Συνεχίζω από το άρθρο της περασμένης εβδομάδας και εφαρμόζω την προκατάληψη της επιβεβαίωσης στον όρο επιστήμη. Μας παραξενεύει συχνά ότι δύο επιστήμονες διαφωνούν μεταξύ τους, ακόμα και όταν πρόκειται για τους «καλύτερους» ειδικούς (τι να σημαίνει άραγε αυτό το γενικής φύσης επίθετο, εν προκειμένω;). Όσο πιο πολύ μας παραξενεύει, τόσο λιγότερο νομίζω ότι έχουμε κατανοήσει τον όρο επιστήμη. Οι διαφωνίες αυτές, βέβαια, δεν άπτονται πραγμάτων που έχουν ήδη γίνει πλήρως αποδεκτά από την επιστημονική κοινότητα.

Διαβάστε περισσότερα »

Κάποια κοσμική συνωμοσία υφίσταται κατά του πλανήτη μας, επειδή πουθενά στο σύμπαν δεν πεθαίνει τίποτα εκτός από τη γη. Το νησί του θανάτου, το μοναδικό νησί του θανάτου στο οποίο κανείς πεθαίνει, να το, λοιπόν, το μουντό αστέρι μας! Και πάνω απ’ αυτό, γύρω του και κάτω απ’ αυτό, περιφέρονται αναρίθμητα δισεκατομμύρια αστέρια στα οποία δεν υπάρχει θάνατος, στα οποία τίποτα δεν πεθαίνει. Πανταχόθεν η άβυσσος του θανάτου πολιορκεί τον πλανήτη μας. Ποιός δρόμος είναι εκείνος που ξεκινά από τη γη και δεν αποπέφτει στην άβυσσο του θανάτου; Ποιο ον είναι εκείνο που δύναται να αποφύγει το θάνατο στη γη; Όλοι πεθαίνουν, τα πάντα πεθαίνουν σ’ αυτό το ανατριχιαστικό νησί του θανάτου. Δεν υφίσταται πιο λυπηρή μοίρα από αυτήν της γης, δεν υπάρχει πιο απελπιστική τραγωδία από αυτήν του ανθρώπου.

Γιατί δίνεται η ζωή στον άνθρωπο, όταν αυτός είναι πανταχόθεν εγκλωβισμένος από το θάνατο; Οι παγίδες του θανάτου έχουν απλώσει το δίκτυ τους παντού- στα μονοπάτια του ανθρώπου έχει επιβληθεί το σκότος. Ως πελώρια, πελώρια γλοιώδης αράχνη ο θάνατος έπλεξε πυκνά δίκτυα γύρω από το άσβεστο αστέρι μας και σ’ αυτά πιάνει τους ανθρώπους σαν αβοήθητες μύγες. Πανταχόθεν ανθρωποφάγες φρίκες κυνηγούν τον άνθρωπο, ενώ βρίσκεται αυτός σε αδιέξοδο, επειδή ο θάνατος τον εγκλώβισε από παντού.

Γιατί δίνεται η συνείδηση στον άνθρωπο, όταν αυτή παντού και στα πάντα βρίσκει το θάνατο; Γιατί δίνεται η αίσθηση στον άνθρωπο; Δεν είναι για να αισθανθεί ότι ο τάφος του είναι ο πατέρας του και τα σκουλήκια τα αδέρφια; «Θάνατον επεκαλεσάμην πατέρα μου είναι, μητέρα δε μου και αδελφήν σαπρίαν» (Ιωβ. 17, 14). Η συνείδηση είναι λυπηρό και φοβερό δώρο στον άνθρωπο, ωστόσο, πολύ περισσότερο λυπηρό και φοβερό δώρο είναι η μνήμη. Διαβάστε περισσότερα »

Χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής είναι η προσκόλληση στις θετικές ή φυσικές επιστήμες και η ανάδειξη αυτών σε αποδείξεις της ανθρώπινης θεότητας. Πολλοί είναι οι σύγχρονοι άθεοι επιστήμονες, οι οποίοι κραυγάζουν για την ανυπαρξία του Θεού, την οποία μάλιστα προσπαθούν να αποδείξουν με ιδεολογικές, ωστόσο, κατασκευές και όχι τόσο καθαρά επιστημονικές. Στρεβλώνουν δηλαδή την επιστημονική μεθοδολογία και προχωρούν σε προσωπικά αυθαίρετα συμπεράσματα. Άλλοι, βλέποντας την τεράστια πρόοδο και τα ασύλληπτα επιτεύγματα της επιστήμης, θεωρούν πως στο εγγύς ή μακρινό μέλλον η επιστήμη θα εξηγήσει τα πάντα καταρρίπτοντας μια για πάντα την ιδέα περί Θεού. Υπάρχουν επίσης και αυτοί που αντιτίθενται στους προηγούμενους και υποστηρίζουν πως η επιστήμη θα αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Διαβάστε περισσότερα »

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις έγινε η δημοσίευση κάποιων ανακοινώσεων επιστημονικού περιεχομένου, που αναρτώνται στο διαδίκτυο. Το θέμα δεν είναι αυτές καθ’ εαυτές οι ειδήσεις, αλλά ο τρόπος και το πνεύμα με το οποίο «προσφέρονται» στο πλατύ κοινό! Είναι η απλοποίηση, ίσως και η μεταποίησή τους, ώστε να εξυπηρετήσουν σκοπιμότητες και ιδεολογίες. Εδώ βέβαια δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια είναι η δυνατότητα παρέμβασης και αλλοίωσής τους από τα δημοσιογραφικά και άλλα μέσα. Αν όμως η επιστήμη διακονείται με σκοπιμότητα από «αν-ήθικους» επιστήμονες- διακόνους, το έγκλημα είναι πολλαπλώς ειδεχθέστερο! «Πάσα επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία τις, και ου σοφία φαίνεται»! (Πλάτων). Διαβάστε περισσότερα »