Τὰ ἱερὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἔχουν ἁγιαστικὸ καὶ μεταμορφωτικὸ – ἠθικὸ χαρακτήρα στὴν ἐπίγεια ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι καὶ ὁ γάμος, ὡς «μυστήριον μέγα» (πρβλ. Ἐφεσ. 5, 32), ἀποτελεῖ γεγονὸς φανερώσεως καὶ πραγματώσεως τῆς ἀγαπητικῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κοινωνίας. Μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου, μέσα ἀπὸ τὴν ἑνότητα ἀνδρὸς καὶ γυναικός, ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία νὰ φανερώση τὸ χάρισμα τῆς «ὄντως ζωῆς». Ἡ σχέση τῶν συζύγων γίνεται ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο πραγματώνεται κυρίως μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, θὰ λέγαμε, ἐμπειρία μετοχῆς στὴν κοινωνία τῶν Ἁγίων. Ἐξάλλου, ἡ συσχέτιση τῆς κοινωνίας τοῦ γάμου μὲ τὴν Ἐκκλησία ἔχει γίνει ἐξ ἀρχῆς γενικὴ διδασκαλία στὴν Ἱ. Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὁ γάμος – οἰκογένεια χαρακτηρίσθηκε ὡς «κατ᾽οἶκον ἐκκλησία» (βλ. Ρωμ. 16, 5. Α´ Κορ. 16, 19. Κολ. 4, 15). Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τὸ ὁμολογεῖ: «Οὐ μικρὰ ἀρετή, τὸ καὶ τὴν οἰκίαν ἐκκλησίαν ποιῆσαι» (PG 61, 376). Διαβάστε περισσότερα »