Ἡ ἀποστροφὴ πρὸς τὶς κακὲς πράξεις ἐπιβάλλεται, γιατί εἶναι ἁμαρτωλές. Δὲν πρέπει οὔτε νὰ τὶς ἀνεχόμαστε, οὔτε νὰ τὶς καλύπτουμε. Τοὺς ἀνθρώπους ὅμως δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀποστρεφόμαστε. Ὅταν αὐτὸ δὲν τηρεῖται, τὸ κακὸ συνεχίζεται. Πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἔτσι θὰ μειωθεῖ ὁ ἀριθμὸς τῶν κακοποιῶν καὶ θὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ πνευματικὴ ἀναβάθμιση τῆς κοινωνίας. Οἱ ἀστυνομικὲς καὶ δικαστικὲς ἀρχὲς μπορεῖ νὰ πετύχουν κάτι, ὄχι ὅμως καὶ νὰ σωφρονίσουν τοὺς παραβάτες τῶν νόμων, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειονότητά τους παραμένουν πάντα οἱ ἴδιοι καὶ ὅταν ἀποφυλακίζονται, συνεχίζουν τὴν ἐγκληματική τους δραστηριότητα.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ του προτρέπει τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀποστρέφονται τὸ κακὸ καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὸ καλό. Καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Βελιμίροβιτς σχολιάζει τὸ λόγο τοῦ Παύλου: «Νὰ ἀπεχθάνεσθε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ μὴ ἀπεχθάνεσθε τὸν ἄνθρωπο ποὺ κάνει τὸ κακό, γιατί εἶναι ἕνας ἄρρωστος ἄνθρωπος! Ἂν μπορεῖτε γιατρέψτε τὸν ἄρρωστο καὶ μὴ τὸν σκοτώνετε μὲ τὸ μῖσος σας. Νὰ παραμένετε στὴν πλευρὰ τοῦ καλοῦ καὶ μόνο στὴν πλευρὰ τοῦ καλοῦ, γιατί τὸ καλὸ προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ θησαυρὸς κάθε καλοῦ».

Αὐτὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς τρόπος ἀντιμετώπισης τῶν διαφόρων κακοποιῶν. Εἴμαστε ἀπέναντί τους ἐπιεικεῖς καὶ φιλάνθρωποι καὶ περιμένουμε τὴ μετάνοιά τους καὶ τὴ διόρθωση τοῦ χαρακτήρα τους. Ἐπικαλούμασθε ἐπίσης καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δύναμη. Δὲν ἀποκλείουμε κανέναν ἀπὸ τὴ σωτηρία.

Οἱ χριστιανοὶ βλέπουν τοὺς παραβάτες τῶν κοσμικῶν νόμων ὡς παραβάτες τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἁμαρτωλούς, γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀγκαλιάζουν καὶ τοὺς δείχνουν ἀγάπη, ὅταν μετανοοῦν. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι πρέπει νὰ δείχνουμε δημόσια ἀγάπη πρὸς τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ νὰ ἀνησυχοῦμε μήπως ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ λύπη ἀπελπισθεῖ καὶ τὸν καταπιεῖ ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος μετατρέπει τὸ σωτήριο φάρμακο τῆς μετανοίας σὲ δηλητήριο. Παρομοιάζει τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο ποὺ μετανοεῖ μὲ τὸ ἀσθενικὸ πρόβατο ποὺ «ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸ κοπάδι, ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ θεραπεύθηκε, ἔγινε πρόβατο ὅπως ἦταν πρίν. Τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τῆς μετάνοιας. Ἀνήκει λοιπὸν στὴ δική μας ποίμνη. Ἂς τὸ δεχθοῦμε ἐξ ὁλοκλήρου, ἂς τὸ ὑποδεχθοῦμε μὲ ἀνοικτὰ χέρια, ἂς τὸ περιλάβουμε στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἂς τὸ ἀγκαλιάσουμε, ἂς τὸ ἑνώσουμε μὲ τοὺς ἑαυτούς μας».

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπίσης συμβουλεύει νὰ κλαῖμε μαζὶ μὲ ἐκείνους ποὺ θλίβονται καὶ κλαῖνε. Ἐπαναλαμβάνει τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «κλαίειν μετὰ κλαιόντων». Λέει συγκεκριμένα: «Ὅταν ἴδεις τὸν ἀδελφό σου νὰ ὀδύρεται γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, γιὰ τὶς ὁποῖες τώρα μετανοεῖ, κλάψε μαζί του καὶ δεῖξε συμπάθεια. Γιατί ἔτσι θὰ μπορέσεις μὲ τὰ ξένα παθήματα νὰ διορθώσεις καὶ τὰ δικά σου. Γιατί αὐτὸς ποὺ ἔχυσε θερμὰ δάκρυα γιὰ τὴν ἁμαρτία τοῦ πλησίον, θρηνώντας γιὰ τὸν ἀδελφό του, θεράπευσε τὸν ἑαυτό του. Τέτοιος ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔλεγε: «Μὲ κατέλαβε μεγάλη ἀθυμία, ὅταν ἔβλεπα τοὺς ἁμαρτωλοὺς νὰ ἐγκαταλείπουν τὸ νόμο. Γιὰ τὴν ἁμαρτία νὰ κλαῖς. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, αὐτὴ εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἀθάνατης ψυχῆς, αὐτὴ εἶναι ἄξια πένθους καὶ ἀκατάπαυστων ὀδυρμῶν. Μακάρι νὰ χύνονται γι’ αὐτὴ πολλὰ δάκρυα καὶ νὰ μὴ λείπει ὁ στεναγμὸς ποὺ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς».

Μέσα στὴν ἀνησυχία μας γιὰ τὸ κακὸ ποὺ καθημερινὰ βλέπουμε, ἂς διατηροῦμε τὴ συμπάθεια σὲ ὅσους συναισθάνονται τὴν πτώση τους καὶ ἂς ἐλπίζουμε ὅτι δὲν θὰ ἐπαναλάβουν τὴν παραβατική τους τακτική. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν γνωρίζουμε πότε θὰ μετανοήσουν, ἂς ἔχουμε ἀνοικτὴ τὴν ἀγάπη μας καὶ ἂς εἴμαστε πρόθυμοι νὰ τοὺς βοηθήσουμε πνευματικά, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀρνητικὰ συναισθήματα γι’ αὐτούς. Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο τήρησαν μπροστὰ ἀπὸ ἐμᾶς οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.