Ο πιο αρμόδιος τρόπος, με τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί η πνευματική (διανοητική) και η θρησκευτική μόρφωση του ανθρώπου, είναι εκείνος που ξεκινά από αυτή τη βρεφική ηλικία. Επειδή όμως οι μόνοι άμεσοι και αρμόδιοι δάσκαλοι αυτής της ηλικίας είναι οι μητέρες, γι’ αυτό και είναι ανάγκη αυτές πρώτα να παίρνουν επιμελημένη ανατροφή, γιατί αυτές θα χρησιμεύσουν για τα παιδιά τους ως εικόνες, των οποίων πιστά αντίγραφα θα γίνουν αυτά. Διότι κάπως έτσι στα χνάρια των μητέρων προχωρούν με ακρίβεια τα παιδιά, ώστε μπορούμε να πούμε ότι ένα χνάρι υπάρχει πάνω στο έδαφος, το χνάρι της μητέρας. Το παιδί τόσο πολύ μιμείται τα πλεονεκτήματα ή τα ελαττώματα της μητέρας, ακόμη και τη φωνή και το ύφος, ώστε πολύ εύστοχα θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τα παιδιά με τον φωνογράφο, η ορειχάλκινη πλάκα του οποίου δέχεται πρώτα τα ίχνη της φωνής και στη συνέχεια την εκπέμπει με τον ίδιο τόνο, το ίδιο ύφος και με τον ίδιο χρωματισμό, με τον οποίο εκφωνήθηκε. Διαβάστε περισσότερα »

Τα παιδιά από τη φύση τους τρέφουν ιδιαίτερο σεβασμό απέναντι στους γονείς. Το φυσικό αυτό αίσθημα εμπνέει και η πέμπτη εντολή. Θα ήταν ίσως εντελώς περιττό να πούμε στους γονείς: Φερθείτε με τέτοιο τρόπο, ώστε να σας σέβονται τα παιδιά σας.

Βέβαια το παιδί γνωρίζει, ότι πρέπει να τιμά τον πατέρα και τη μητέρα, ότι αυτό ζητάει ο Θεός. Τι γίνεται όμως, όταν βλέπει στους γονείς κάτι που προκαλεί απέχθεια, αντιπάθεια και ταραχή στην αθώα παιδική του ψυχή, κι έτσι δεν μπορεί να τους σεβαστεί παρ’ όλη τή θέλησή του; Διαβάστε περισσότερα »

Από το βιβλίο «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ»

Ερμηνεία του Όγδοου Αναβαθμού του Γ΄ ήχου:

«Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου εὐφράνθητι, καθορῶν σου Ποιμενάρχα, τὰ ἔκγονα φέροντα, κλάδους ἀγαθοεργίας». Διαβάστε περισσότερα »

Το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου είναι ένας πεντακάθαρος καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας. Η οποία έχει ένα κύριο χαρακτηριστικό. Απεχθάνεται την ευθύνη. Προτιμάει να φταίει πάντα κάποιος άλλος εκτός από αυτήν. Κι αυτή τη νοοτροπία τη μαθαίνει από τα γεννοφάσκια της στα σπίτια της από τους γονείς της. Η επίρριψη της ευθύνης στα καπρίτσια της φύσης αντί για τον οικογενειακό ιστό ταιριάζει γάντι στην ανευθυνότητα των γονιών. Διαβάστε περισσότερα »

Μιλώντας προ ηµερών µε µια ισπανίδα φίλη κοινωνική λειτουργό – είχε έρθει στην Αθήνα για λίγες ημέρες διακοπών με τον έλληνα σύζυγό της – άκουσα για πρώτη φορά τον όρο «violencia filio-parental». «Ξέρεις, όταν τα παιδιά δέρνουν τους γονείς τους» μου είπε. Γνωρίζοντας ότι η ίδια ανέλαβε πρόσφατα συντονίστρια σε ένα είδος καταφυγίου για παιδιά από δυσλειτουργικές οικογένειες, κούνησα το κεφάλι μου με κατανόηση. «Οχι, αυτό δεν αφορά παιδιά από “διαλυμένα” σπίτια ή εφήβους με παραβατική συμπεριφορά» έσπευσε να μου αποσαφηνίσει. «Είναι ένα φαινόμενο που πλήττει πολύ συχνά πλέον “κανονικές” οικογένειες, από μεσαία στρώματα, συχνά ανώτερου μορφωτικού επιπέδου. Ξεκίνησε γύρω στο 2005 και κάθε χρόνο τα κρούσματα αυξάνονται. Πολλοί γονείς φοβούνται ή ντρέπονται να μιλήσουν. Τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν χωρίς κανείς να τολμά να τους πει “όχι”. “Δεν με αφήνεις να αγοράσω το κινητό που θέλω;”. “Δεν με αφήνεις να γυρίσω στο σπίτι ό,τι ώρα θέλω; Θα σου δείξω εγώ”». Διαβάστε περισσότερα »