Μαρ­τυ­ρί­α Μπέ­τση Πα­να­γι­ώ­του ἀ­πό τό χω­ριό Κυ­ψέ­λη Ζα­κύν­θου: «Τά Χρι­στού­γεν­να τοῦ ἔ­τους 1998, τήν πα­ρα­μο­νή, ἐρ­γα­ζό­μουν μέ­χρι ἀρ­γά στόν φοῦρ­νο μου. Πῆ­γα στό σπί­τι μου πο­λύ κου­ρα­σμέ­νος καί ξά­πλω­σα νά κοι­μη­θῶ. Ἡ γυ­ναῖ­κα μου εἶ­πε νά ντυ­θοῦ­με καί νά πᾶ­με στήν Ἐκ­κλη­σί­α, γιά τήν ἁ­γί­α ἡ­μέ­ρα τῶν Χρι­στου­γέν­νων. Ἐ­γώ ἀρ­νή­θη­κα, λό­γῳ τῆς κού­ρα­σης. Ἡ γυ­ναῖ­κα μου στε­νο­χω­ρή­θη­κε καί ἀ­πε­φά­σι­σε καί αὐ­τή νά μήν πά­η Ἐκ­κλη­σί­α. Διαβάστε περισσότερα »

ΕΝΟΤΗΤΑ Β’ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Πε­ρί­που τό ἔ­τος 1930 στό χω­ριό Αὔ­ρα Κα­λα­μπά­κας ἔ­πε­σε λοι­μι­κή νό­σος, ἡ λε­γό­με­νη ὀ­στρα­κιά. Πέ­θα­ναν πολ­λά παι­διά, πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό πε­νήντα. Ὑ­πῆρ­ξαν σπί­τια πού ἔ­χα­σαν δυ­ό καί τρία παι­διά μα­ζί. Δέν προ­λά­βαι­ναν νά τά θά­πτουν. Τά σκα­πα­νι­κά τά ἄ­φη­ναν στό νε­κρο­τα­φεῖ­ο γι­ά νά τά ἔ­χουν πρό­χει­ρα νά ἀ­νοί­γουν τούς τά­φους. Τό­τε οἱ κά­τοι­κοι τοῦ χω­ριοῦ κα­τέ­φυ­γαν στόν ἅγιο Χα­ρά­λαμ­πο τόν θαυ­μα­τουρ­γό, πού ἔ­χει εἰ­δι­κή χά­ρη γι᾿ αὐ­τές τίς ἀρ­ρώ­στι­ες. Ζήτησαν βο­ή­θεια ἀ­πό τόν ἅ­γιο Στέ­φα­νο Με­τε­ώ­ρων καί ἔ­φε­ραν οἱ μο­να­χοί τήν ἁγί­α Κά­ρα του. Διαβάστε περισσότερα »

ΕΝΟΤΗΤΑ Β’ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Ἡ Ἀθη­νᾶ Χατ­ζῆ γεν­νή­θη­κε στά Γι­άν­νε­να ἀ­πό εὐ­λα­βεῖς καί εὐ­πό­ρους γο­νεῖς τό ἔ­τος 1895. Πα­ντρεύ­τη­κε ἀλ­λά με­τά ἀ­πό δυ­ό χρό­νια πέ­θα­νε ὁ σύ­ζυ­γός της. Ἔ­κτο­τε ἔ­ζη­σε τήν κα­τά Θε­όν ἀφι­ε­ρω­μέ­νη ζω­ή. Διαβάστε περισσότερα »

ΕΝΟΤΗΤΑ Β’ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Ο γερω–Ἰ­ω­α­κείμ, ἀ­πό τήν Βα­το­πε­δι­νή Κα­λύ­βη τῆς Ἀ­να­λή­ψε­ως πλη­σί­ον τῶν Κα­ρυ­ῶν, ἦ­ταν ἀ­πό τούς πα­λαι­ό­τε­ρους Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες. Πλη­σί­α­σε τά 100 καί ἔ­ζη­σε πά­νω ἀ­πό 70 χρό­νια στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Δι­η­γή­θη­κε ὅ­τι ὅ­ταν ἦ­ταν νέ­ος μο­να­χός ἐγνώ­ρι­σε ἕ­να λα­ϊ­κό ἀ­σκη­τή, πού ἀ­σκή­τευ­ε ἀ­πέ­ναντι ἀ­πό τήν ἀρ­χαί­α Μο­νή τοῦ Ἀ­λυ­πί­ου σέ μί­α σπη­λιά, κοντά στό λε­γό­με­νο Κελ­λί τοῦ Πα­τριάρ­χου. Ἡ σπη­λιά ἦ­ταν σχη­μα­τι­σμέ­νη ἀ­πό μιά πέ­τρα πού προ­ε­ξεῖ­χε σάν ὀ­ρο­φή καί στήν ἄ­κρη τῆς προ­ε­ξο­χῆς εἶ­χε κτι­σμέ­νο ἕ­να τοι­χά­κι ἀ­πό ξη­ρο­λι­θιά. Ὅ­σες φο­ρές τόν ἐ­πε­σκέ­πτε­το, μό­νον ἡ θέ­α τοῦ προ­ξε­νοῦ­σε με­γά­λη κα­τά­νυ­ξη. Ὁ λα­ϊ­κός αὐ­τός ἀ­σκη­τής ἦ­ταν σπου­δαῖ­ος ἀ­γω­νι­στής. Ἔ­τρω­γε κά­θε δέ­κα μέ­ρες καί ἀ­γω­νι­ζό­ταν νά μι­μη­θῆ τόν ὅ­σιο Μά­ξι­μο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βί­τη, τόν ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε σέ με­γά­λη εὐ­λά­βεια. Μέ­σα στό σπή­λαιο εἶ­χε μό­νο ἕ­να Σταυ­ρό, δυ­ό μι­κρές εἰ­κό­νες καί δυ­ό δί­πο­δα, πά­νω στά ὁ­ποῖ­α εἶ­χε βά­λει ὁ ἀ­σκη­τής δυ­ό σα­νί­δες˙ ἔτσι εἶ­χε κά­νει τό ἀ­σκη­τι­κό του κρεβ­βά­τι. Διαβάστε περισσότερα »

Η γε­ρόντισ­σα Τα­ξι­αρ­χί­α ἀ­πό τήν Ἱ­ε­ρά Μο­νή Πα­να­γί­ας Γορ­γο­ε­πη­κό­ου τῶν Ψα­χνῶν Εὐ­βοί­ας, δι­η­γή­θη­κε: Διαβάστε περισσότερα »