Στό παρόν σημείωμά μας θά ἐκθέσουμε τίς ἀπόψεις τοῦ ποιητῆ Νικηφόρου Βρεττάκου σχετικά μέ τό μεῖζον θέμα τῆς ἁπλοποιήσεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας. Διαβάστε περισσότερα »

Μπαμπινιώτης – Φιλόλογοι βάλλουν μέ ἀνακοινώσεις ἐναντίον τῆς γλωσσικῆς ἀπατρίας καί τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ λεξιλογίου μας. Διαβάστε περισσότερα »

«Φωνές βοώντων εν τη ερήμω»: Αν και χαμένη πια η λειτουργία της δοτικής («εν τη ερήμω»), χαμένη και η εκφραστική δυναμική της μετοχής («βοώντων»), η φράση επιμένει να κραυγάζει μιαν αλήθεια ζωντανή, έστω και θαμμένη στην αδιαφορία. Ξεμυτίζουν ακόμα φωνές με σθεναρή την επίγνωση της ματαιοπονίας, προορισμένες για τη δημοσιότητα, ενώ προβλέπουν («και πολλοί προβλέπουν») ότι η δημοσιότητα θα αποδειχθεί έρημος, όπου τίποτα δεν ηχεί για να απηχείται.

Πόσοι από τους αναγνώστες τής εδώ επιφυλλίδας θα εκτιμήσουν τυχόν διαμαρτυρίες ή την οργή και την αγανάκτηση για την υπουργική απόφαση «να αρχίζει από το νηπιαγωγείο η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας στην Ελλάδα»; Στην έρημο της α-νοησίας που καταπίνει προοδευτικά και αδυσώπητα την πολιτική, ο υπουργικός φετφάς γυαλίζει (και αυτό επιδίωκε), ωσάν πρωτοβουλία «προοδευτική», «εκσυγχρονιστική», μέγιστης «χρησιμότητας». Μην ξεχνάμε ότι μόνιμος καϋμός της Δεξιάς είναι να μη φανεί ποτέ ότι υστερεί σε επιδόσεις «προοδευτικής» αρλούμπας ανταγωνιζόμενη τον μηδενισμό τής τάχα και Αριστεράς. Διαβάστε περισσότερα »

Ὑπάρχουν ὁρισμένες γενικές ἀρχές ἤ «παραδοχές» γιά τή γλώσσα, οἱ ὁποῖες πρέπει, νομίζω, νά πρυτανεύουν σέ κάθε συζήτηση γιά τή γλώσσα καί κατ’ ἐξοχήν γιά τήν ἑλληνική γλώσσα. Διαβάστε περισσότερα »

Το επιχείρημά μου διατυπώνεται ως εξής: στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει επιλεγεί η μονοκαλλιέργεια των μαθημάτων με εργαλειακό χαρακτήρα. Ενώ τα μαθήματα με εγγενή αξία (μη μετρήσιμη, άρα μη εργαλειακή) συρρικνώνονται έως πλήρους εξαφάνισης από το πρόγραμμα σπουδών, προάγονται τα χρηστικά μαθήματα. Τα πρώτα συνέβαλαν σε μια κοινή ιστορική και πολιτισμική αφήγηση, επειδή αντλούσαν από την δεξαμενή μιας κοινής συλλογικής μνήμης, και συνεπώς συντηρούσαν μια κοινή κουλτούρα και μια κοινή εθνική ταυτότητα (βλ. σχήμα). Η δεύτερη επιλογή δεν συντηρεί καμία κοινή συλλογική μνήμη, τα χρηστικά και εξειδικευμένα μαθήματα θρυμματίζουν τη μνήμη και τον ίδιο τον εαυτό, οδηγώντας σε μια κατακερματισμένη, οιονεί ανυπόστατη εθνική ταυτότητα, εύκολα διαχειρίσιμη και χειραγωγήσιμη. Διαβάστε περισσότερα »