Ἔχει εἰσβάλει τά τελευταῖα χρόνια στό λεξιλόγιό μας μιά καινούργια λέξη πού σύντομα ἀπέκτησε σημασία, ἡ ὁποία ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια τῆς ἀνάγκης πού ἔχουμε γιά καθημερινή λεκτική ἐπικοινωνία μέ τούς ὁμόγλωσσους συνανθρώπους μας. Ἡ σημασία της μάλιστα προβάλλεται μέ κύρος κριτηρίου τῆς ψυχικῆς μας ὑγείας. Εἶναι ἡ λέξη ἐνσυναίσθηση.

Τό μέλλον πάντα δημιουργεῖ ἕνα ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Εἶναι τό ἄγνωστο πού πρόκειται νά ζήσουμε. Καί ἐπειδή πρόκειται ὁπωσδήποτε νά τό ζήσουμε, εἴτε μέσα στόν παρόντα αἰώνα, εἴτε μέσα στίς καταστάσεις πού συναντοῦν ὅσοι ἀποδημοῦν ἀπό αὐτόν, τό ἐνδιαφέρον στούς περισσοτέρους εἶναι πολύ ἔντονο.

Στίς μέρες μας τό ἐνδιαφέρον γιά τό μέλλον ἔχει δημιουργήσει ἕναν πληθωρισμό ἀναρτήσεων σέ «διαδικτυακά προφητολόγια». Τό φαινόμενο ἔχει πάρει τήν μορφή πανδημικῆς ἀσθένειας, γι’ αὐτό ἔχει ἐνδιαφέρον νά τό μελετήσουμε καθοδηγούμενοι ἀπό τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Πρέπει νά εἶναι κανείς τυφλός γιά νά μή βλέπη ὅτι μιά βαριά καί μεταδοτική ἀσθένεια ταλαιπωρεῖ τόν τελευταῖο καιρό ἕνα «ζωντανό» τμῆμα τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Τό παρατηρήσιμο σύμπτωμα αὐτῆς τῆς ἀσθένειας εἶναι τό κύμα ἀμφισβήτησης τῆς πανδημίας καί συνακόλουθα ἡ ἀμφισβήτηση τῶν προτάσεων τῆς ἐπιτροπῆς τῶν λοιμωξιολόγων, τῶν περιοριστικῶν μέτρων πού ἐπιβάλλει ἡ Κυβέρνηση, καθώς καί τῶν σχετικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.  Ἀμφισβήτηση πού γίνεται «ἀγωνιστικό» κήρυγμα καί κάποιες φορές σκληρός ἐπιθετικός λόγος.