αμαρτωλοί

Πνευματική αντιμετώπισις των αμαρτωλών (Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης)

Οἱ ἄνθρωποι συνήθως κατηγοροῦν ἐκείνους ποὺ κάνουν ἀδικίες καὶ ἐργάζονται μὲ πολλοὺς τρόπους τὸ κακό. Εἶναι αὐστηροὶ κριτὲς καὶ δὲν παραλείπουν νὰ ἐπικαλεσθοῦν καὶ μερικὲς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, παρόλο ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ οἱ ἴδιοι ἔχουν διαπράξει παρόμοιες πράξεις, οἱ ὁποῖες δὲν εἶχαν γίνει εὐρέως γνωστές. Οἱ λόγοι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀναφέρονται στὶς κακὲς πράξεις τῶν ἄλλων, εἶναι ὑποκριτικοὶ καὶ ἀναξιόπιστοι. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο κινοῦνται καὶ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, σηκώνουν θύελλα καὶ ἐξουθενώνουν ἐκείνους, ποὺ βαρύνονται μὲ κάποια παράνομη ἤ ἐγκληματικὴ πράξη καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ ἔχουν ἀνάγκη ψυχολογικῆς στήριξης ἢ νὰ ἔχουν μετανοήσει γιὰ ὅ,τι ἔκαναν.

Διαβάστε περισσότερα »

Για τη ζωή του αμαρτωλού (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Επιστολή στον κλειδαρά Ι. Τ. .

Κάποιος άνθρωπος κληρονόμησε μεγάλο πλούτο από τον πατέρα του. Όμως χρησιμοποίησε όλο τον κληρονομημένο πλούτο για το χτίσιμο, τη στερέωση και τη διακόσμηση ενός σπιτιού. Και ζούσε μόνος σ’ αυτό το σπίτι. Ούτε πήγαινε σε κανέναν ούτε δεχόταν κανέναν από τους καλούς ανθρώπους. Για τον εαυτό του δεν έδινε τίποτα˙ όλα για το σπίτι. Άπλυτος , αχτένιστος, με κουρέλια, άσιτος, τσιγκούνης για τον εαυτό του και τους άλλους, τα έδινε όλα μόνο για το σπίτι, στο οποίο έμενε. Χρόνια οι γείτονές του δεν μπόρεσαν να δουν το πρόσωπό του. Αλλά το σπίτι του απ’ έξω ήταν τόσο στολισμένο, ώστε ο καθένας από τους ξένους και τους περαστικούς αναφωνούσε από θαυμασμό. Άκουγε εκείνος ο άνθρωπος κάθε λόγο θαυμασμού για το σπίτι του, και αυτό ήταν η μόνη του ευχαρίστηση. «Πώς να ΄ναι εκείνος που κατοικεί σε τέτοιο παλάτι!», αναρωτιόντουσαν οι περαστικοί. Αλλά το πρόσωπο του νοικοκύρη κανένας δεν είδε. Διαβάστε περισσότερα »

«Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;» (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

Αμέσως μετά το σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης. Διαβάστε περισσότερα »

Απάντηση εις την ένσταση: «Είμαι πολύ αμαρτωλός και δεν υπάρχει συγχώρησις πια για μένα· τί να κάμω λοιπόν εις την Εκκλησίαν;» (Δημήτριος Παναγόπουλος)

Δυστυχώς, όταν κατορθώση ο Διάβολος και μας βάλη, όπως λέμε στο χέρι, τότε αρχίζει τας απειλάς και τας απογοη­τεύσεις, επιδιώκων να μας φέρη εις απόγνωσιν. Ενώ, έως ότου πράξωμεν την αμαρτίαν μας λέγει, ότι αυ­τή δεν είναι τίποτε, όταν κατόπιν την διαπράξωμεν τότε μας λέγει τα αντίθετα. Ότι δηλαδή δεν συγχωρείται, ότι είναι μεγάλη, ότι ο Χριστός είναι αυστηρός, ότι ο Ιερεύς είναι κακός και θα τα μαρτυρήση κ.τ.τ. Διαβάστε περισσότερα »