Το τεχνικό πνεύμα επικράτησε στην Ευρώπη όταν η λύτρωση που πρόσφερε η Εκκλησία έπαψε να είναι κέντρο και σκοπός της ζωής των ανθρώπων. Από την άποψη αυτή η τεχνική παρουσιάζεται σαν διάδοχος του Χριστιανισμού. Αυτό δεν έγινε όταν η πίστη συνάρπαζε τον άνθρωπο, αλλά όταν ο άνθρωπος αναζήτησε την σωτηρία του στον κόσμο αυτόν, όταν προσπάθησε να νικήσει τον θάνατο με τις δικές του δυνάμεις.

Μέσα στο ζόφο της εκμετάλλευσης που ζει η ανθρωπότητα και ειδικότερα η Ελλάδα ένα ευχάριστο μήνυμα ανθρωπισμού από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η κοινοβουλευτική συνέλευση του, στις 25 Ιανουαρίου, με μεγάλη πλειονοψηφία αποφάσισε ότι επιμένει στην απαγόρευση της ευθανασίας, την οποία πάντα θεωρεί ανθρωποκτονία. Συγκεκριμένα η απόφαση αναφέρει: ” Η ευθανασία πρέπει πάντοτε να είναι απαγορευμένη σε όλα τα κράτη μέλη του, ως φόνος εκ προμελέτης, έστω και αν υπάρχει η συγκατάθεση του ασθενούς και ανεξάρτητα αν είναι ενεργητικός – λόγου χάριν με μία θανατηφόρα ένεση -, ή παθητικός – με αφαίρεση των υποστηρικτικών οργάνων ή διακοπή της φαρμακευτικής και άλλης θεραπείας-“. Η απόφαση αποτελεί κόλαφο για τους υλιστές που, από χρόνια, επιδιώκουν να επιτραπεί η ευθανασία στην Ευρώπη και στην Αμερική, για ωφελιμιστικούς και οικονομικούς λόγους. Είναι επίσης σημαντική γιατί προέρχεται από ένα Ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό θεσμό, στον οποίο συμμετέχουν βουλευτές από 47 κράτη, είκοσι περισσότερα από αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν δύναμαι, ούτε να ακούω ούτε να αναγινώσκω με υπομονήν τους ταλανισμούς του ημετέρου γένους, με το να πάσχη αμάθειαν της έξω φιλοσοφίας. Όλοι σχεδόν, όσοι εις τας ακαδημίας της Ευρώπης υπάγουσι και εκεί βλέπουσι τόσα πλήθη φιλοσόφων, άλλοι δια ζώσης φωνής και άλλοι εν τοις προλεγομένοις των βιβλίων, οπού εκδίδουσι εις το κοινόν φως, τόσους ταλανισμούς και τόσας θρηνολογίας κάνουσι του γένους μας δια την στέρησιν της έξω σοφίας, ώστε οπού και τυφλόν και σκοτεινόν και ελεεινόν και μυρίων δακρύων άξιον το ονομάζουσι, τόσος φαίνεται να είναι ο ζήλος των. Αλλά τάχα ο ζήλος αυτών ούτος, είναι ένας ζήλος επαινετός ή όχι;

Μια ιθύνουσα μορφή του πολιτικού μας κόσμου μού υπέβαλε μια μέρα το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν, τόσο παθητικά, εν είδει ταπεινής θεραπαινίδος, να συνεργασθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση με το NATO και την παγκόσμια Υπερδύναμη στη διάπραξη τού ειδεχθούς εγκλήματος στο Κόσσοβο; Πού είναι η “κουλτούρα” της και ο Χριστιανισμός της;». Η απορία αυτή του εκλεκτού συνομιλητού μου προϋποθέτει αυτό, που επανειλημμένα στα τε­λευταία δέκα χρόνια τονίζουμε: Η παρου­σία μας στην Ενωμένη Ευρώπη (και μέσω αυτής στη «Νέα Τάξη», που οργανώθηκε και διευθύνεται από την προέκταση της Ευ­ρώπης, τις Η.Π.Α.), δεν είναι πρωταρχικά πρόβλημα οικονομικό και πολιτικό, αλλά πολιτιστικό και πνευματικό. Στην Ε.Ε. κρίνεται ο πολιτισμός μας, η Ιστορική συνέ­χεια ή ασυνέχειά μας. Η παλαιά κοραϊκή θέση για την ταύτιση του πολιτισμού μας με τον δυτικοευρωπαϊκό, που την οικειοποιή­θηκαν και την προπαγανδίζουν οι ενσαρκωτές τού ιδίου πνεύματος, δεν αντέχει επιστη­μονικά και στην πιο καλόπιστη κριτική.

Ορθόδοξος και Ευρωπαϊκός πολιτισμός εί­ναι «μεγέθη αλληλοαποκλειόμενα» και όχι «αλληλοσυμπληρούμενα» (βλ. την ομότι­τλη μελέτη μου δημοσιευμένη το 1996 από την Ι. Μητρόπολη Ηλείας). Είναι δε γνω­στό, ότι καρδιά τού πολιτισμού είναι η παι­δεία, ως καλλιέργεια και διάπλαση – δια­μόρφωση τού όλου ανθρώπου, ο οποίος στη συλλογική πραγμάτωσή του παράγει τον πολιτισμό του, ως οργάνωση και διευθέτη­ση τού κοινωνικού χώρου, σύμφωνα με το περιεχόμενο της ψυχής του. Κατά τον γνω­στό διπλωμάτη και Ιστορικό των πολιτι­σμών ARNOLD ΤΟΥΝΒΕΕ «ψυχή τού πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής».

Από ψυχικές και νευρολογικές παθήσεις βασανίζονται σχεδόν 165 εκατομμύρια Ευρωπαίοι, ή το 38% του πληθυσμού της Ευρώπης, όπως έδειξε ευρεία έρευνα, που κάλυψε 30 χώρες και αποκαλύπτει με απλά νούμερα πως σχεδόν 4 στους 10 Ευρωπαίους αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως κατάθλιψη, έντονο στρες, αϋπνία ή άνοια.