Παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό, όπως όλοι οι συνά­δελφοι άλλωστε, τις εξελίξεις στο μάθημα των θρησκευτι­κών, τη σχετική συζήτηση γύρω από τα ζητήματα που έχουν προκύψει, τις διάφορες απόψεις που κατά καιρούς διατυ­πώνονται από πολλούς, καθώς και την όποια πολεμική ανα­πτύσσεται εναντίον του συγκε­κριμένου διδακτικού αντικει­μένου. Στο παρόν άρθρο δεν πρό­κειται να αναφερθούμε στους πολέμιους του μαθήματος, καθώς, σύμφωνα με τη γνώμη μας, δεν έχουν μόνο αυτοί μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, σή­μερα, η διδασκαλία του μαθή­ματος στα σχολεία μας. Σκοπός μας είναι να γίνει αφορμή για μια γόνιμη αυτοκριτική στο χώ­ρο των θεολόγων, εκπαιδευτικών ή μη, διότι φαίνεται να φέ­ρουν και αυτοί σημαντικό ποσο­στό ευθύνης για τη συνεχή και κλιμακούμενη απαξίωση του μαθήματος, όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο ή αντιφατικό.