Μί­α ἱ­ε­ρα­τι­κή οἰ­κο­γέ­νεια σ᾿ ἕ­να χω­ριό τῆς Τρι­πό­λε­ως, κοντά στό μο­να­στή­ρι τῆς πά­νω Χρέ­πας, πή­γαι­νε μέ τό κάρ­ρο στό χω­ρά­φι ἔ­χοντας καί τό μι­κρό κο­ρι­τσά­κι τους μα­ζί. Στόν δρό­μο ἔ­πε­σε ἡ μι­κρή ἀ­πό τό κάρ­ρο, χτύ­πη­σε καί ἔ­τρε­χε αἷ­μα ἀ­πό τά αὐ­τιά της. Διαβάστε περισσότερα »

Ἦταν κάποιο βράδυ, μετά ἀπό μιά κουραστική μέρα, πού ὁ Κύριος εἶχε περάσει κηρύσσοντας καί συζητώντας ἀδιάκοπα μέ τό λαό, τούς Φαρισαίους καί τούς μαθητές. Τότε μερικές μητέρες θέλησαν νά φέρουν κοντά Του τά παιδιά τους γιά νά τά εὐλογήσει. Οἱ μαθητές δέν ἤθελαν ὅμως νά ἐνοχλήσουν τόν Κύριο, καί γι’ αὐτό δέν τίς ἄφηναν νά Τόν πλησιάσουν. Τότε ὁ Χριστός εἶπε τά στοργικά λόγια: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με» (Λουκ. 18:16). Αὐτό εἶναι ἀκριβῶς τό καθῆκον τῶν χριστιανῶν γονέων. Τό χρέος πατέρων καί μητέρων. Ἀλλά, θά πεῖτε, πῶς εἶναι δυνατό νά γίνει αὐτό, τώρα πού ὁ Σωτήρας δέν κηρύσσει πιά μέ ἀνθρώπινη μορφή πάνω στή γῆ; Διαβάστε περισσότερα »

«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυϊδ. ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»
(Ματθ. ιε´ 22)

Ὁ πόνος τῆς Χαναναίας γυναίκας γιὰ τὴν δαιμονισμένη θυγατέρα της, ὅπως καὶ ἡ μεγάλη της πίστι στὸν Χριστό, τὴν ἔκαναν νὰ κράζη: «ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Ἡ αἴτησή της εἶναι προσωπική, ἔστω κι ἂν ἀφοροῦσε περισσότερο τὴν θυγατέρα της, γιατί ὁ πόνος τοῦ παιδιοῦ τῆς εἶναι καὶ δικός της πόνος. Ζητᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτὸ εἶναι πηγὴ ἀνεξάντλητη καὶ δύναμι ἀνέκφραστη. Καὶ ὁ Χριστὸς προσφέρει στὴν θυγατέρα της τὴν θεραπεία, ἐπειδὴ τὸ ζήτησε ἡ μητέρα της μὲ πολλὴ πίστι. «Ὢ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις. Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης».
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ μᾶς δίδει σήμερα ἀφορμὴ νὰ διατυπώσουμε μερικὲς ἀλήθειες, μὲ ἁπλὰ ὅμως λόγια, γύρω ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα φαίνεται ἀφ’ ἑνὸς μὲν στὴν οἰκογένεια, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ στὴν κοινωνία. Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »