Δημοσιεύσαμε την προηγούμενη εβδομάδα τον «πρώτο τόμο του σχολικού τσελεμεντέ». Τα υλικά παρασκευής του αντλήθηκαν από τα βιβλία Γλώσσας των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Στο παρόν άρθρο θα καταγράψουμε το εδεσματολόγιο, τις συνταγές μαγειρικής των υπολοίπων τάξεων του Δημοτικού καθώς και του Γυμνασίου. Γράμματα πολλά μπορεί να μην μαθαίνουν οι μαθητές, αλλά είναι σίγουρο ότι περατώνοντας την εννιάχρονη υποχρεωτική, κατά το Σύνταγμα, εκπαίδευση, θα γνωρίζουν επαρκώς τα μυστικά της κουζίνας και τη περιποίηση της δέσποινας κοιλίας τους. Λέγαμε παλιότερα ότι η Εκπαίδευση εγκατέλειψε την ψυχή του παιδιού και στράφηκε μονομερώς στον εγκέφαλό του, για να θεραπεύσει τις ανάγκες του κράτους, της βιομηχανίας και των επιχειρήσεων. Τώρα με την κρίση και την τρομακτική ανεργία εγκαταλείπει την χρησιμοθηρική της αποστολή και στρέφεται στο στομάχι του μαθητή για να θεραπεύσει τις ανάγκες του σώματός του. Εκπαίδευση, δηλαδή, σαρκολατρική, ηδονοθηρική. Αποστολή πια του εκπαιδευτικού δεν είναι να μεταδίδει γνώσεις και ήθος – αυτά είναι μισητά πράγματα- αλλά να μεταβληθεί σε «βοηθό μάθησης» σε «εμψυχωτή ομάδας της τάξης» σ’ ένα είδος «σεφ», αρχιμάγειρα. Για το «Νέο Σχολείο» προτιμότερη είναι η διδαχή μιας συνταγής για «μακαρόνια με κιμά», παρά το απόσπασμα από τον «Επιτάφιο» του Περικλή, ο ύμνος στην δημοκρατία, που περιείχαν τα παλαιότερα βιβλία. «Ώρα με την ώρα μακραίνουμε απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να μας γνωρίσουν τον αληθινό εαυτό μας. Κόβουμε τις ίδιες μας τις ρίζες ή προδίδουμε την ιστορική μας μνήμη. Αγνοούμε την αλήθεια του αρχαίου ρητού: Γένοιο οίος έσσι μαθών ή, όπως με άλλα λόγια την εξέφρασε ο Χριστός: Ουκ έχουσιν ρίζαν εν εαυτοίς αλλά πρόσκαιροι εισίν…». (Δ. Πικιώνης).

Συνεχίζουμε τις σχολικές συνταγές.

Αναρτούμε εδώ την απάντηση του Υπουργείου Παιδείας προς τις εφημερίδες σχετικά με πρωτοσέλιδα δημοσιεύματά τους (22 και 23 Μαΐου 2010) με αφορμή τις δύο επιστολές του αν. καθ. Γεωργίου Παύλου προς την Υπουργό Παιδείας, κ. Άννα Διαμαντοπούλου και την Ειδική Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, κ. Θάλεια Δραγώνα και την ανταπάντησή του.

Πολύ καλά μας τα είπε τελευταία η επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού με αφορμή τα διάφορα περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς μαθητών σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης: «Ένα παιδί που εκδηλώνει ακραίες αντικοινωνικές συμπεριφορές εκφράζει την αποτυχία της Πολιτείας» (Φιλελεύθερος, 2 Μαρτίου 2010). Επηρεασμένοι από τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, την εμφάνιση νέων επαγγελμάτων και εξειδικευμένων κλάδων, αλλά και επαρμένοι από το νεοπλουτισμό μας, ρίξαμε ως κοινωνία και ως Πολιτεία όλο το βάρος στην εκπαίδευση των παιδιών μας, ώστε αυτά να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις νέες προκλήσεις και να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα (και τελευταίου τύπου κινητά έχουν τα παιδιά μας και facebook έχουν, και τι δεν έχουν). Πραγματικά, πόση ρητορική αναπτύχθηκε από όλους μας τα τελευταία χρόνια σχετικά με το θέμα αυτό; Ασχοληθήκαμε με πολλά ερωτήματα, δώσαμε λύσεις σε προβλήματα, πήραμε μέτρα, φτιάξαμε υποδομές, εκσυγχρονίσαμε το ένα, βελτιώσαμε το άλλο, πήραμε και δώσαμε τόσα φώτα και «να μας τόσο μωροί όσο και πρώτα», όπως θα έλεγε και ο γνωστός φιλόσοφος Γκαίτε. Ένα ερώτημα όμως δεν μπορέσαμε ακόμα νααπαντήσουμε. Τι χρειάζεται σήμερα η κοινωνία μας; Μόνο εξειδικευμένους εργάτες, δραστήριους επιχειρηματίες, άρτια καταρτισμένους επιστήμονες, τεχνολογικά ενημερωμένους πολίτες; Απαραίτητοι και χρήσιμοι ασφαλώς όλοι αυτοί. Όμως πολίτες πνευματικά καλλιεργημένους και αληθινούς ανθρώπους δε χρειαζόμαστε σήμερα; Όλοι οι πιο πάνω δεν πρέπει να είναι πρώτα άνθρωποικαι μετά αυτό που είναι; Είναι γνωστό ότι «πάσα επιστήμη χωριζομένη αρετής» δεν είναι τίποτα.