Δημοσιεύσαμε την προηγούμενη εβδομάδα τον «πρώτο τόμο του σχολικού τσελεμεντέ». Τα υλικά παρασκευής του αντλήθηκαν από τα βιβλία Γλώσσας των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Στο παρόν άρθρο θα καταγράψουμε το εδεσματολόγιο, τις συνταγές μαγειρικής των υπολοίπων τάξεων του Δημοτικού καθώς και του Γυμνασίου. Γράμματα πολλά μπορεί να μην μαθαίνουν οι μαθητές, αλλά είναι σίγουρο ότι περατώνοντας την εννιάχρονη υποχρεωτική, κατά το Σύνταγμα, εκπαίδευση, θα γνωρίζουν επαρκώς τα μυστικά της κουζίνας και τη περιποίηση της δέσποινας κοιλίας τους. Λέγαμε παλιότερα ότι η Εκπαίδευση εγκατέλειψε την ψυχή του παιδιού και στράφηκε μονομερώς στον εγκέφαλό του, για να θεραπεύσει τις ανάγκες του κράτους, της βιομηχανίας και των επιχειρήσεων. Τώρα με την κρίση και την τρομακτική ανεργία εγκαταλείπει την χρησιμοθηρική της αποστολή και στρέφεται στο στομάχι του μαθητή για να θεραπεύσει τις ανάγκες του σώματός του. Εκπαίδευση, δηλαδή, σαρκολατρική, ηδονοθηρική. Αποστολή πια του εκπαιδευτικού δεν είναι να μεταδίδει γνώσεις και ήθος – αυτά είναι μισητά πράγματα- αλλά να μεταβληθεί σε «βοηθό μάθησης» σε «εμψυχωτή ομάδας της τάξης» σ’ ένα είδος «σεφ», αρχιμάγειρα. Για το «Νέο Σχολείο» προτιμότερη είναι η διδαχή μιας συνταγής για «μακαρόνια με κιμά», παρά το απόσπασμα από τον «Επιτάφιο» του Περικλή, ο ύμνος στην δημοκρατία, που περιείχαν τα παλαιότερα βιβλία. «Ώρα με την ώρα μακραίνουμε απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να μας γνωρίσουν τον αληθινό εαυτό μας. Κόβουμε τις ίδιες μας τις ρίζες ή προδίδουμε την ιστορική μας μνήμη. Αγνοούμε την αλήθεια του αρχαίου ρητού: Γένοιο οίος έσσι μαθών ή, όπως με άλλα λόγια την εξέφρασε ο Χριστός: Ουκ έχουσιν ρίζαν εν εαυτοίς αλλά πρόσκαιροι εισίν…». (Δ. Πικιώνης).

Συνεχίζουμε τις σχολικές συνταγές.