωρίς νά τήν έχουν μετατρέψει σέ φρόνημα καί καθημερινή πράξη, μέσα στό πλαίσιο τών συνθηκών τής σύγχρονης ζωής.

Κανείς δέν αντιλέγει στό ότι υπάρχει οικονομική κρίση πού μαστίζει τήν ανθρωπότητα, αλλά καί τόν καθένα μας, αφού επηρεάζει τόν τρόπο τής ζωής καί τής εργασίας όλων τών ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος γιά τόν οποίο διάφοροι οικονομολόγοι προσπαθούν νά βρούν λύσεις γιά τήν αντιμετώπισή της καί αυτό τό επιχειρούν μέ οικονομικούς τρόπους καί πολιτικά μέσα.

Η απόφαση της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ναυπακτίας (ΟΣΥΝ) να βραβεύση τον Σύλλογο «Αλκυόνη» είναι αξία κάθε επαίνου από όλους μας και ως Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και σας επαινώ και σας ευλογώ. Επιτελείτε μεγάλο έργο, όπως έχω την χαρά να γνωρίζω από κοντά, αλλά το έργο αυτό που πράξατε σήμερα με το να βραβεύσετε αυτόν τον δραστήριο Σύλλογο σας τιμά ιδιαιτέρως.

Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες όταν ξέρη κανείς να τιμά άλλους, στην πραγματικότητα τιμάται ο ίδιος. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η σημερινή. Γιατί μια κοινωνία δείχνει τον πολιτισμό της από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πρόσωπα εκείνα που έχουν κάποιο πρόβλημα και δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετούνται, όταν δηλαδή ασχολείται με το λεγόμενο «περιθώριο» της κοινωνίας.

Θα ήθελα να κάνω μερικές συμπληρωματικές επεξηγήσεις πάνω στην άποψη αυτή.