(Ρωμ. 15, 1-7)

Αφού λοιπόν ο Παύλος απέδωσε τη δοξολογία προς τον Θεό, πάλι από την ευχή προχωρεί σε παραίνεση, στρέφοντας τον λόγο στους πιο δυνατούς κατά την πίστη και λέγοντας τα εξής: «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν (: οφείλουμε εμείς οι δυνατοί στην πίστη και στην αρετή να δείχνουμε ανεκτικότητα και συμπάθεια στις αδυναμίες των αδυνάτων στην πίστη ανθρώπων και να μην κάνουμε εκείνα που αρέσουν στον εαυτό μας)» [Ρωμ. 15, 1]. Διαβάστε περισσότερα »

«Αγαθόν προσευχή μετά νηστείας και ελεημοσύνης και δικαιοσύνης» (Τωβίτ 12:8)

«Είναι καλό πράγμα η προσευχή, όταν συνοδεύεται από τη νηστεία, την ελεημοσύνη και τη δικαιοσύνη», είπε ο αρχάγγελος Ραφαήλ στον Τωβίτ. Μεγάλο, πράγματι, καλό είναι μια τέτοια νηστεία! Είναι μεγάλο καλό για τους αμαρτωλούς, καθώς αποτελεί τη μοναδική θύρα εξόδου από τη σαρκική κατάσταση και εισόδου στη σωτήρια μετάνοια. Είναι μεγάλο καλό και για τους δικαίους, καθώς αποτελεί το πιο ισχυρό πνευματικό τους όπλο. Μ’ αυτό το όπλο στα χέρια διατηρούν την ψυχική και σωματική τους αγνότητα ως το τέλος τής επίγειας διατριβής τους. Θεμέλιο της προσευχής τους είναι η νηστεία και θεμέλιο της νηστείας τους η ευσπλαχνία. Προσεύχονται με πίστη και λαμβάνουν όλα όσα ζητούν. Διαβάστε περισσότερα »

Ο Θεός μας είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ». Όποιος Χριστιανός δεν έχει την αγάπη του Θεού μέσα στην καρδιά του, δεν έχει ζωή Χριστού στην ψυχή του. Αυτό το μεγάλο έργο της φιλανθρωπίας του Θεού, το να κατέβει ο Θεός, ο Λόγος του Θεού να γίνει άνθρωπος, να λάβει σάρκα, να κατοικήσει ανάμεσά μας, να μας πλησιάσει, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η απέραντη φιλανθρωπία της θείας αγάπης. Η αγάπη του Θεού είναι αυτή που μας προστατεύει και μας φροντίζει για όλα. Εμείς οι άνθρωποι αμαρτάνουμε και λυπούμε τον Θεό. Ασεβούμε πολλάκις, αλλά η φιλανθρωπία Του είναι απέραντη και όλα τα συγχωρεί. Όλοι μας, και πρώτος εγώ, έχουμε λυπήσει αυτή την μεγάλη καρδιά του Θεού, που λέγεται αγάπη προς τον άνθρωπο. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσέξουμε στην ζωή μας, στον βίο μας, και στη συνέχεια να μην Του δώσουμε ξανά την πίκρα της αμαρτίας. Διαβάστε περισσότερα »

(Λουκ. ιε’, 11-32)

• Τι συμβολίζει ο πρεβύτερος υιός και τι ο νεώτερος στην παραβολή;
• Τι άραγε είναι “το επιβάλλον μέρος της ουσίας”;
• Από που φαίνεται πόσο πολύ επιρρεπής είναι ο άνθρωπος εις την αμαρτία;
• Ποια είναι η “χώραν μακράν” που απεδήμησε ο νεώτερος υιός;
• Μόνο την περιουσία του σπατάλησε ο άσωτος υιός ή και κάτι ακόμα;
• Διορθώθηκε άραγε ο άσωτος όταν άρχισε να στερείται;
• Ποιοι είναι οι “πολίτες” και ποιοι οι “αγροί” τους; Ποιους ονομάζει “χοίρους” ο Κύριος στην παραβολή και γιατί; Τι συμβολίζει η τροφή των χοίρων;
• Έχουν κορεσμό οι επιθυμίες των ασελγών;
• Ποιοι είναι οι “μίσθιοι”;
• Ποιες είναι των σωζομένων οι τάξεις;
• Με ποιον τρόπο αμάρτησε ο άσωτος εις τον ουρανόν και ενώπιον του Θεού;
• Ποια στοιχεία επιβεβαιώνουν την αληθινή μετάνοια του ασώτου;
• Τι συμβολίζουν “οι δούλοι” του πατέρα, “η στολή η πρώτη”, το “δακτύλιον”, τα “υποδήματα” και “ο μόσχος ο σιτευτός”;
• Γιατί ο πατέρας ονομάζει τον υιόν του νεκρό και χαμένο;
• Πως ο μεγαλύτερος υιός, που εμφανιζόταν “δίκαιος”, οργίζεται για την σωτηρία του νεώτερου αδελφού του;
• Τι συμβολίζει “ο αγρός” στον οποίο ήταν ο μεγαλύτερος υιός;
• Ποια δικαιώματα νομίζουν ότι έχουν, όσοι πιστεύουν ότι είναι δίκαιοι;

Διαβάστε περισσότερα »